Ljósberinn - 01.03.1941, Side 11

LJÓSBERINN
31
Hættulegur vinur.
Enskur liðsforingi, Hoad að nafni, segir
frá eftirfarandi atviki frá dvöl sinni í Ind-
landi, atviki, sem næstum því hafði kost-
að hann lífið.
»Kvöld nckkurt gekk ég' mér til skemmt-
unar undir nokkrum skuggalegum trjám,
eins og ég var vanur. Þá heyrði ég lágt
hvæs.
Ég leit við og sá þá litla, eldrauða slöngu,
sem flýði skelkuð undan stórri eðlu, sem
var tilbúin að gleypa hana.
Eg kenndi í brjósti um litla dýrið, og
þar sem ég hélt, að það væri ekki nein
eiturslanga, þá rak ég eoluna burt m.eð
staf mínum og frelsaði þannig litla, rauða
dýrið. Hún virtist skilja frelsi sitt, því að
hún kom til mín, vafði halanum um s,tíg-
vélið mitt og lét í ljós þakklæti sitt.
Ég varð nú djarfari, beygði m.ig niður
og lét litla skriðkvikindið hringa sig upp
í lófa minn. Mig hryllti við að finna kald-
an Jíkamann, en hún var svo falleg, að ég
gat ekki annað en harft á hana. Það leit
út fyrir, að henni liði vel í lófa mínum, því
að hún rúllaði sig upp í litila kúlu. Síðan
fór ég heim með litla, þakkláta vininn
minn.
Ég hafði innfæddan þjón, en þar sem
hann var nú ekki heima, setti ég slönguna
í körfu með nokkrum bJöðum í og setti
hana, á borðið. Síðan gekk ég til náða.
En um nóttina vaknaði ég við ákafan
verk í öðrum fætinum.
Ég kallaði á þjón minn, Koako. Hann
hans og útfor. Og þegar ég sá, hve þú áttir
bágt og varst í mikilli hættu, bað ég Guð
að leyfa mér að koma þér til hjálpar og
endurgalt þér þannig góðsemi þína. Því
eins. og ég hefi sagt þér áður, og endurtek
enn, þreytstu, aldrei á að gera mönnum
gott«.
Gunnar Árnason
þýddi.
kveikti Ijós, og sáum við þá, að fótur minn
var stakkbólginn upp að hné. Koako, sem
var mér mjög vinveittur, fór strax að at-
huga fótinn. Allt. í einu benti hann á lítið
gat fyrir ofan ristina og brópaði óttasleg-
inn:
»Slanga, slanga!«
I mesta flýti þreif ha,nn upp sængur-
fötin og í einu rúmshorninu lá litli, rauði
vinurinn minn og horfði á akkur með litlu
demantsaugunum sínum. Eftir augnablik
hafði Koako drepið hana með hníf sínum,
og án þess að segja orð, fór hann út úr
herberginu, en kam því næst aftur með
nokkrar safamiklar jurtir, sem hann néri
sárið með. Mér leið strax betur, og sagði
ég honum nú, hvernig slangan hefði kom-
ist inn í húsið, og að ég hefði haldið að
h.ún væri óeitruð, því að annars mundi hún
hafa stungið eðluna.
En Koako! hristi höfuðið og sagði:
»Þér hafið hitt eina af eitruðustu slöng-
unum okkar, rauðu slönguna. Bit hennar
er alltaf banvænt, ef ekki er strax hægt
að ná í þessar jurtir til þess að núa, sárið
með. Það er ekki að undra, þó að hún flýi
eðluna, því að hún er svo fljót í hreyfing-
um, að hún bítur slönguna, áður en hún
hefir ráðrúm. til þess að spúa eitri.
Rauða slangan bítur aldrei annarsstað-
ar en í öklana, en hún sýnir mikla slægð
í áformum sínum, eins. og þér nú hafið
fengið vitneskju u.m«.
Ég lá rúmfastur í marga daga og' átti
það aðeins liinum trygga þjóni mínum að
þakka, að hættulegi rauði vinurinn minn
rændi mig ekki iífinu í þakklætisskyni
fyrir, að ég frelsaði hann frá eðlunni.
Þýtt úr dönsku af einwm,
lesanda Ljósberans.
Hver vill ekki eignast
„MEISTARA GRÁNA?“
Bókina fœr liver sá, sem útveg-
ar 2 skilvísa kaupendur.