Ljósberinn - 01.03.1941, Blaðsíða 21

LJÓSEERINN
41
nema ég þyrfti þess, — og' þótti móður
minni vænt um.
En þá er það einn sunnudagsmorgun, að
hún biður mig að skreppa þangað með
fáein egg, til vinkonu sinnar. Auðvitad varó
ég að gera það og varu eggin látin í leir-
skál og klút bundið utan um skálina, —
klútshornin bundin saman á víxl og h.élt
ég um hnútinn. Á leiðinni var ég að hugsa
um hrútinn cg vona að hann yrði ekki á
vegi mínu:m, því að ég var nú líka »stíf-
puntaður«, og ógaman að láta velta sér
í óhreinni götunni í svona fínum fötum.
Og ég var farinn að hrósa happi, — ég
var hér um bil kominn heim að húsinu, þar
sem ég átti að skila eggjunum, og hrussi
hafði ekki sýnt sig.,
En viti menn, •— hann var víst ekki
langt undan, því að allt í einu kemnr h.ann
dansandi fyrir húsharn. Og í þetta sinn
var ekkert hik á honum, því hann rendi
sér beint framan á mig, svo að ég tóks.t
á loft, — og þaö sem fyrst kam niður var
eggjaskálin. Henni sló ég svo fast í göt-
una um leið og ég settist sjálfur, að hún
mölbrotnaði og flest eða öll eggin sem í
henni voru. Auðvitað fór ég að skæla, —
aðallega yfir eggjunum, því að lítið hafði
ég meitt mig. En strákarnir hlógu. Konan
sem eggin átti að fá, hafði séð til mín og
kom út til þess að hughreysta mig, — og
fylgdi mér síðan heim til móður minnar,
til þess að hún fengi »rétta skýrslu« um
afdrif eggjanna og ég yrði ekki ávítaður
fyrir óhappið. En mikið var ég aumur yf-
ir þessu.
En nú vik ég aftur að hænsnagæzlunni.
Það má allt af búast við því, að einhverj-
ar áhyggjur séu samfara ábyrgðarmiklum
störfum. Og það var ekki trútt um, að ég
hefði talsverðar áhyggjur út af hænsnun-
Um mínum. Það var einkum ein hæna, —
gul, geðvond og ljót, en ágæt varphæna,
sem oft gerði mér lífið leitt. Hún sóttist
mjög eftir að liggja á eggjunum sínum,
en henni var ekki leyft það nema stöku
sinnum. En hún tók þá bara til sinna ráða.
og verpti alls ekki heima hjá sér. Fann
hún sér venjulega út fylgsni á hinum ólík-
legustu stöðum, og svo var hún slungin, að
ég var oft í marga daga að leita. þá uppi.
Hún sat um færi, að laumast í burtu, þeg-
ar enginn veitti henni athygli, eða að hún
faldi sig jafnvel strax á morgnana í skurð-
um og moldarflögum og hýmdi þar tím-
unum saman, en skauzt svo, þegar færi
gafst, til sinna eggja og’ bætti við sig, og
svo týndist hún alveg, dögunum saman, lá
á eggjunum og bjargaði sér einhvernveg-
inn upp á eigin spýtur. En ég’ varð aö leita.
og leita, — og fékk skömm í hattinn á
hverju kveldi fyrir ódugnaðinn, að finna
ekki Ijótu, gulu hænuna. Og þið getið rétt
imyndað ykkur, að mér þótti ekkert sér-
íega vænt um hana.
Einu sinni sem otftar, er á henni þessi
gáll. Hún er búin að vera »að heiman« i
marga daga, og ég búinn að leita mig
þreyttan.
f húsinu okkar var prentsmiðja og rit-
stjórnarskrifstofa blaðs, sem gefið var út
á Seyðisfirði. Þoi’steinn heitinn Erlingsson
skáld var ritstjóri og var svefnherbergi
hans uppi á lofti, — að öðru leyti var loft-
ið, þeim megin í húsinu, ekki þiljað,
en notað til geymslu á pappír ag alls kon-
ar skrani, — og þar var kolsvarta myrkur.
Og einn daginn sé ég s.vo ljótu, gulu
hænunni bregða fyrir, — hún var að skjót-
ast inn í anddyri prentsmiðjunnar. Ég var
spölkarn í burtu, en brá á sprett. En þeg-
ar ég kom inn í forstofuna var hænan
horfin. Hún hlaut að hafa. farið upp á lcft-
dð, því að stiginn var þarna í forstofunni,
og ég fór upp og leitaði lauslega og leit
inn í svefnherbergi Þorsteins, því að hu-rð-
in stóð í hálfa gátt, — en þar var engin
gul .h,æna sýnileg.
Ég fór þá á fund Þorsteins Erlingssonar
ag spurði hann, hvort hann hefði ekki orð-
ið var við gulu hænuna mína undanfarna
daga. Iiann svaraði þeirri spurningu ekki,
en fór að hlæja, og sagði: »Er hún nú að
angra þig enn þá einu sinni, ótætis gula
hænan!«