Ljósberinn - 01.03.1941, Qupperneq 17

L JOSBERINN
37
MESTI KÆRLEIIOJRINN.
Einu sinni kom örn fljúgandi ofan úr
skozku fjöllunum og hremmdi ungbarn og
bar það upp í hreiðrið sitt í klettunum.
Móðir barnsins hafði lagt það frá sér í
heysátu. Það mátti greinilega sjá, hvar
arnarhreiorið var uppi í klettumum. Veiði-
maður einn reyndi að klífa upp þangað,
en gafst upp við það á mioíri leið.
Áður en hann væri kominn alla leið til
baika, lagði móðirin á stað upp í hreiðrið;
hún smá-þokaðist hærra og hærra upp.
Loks komst hún alla leið, greip barnið c.g
þrýsjti því að brjósti sér og komst niöur
aftur heil á húfi. Á þessari för gat líf henn-
ar verið í veoi á hverri stundu. En hún
hugsaði ekki uim neitt nema þetta eina:
Að bjarga barninu sínu.
Þetta var mikill kærleikur.
Á Rússlandi ók maður á sleða gegnum
skóg nckkurn. Veturinn var harður, snjó-
ar miklir og úlfarnir hungraðír. Við get-
um ekki hugsao' okkur, hve úlfarnir geta
verið gráðugir. En maðurinn, sem sat á
sileðanum og konan hans, þau vissu það
og sömuleiðis ökumaðurinn. Og hestarnir,
sem hlupu fram á harða spretti, vissu það:
líka áreiðanlega. Þau heyrðu gólið í úlfun-
um og urðu þess vör, að þeir voru að fær-
ast nær og nær. Og' hversu hart, sem hest-
arnir fóru, þá dugði það ekki; sleðinn varð
umkringdur af úlfum. Maðurinn var góð-
um vopnum búinn, og skaut á úlfana, og
hitti marga, en hvað dugði það? Allt af
bættust fleiri og fleiri við. Var þá engin
björgunarvon?
Þá fékk dyggi ökumaðurinn húsbómda
sínum taumana og sagði: »Bjargaðu þér og
þetta hefir skapað„ er faðir minn«, hugsaði
hann, »og ég verð að vinna hans verk«.
Árin liðu og Jesús hélt áfram að vinna
alla daga í trésmíðavinnustofunni, þang-
að til bærður hans voru orðnir svo. stórir,
að þeir gátu farið að vinna fyrir sér sjálfir.
Þá yfirgaf hann trésmíðávinnustofuna
konunni þinni og sjáðu fyrir börnunum
mínum«. Ao svo mæltu stökk hann út af
sleðanum. Á næsta augnablikinu var hann
umkringdur af úlfum og þeir rifu hann
í sig, og þjónninn fórnaði lífi siínu.
Þefta var enn mem kærleikuir.
Það var hátíð í Jerúsalem. Gyðingar
komu saman í höfuðborginni til að halda
pásjka. Mikill fólksfjöldi var á leið til Gol-
gata, Allir horfðu á einn mann í þeim
skara. Hann gekk blóðgu höfði og bar
þyrnikórómu. Á baki hans lá þungur kross.
Hermenn gengu við hlið honum og um-
hverfis hann var mikill múgur, sem hæddi
hann. Mánnmergðin nam staöar við Gol-
gata. Þyrnikrýndi maðurinn var negldur
á krossinn. Hver er það? Er það háska-
legur glæpamaður? Nei. Aldrei hefir hann
dtýgt neina synd. Hann deyr vegna ann-
ara. Hann deyr til að frelga menn, þá,
sem ekki gera annað en pína hann. Hann
gengur í dauðann af kærleika til þeirra.
Bæn og traust.
Heyr pú mínar hjartans bænir,
hneig pitt eyrcu, Guð, til mín.
Yfir mér pín a-ugu vaki,
og öllmn þeim\ er leita pm.
Guð er bjarg mitt, vörn og vigi,
vélráð heims ei granda mér.
Þú minn veikleik pekkir, Drottimv,
prótt og styrk ég fœ hjá pér.
Þótt mér liatur hevnur bruggi,
hugrór því ég talca vil.
Jesú faðmwr er mér opinrv;
öruggur ég þar mig hyl.
Mitt tim hjarta nvjúhum höndum
mildur strýkwr Frelsarinn.
Hans við kœrleiks arinéhdinn
eilíft uáðarhlé ég finn.
Þangað fiýja œitu allir,
eim á gleði- og sorgarstund.
Jesús bíður; Jesús kallar.
Jesú leitið strax á fund. G. P.