Ljósberinn - 01.03.1941, Side 13

L J Ö S B E RIN N
33
ist María við að sauma og prjóna. Og þá
sagði hún Jesú sögur um fuglana og um
blómin og um dýrin. Og hún sagði Jesú
frá Guði, sem hafði skapað þetta allt og
bæri umhyggju fyrir því — hverju ein-
asta. »Og það fellur enginn smáfugl tii
jarðar, nema Guð viti það«, sagði María.
1 kvödsvalanum tók María vatnskrukk-
una á herðar sér og gekk eftir þorpsgöt-
unni til vatnsbólsins. Jesús hljóp með henni
og hélt í klæði hennar, á meðan hún var
að ná vatninu. Og svo safnaði hann stór-
um blómvendi úr rauðum skínandi blóm-
um, sem spruttu við' lindina.
»Nú fer að koma tími til að fara heim«,
sagði María, eftir að hún hafði fyllt vatns-
krukkuna og lyft henni á herðar sér.
Þegar þau geng-u niður hæö'ina rann
drengurinn á undan mömmu sinni, einn
síns liðs,. En gatan var óslétt svo. að hann
féll. 1 sama vetfangi hafði María gripið
hann í faðm sér og huggaði hann. Og svo
hljóp hann áfram á undan alla leið heim,
alveg öruggur.
Og nú kom líka Jósep, faðir Jesú, heim
frá vinnu sinni, og þau neyttu öll í sam-
einingu kveldverðar. Nú var Jesús orðinn
þreyttur, svo að hann fór að hátta í ból-
inu sínu á gólfinu — og steinsofnaði og
svaf vært. Móðir hans kyssti hann og hafði
vakandi aðgæzlu á honum. Og hænu-
mamma safnaði líka ungum sínum undir
vængi s,ér, þar sem hún var, og gætti þeirra
vel.
Vinnustofa trésmiðsins.
Jósep — faðir Jesú — var trésmiður.
Hann vann kappsamlega alla daga og smíð-
aði borð, stóla, barnavöggur og ýmsa hluti
úr tré, til þess að selja þorpsbúum. Á þenna
hátt gat hann unnið fyrir fæði og föt-
um handa sér, Maríu og Jesú.
Eitt kveldið, þegar Jósep kom heim,
sagði hann við Jesúm!: »Þú skalt fá að koma
með mér á morgun í vinnustofuna«. Jesús
varð glaður við, af því að hann hafði lengi
langað til að fá að fara þetta.
Snemma næsta morgun faldi hann því
litlu hendina sína í hönd föður síns og þeir
gengu nú báðir saman eftir þröngu stræt-
inu. Þeir voru fljótir í ferðum, smíðahús-
ið var skammt frá íbúðarhúsinu.
Þarna var elskulegur og ákjósanlegur
S/taður að leika sér. Gólfið var þakið af hef-
ilspónum og spýtnakubbum. f miðju smíða-
húsinu var hefilbekkur og þar stóð Jósep,
þegar hann var að vinna með verkfærun-
um sínum — og upp við einn vegginn og í
hornunum var mikið af timburborðum og
plönkum, sem áttu að þorna betur. f einu
horninu; stóð splundurný og falleg barns-
rugga, sem Jósep hafði nýiokið við að
smíða. Jesús snerti vögguna varlega með
hendinni og rug'gaði ósköp gætilega.
Allan morguninn stóð Jósep við hefil-
bekkinn. Hann var að smíða stærðar skáp.
En á meðan hann var að vinna, var Jesús
að leika sér á góifinu að sagi, hringuðum
hefilspónum og smáspýtum. En faðir hans
gætti þess nákvæmlega að hann skyldi ekki
snerta neitt af hinum hárbeittu verkfær-
um.
Um hádegið tók Jósep sér hvíldarstund
til þess að matast. Hann tók upp nestið
þeirra og mötuðust þeir báðir, og þegar
þeir voru búnir að borða smíðaði Jósep
leikfang handa Jesú. Þetta var agnarlítil,
tvíhjóluð kerra. Jesús gladdist mjög við
að fá þetta fallega leikfang. Hann fyllti
kerruna með sagi og ók henni svo fram
og aftur um góJfið í smíðahúsinu.
Þegar Jósep var að leggja frá sér verk-
færin um kveldið, kom kona í bláurn kjól
þjótandi inn í vinnustofuna.
»Er vaggan mín tilbúin?« spurði hún.
Hún broisti, þegar Jósep gvaraði þessu
játandi, og fór glöð með vögguna heim og
var að hugsa um litla barnið, sem átti nú
að fá að sofa í þessari vöggu».
Nú var orðið framoroið og Jesús var
orðinn þreyttur. Jósep tók hann þá í faðm
sér og bar hann heim. Undir eins, og þeir
komu að dyrunum á íbúðarhúsinu renndi
Jesús sér úr faðmi hans, og hljóp til móð-