Ljósberinn - 01.03.1941, Síða 15
LJ ÓSBERINN
35
lofti, og það var kominn tími til að snúa
heimleiðis. Þegar þeir þrömmuðu saman
heim eftir götunni, var Jesús í fararbroddi,
og ,söng lofsönginn,, sem hann hafði lært
í akölanum: »Lofið Drottinn, því að hann
er góður«. Hann söng, og á meðan hann
var að syngja, safnaði hann blóanum í
stóran blómvönd — rauðum, bláum, gulum
og hvítum, til þess að færa móður sinni.
María sat í dyrunum og var að prjóna,
þegar Jegús hljóp í fang hennar og gaf
henni blómvöndinn. Hún brosti, þegar hún
sá blómin, því að María elsikaði líka blóm.
Og svoi kveikti María Ijósio á lampan-
um og fór að framreiða kvöldverðinn. Og'
á meðan þau voru að borða, sagði Jesús
frá öllu, sem fyrir hann hafði bcrið í sveit-
inni þennan ógleymanlega dag. En mest
talaði hann um litla fuglsungann, sem fall-
ið hafði til jarðíar.
Fjallstmdminn.
Þegar lokið var skólatímanum fór Jesús
oft upp í sveit með öðrum drengjum í Naz-
aret. En þennan dag var hann einn á ferð.
Hann gekk eftir veginum, sem lá upp hæð-
irnar, klifraði upp á hægta tindinn og lagð-
ist niður í grasið til að hvíla sig.
Jesús kunni gvo vel við sig þarna. Þarna
(var svoi hátt og hann gat séð langt út yfir
landið. Honum þótti svo notalegt að láta
avalan vindblæinn leika um andlit sitt og:
hár. Hann hlustaði á þytinn í vindinum.
En hvaðan kom hann? Og hvert fór hann?
Því; gat hann ekki svarað?
Iíann gat vel séð litlui, hvítu húsin í Naz-
aret, niðri í dalnum. Hann vissi nákvæm-
lega, hvar húsið hans var. Þarna var lang-
ur þjóðvegur, sem lá í bugðum gegnum
kornakrana, og þar voru úlfaldalestir á
ferð oig lötruðu í hægðum sínum. Hann
taldi þá, einn — tveir — þrír — fjórir
— fimm —-----------hvern á eftir öðrum.
Hann vissi, að á úlföidunum voru fiuttir
allsi konar dúkar úr silki og öðrum efn-
um og kassar með þurrum fiski og alls
konar vörum. Úlfaldarnir áttu langa ferð
fyrir höndum — alla leið til Egiptalands.
Jesús horfði eins langt og hann gat yfir
akrana og yfir til hæðanna, þar sem var
eitt hátt og einstætt fjall, mikið hærra en
öll hin fjöllin, sem gnæfði við himin. Tind-
ur þess var þakinn snjó, og skýin höfðu
þar aðsetur sitt. Hann hefði haft gaman
af að vita. hvað væri hinum megin við
þetta, fjall.
Þessu næst horfði hann í aðra átt, eins.
iangt og hann gat yfir blátt hafið. Faðir
hans hafði sagt honum, hvernig skipin
færu yfir þetta haf til fjarlægra landa,.
»Hvernig skyldi fólkið þar vera«, hugsað'i
hann, »og' hvað skyldi það vera margt?«
Þarna hvíldi hann í grasinu langan tíma
og kar að hugsa um þetaa allt.
og var að hugssa um þetta allt.
Sólin var farin að lækka á lofti, þegar
hann sneri heimleiðis. Á leiðinni gekk hann
sína inn í fjárrétt yfir nóttina. Smali þessi
var með lítið lamb í fanginu og hinar kind-
urnar komu í hóp á eftir honum. Þegar
þeir gengu nú þarna saman, leit smalinn
í loft upp og gáði til veðurs.
»Það verður gott veour á morgun«, sagði
hann„ »h,imininn er rauður«.
Þegar þeir komu að dyrunum á fjárrétt-
inni, nam smalinn staðar og tók að telja
féð um leið og hann lét það inn. Hann taldi
hverja einustu kind.
»Eina vantar«, sagði hann, um leið og
hann lokaði dyrunum á fjárréttinni vand-
íega.. Þessu næst vafði hann að sér hlýrri
yfirhöfninni, tóik staf í hönd sér, sneri sér
að Jesú og mælti: »Eg verð að fara og
leita að þessari einu kind, sem týnd er,
þangað til ég finn hana. Og svo s.neri hann
aleinn á brott upp í dimmar hæðirnar.
Þegar Jesús kom niður veginn til þorps-
ins voru stjörnurnar farnar að sikína á
næturhimninum. IJann horfði upp til
þeirra. Þær voru, svo skínandi bjartar •—
og svo margar. »Hivað skyldu þær vera
margar?« hugsaði hann. »Og Guð hefir
búið þær til allar«, hugsaði hann ennfrem-
ur. Hann veit, hvað þær eru margar, og