Ljósberinn - 01.03.1941, Side 9

LJÓSBERINN
29
enginn vissi hvar var. Vondi brúðirinn
sagði nú konungi, að Jósep vissi um heim-
kynni prinsessunnar og stæði í sambandi
við hana. En er konungur heyrði það, ætl-
aði hann af göflunum að ganga, og sendi
eftir Jósep, og- skipaði honum að fara und-
ir eins af stað og sækja prinsessuna Bella-
Flor, og yrði hann hengdur, ef það brygðist.
Hinn vesæli ógæfumaður íór nú út í
hesthús, til að velja sér fararskjóta og
leggja svo á stað út í bláinn, án þess að
hafa hugmynd um hvert hann ætti að
stefna til að finna Bella-Flor. Þá rak hann
augun í afgamlan, hvítan húðarjálk, sem
aagði:
»Taktu mig og vertu ekki áhyggjufull-
ur«.
Það undraði Jósep, að heyra hest ávarpa
sig; en hann fór á bak honum og reið á
stað, og hafði með sér þrjá brauðhleifa,
sem hesturinn hafði s,agt honum að ná í.
Eftir að þeir höfðu farið langa lengi
komu, þeir að mauraþúfu. Hesturinn sagöi:
»Myldu niður brauðhleifana þrjá, svo að
maurarnir geti etið brauðio«.
»Hvers vegna?« spurði Jósep. »Við þurf-
um sjálfir á þeim að halda«.
»Kastaðu þeim fyrir maurana«, lieimt-
aði hesturinn. »Það borgar sig aJlt af að
vera góður«.
Þeir héldu, nú áfram ferð sinni og lvomu
þar, sem örn var fastur í veiðimanns
giildru.
»Farðu af ba,ki«, sagði hesturinn,
»höggðu á möskvana og losaóu vesalmgs
fuglinn«.
»En tefjumst við ekki við það að
stanza?« spurði Jósep.
»Láttu það ekkert á þig fá. Gerðu eins
og ég býð, og þreytstu aldrei á því að gera
gott«.
Þeir héldu nú áfram, og komu, þegar
stundir liðu, að á, þar sem þeir rákust á
silung, sem hafði kastast upp á land, og
koimst ekki aftur út í strauminn, hvernig
sem hann brauzt um.
»Farðu af baki«, sagði hvíti hesturinn
við Jósep. »Taktu silunginn og kastaðu hon-
um aftur út í vatnið«.
»,Við megum engan tíma missa«, bar
Jósep við.
»Það er allt af tími til að gera go.tt!«
svaraði hvíti hesturinn. »Þreytstu aldrei
á að gera gott!«
Skömmu síðar komu þeir að kastala, sem
falinn var í myrkum skógi, og kornu þar
auga á prinsessuna Bella-Flor, sem var að
fóðra kjúklingana sína á korni.
»Bíddu«, skipaði hvíti hesturinn Jósep.
»Nú ætla ég að stökkva c,g dansa á tölt-
inu og mun Bella-Flor hafa gaman af því.
Þá mun hún láta það uppi, að hehni þætti
gaman að ríða mér dálítinn spöl, og skalt
þú bjóða henni það; þá mun ég fara að
prjóna og' ausa. Hún verður hrædd og'
skaltu þá segja henni, að þetta komi af
því, að ég sé óvanur kvenfólki, og að ef
að þú farir á bak á mig, muni ég verða
rólegur. Þá ferð þú á bak á mig og ég
hendist beint til hallar konungs«.
Allt fór nú þetta eins, og ráð var fyrir
gert, og það var fyrst þegar hesturinn tók
á rás að Bclla-Flor áttaði sig á því, að hún
hafði fallið í gildru.
Þá sleppti hún korninu, sem hún hélt
á í hendinni, og' bað reiðfélaga sinn að
stanza, og vera svo. g'óðan að taka það upp
fyrir sig'.
»Þar sem vio komum«, fullvissaði Jósep
hana, »er nóg' af korni«.
Þegar þau svo koanu að tré einu, kast-
aði hún vasaklútnum sínum upp í loftið,
og festist hann í trjátoppinum. Bað hún
Jósep að fara af ba,ki og klifra upp í tréð
og ná í klútinn:
»Það er nóg af vasaklútum þar, sem við
koimum«, svaraði Jósep.
Þá fóru þau yfir á, en hún lét hring falla
í ána og bað Jósep að fara af baki og'
finna hringinn. En hann svaraði því til, að
það væru margir þar, sem þau kæmu.
Að síðustu komu þau til hallar konungs,
og varð hann harla glaður við að sjá sína
kæru Bella-Flor. En hún lokaði sig inni