Ljósberinn - 01.03.1941, Blaðsíða 10

i
30_____ LJÓSBERINN
í herbergi sínu og neitaði að opna fyrir
nokkurri manneskju. Konungurinn sárbað
h'ana að opna dyrnar, en hún sór að opna
þær ekki fyrr en hún fengi aftur þá þrjá
hluti, er hún hafði misst á leiðinni.
»Pað er ekki um neitt annað að ræða,
Jósep«, sagði konungur, »en að þú, sem
ert þessum málum kunnugur, verður að
fara pg sækja hlutina. Og ef þú svíkst um
það, verður þú hengdur«.,
Vesalings Jósep var alveg örvinglaður
og fór og sagði hvíta hestinum alla mála-
vexti.
Hvíti hesturinn sagði: »Farðu á bak á
mig og við skulum fara og sækja þá«.
Peir héldu nú af stað og komu að maura-
þúfunni.
»Vildir þú fá kornið?« spurði hesturinn.
»Auðvitað«, svaraði Jósep.
»Kailaðu þá á maurana og beiddu þá að
koma með kornið. Og ef þeir finna það
ekki, koma þeir að minnsta kosti með
brauðið, sem þú gafst þeim«.
Og þannig fór það. Vegna þess, hvað
maurarnir voru honum þakklátir, sóttu þeir
•fyrir hann kornið.
»Parna sérðu«, sagði hesturinn, »að all-
ir sem gera gott, uppskera laun sín, fyrr
eða síðar«.
Þeir komu nú að trénu, sem Bella-Flor
hafði varpað klútnum á; þarna blakti hann
efst í trjátoppnum, einsi og flagg- í vind-
inum.
»Hvernig get ég náð í þennan vasaklút?«
spurði Jósep. »Til þess þyrfti ég stiga
Jakobs«.
»Vertu ekki áhyggjufullur«, svaraði
hvíti hesturinn. »Kallaðu á örninn, sem þú
losaðir úr gildrunni, og hann mun ná hon-
um fyrir þig«.
Og þannig fór það. Hann kallaði á örn-
inn, sem greip vasaklútinn í nefið og færði
Jóisep hann.
Þeir komu að ánni, sem var mjög
gruggug.
»Hvernig á ég að finna hringinn á botni
þessa fljóts, sem er s.vo djúpt, þar sem
ég hvorki sé til boitns, né man staðinn, þa.r
sem Bella-Flor kastaði honum?« spurði
Jósep.
»Vertu ekki áhyggjufullur«, svaraði
hesturinn. »Kallaðu á silunginn, sem þú
bjargaðir, og hann mun ná honum fyrir
þig«.
Og þannig fór það. Silungurinn kafaði
og kom glaður upp aftur, vaggandi ugg-
unum, og bar hringinn í munninum.
Nú sneri Jósep ósegjanlega glaður aft-
ur til hallarinnar. En þegar Bella-Flor
hafði heimt þess.a hluti aftur, sagðist hún
ekki stíga fet úr vígi sínu, fyrr en óþokk-
inn, sem hafði rænt henni úr kastalanum,
hefði verið steiktur í olíu.
Konungurinn var svo grimmur, að hann
féllst á þetta, og tilkynnti Jósep, að nú
væri engin leið út úr ógöngunum önnur
en sú, að hann yrði að deyja, steiktur í
olíu.
Jósep, sem var harmi lostinn, fór út í
hesthús og skýrði hvíta hestinum frá, hvað
í vændum væri.
»Vertu ekki áhyggjufullur«, sagði hest-
urinn. »Farðu á bak á mig og við skulum
hleypa svo hart, að ég svitni. Makaðiu þig
aflan í svita mínum, og láttu svo steikja
þig., Þig mun þá ekkert saka«.
Ofe- þetta kom á daginn. Og þegar hann
kom út úr ofninum, hafði hann breytst
í svo fríðan og föngulegan ungan mann,
að allir göptu af undrun, og enginn þó meir
en Bella-Flor, sem strax varð ástfangin
af honum.
Þá hélt konungurinn, semi var æfagam-
all og ljótur, að hann myndi breytast eins
og Jósep, ef hann færi eins. að, og að Bella-
Flor yrði þá ástfangin af honum. Svo stakk
hann sér inn í ofninn og stiknaði til bana.
Þá tóku allir Jósep til konungs. og hann
kvæntist Bella-Flor.
Þegar hann fór að þakka hvíta hestin-
um, sem hann átti alla sína hamingju upp
að inna, fékk hann þetta svar:
»Ég er sál fátæka mannsins, sem þú
eyddir öllu, fé þínu í, bæði í veikindum