Ljósberinn - 01.03.1941, Page 22

42
L JÓSBERINN
Ég bað þá um leyfi til þess að mega leita
rækilega á loftinu og leyfði hann það, en
bætti við: »Þú hallar aftur fyrir mig hurð-
inni á svefnherberginu. mínu, — ég trúi
að ég h,afi skilið eftir opnar dyrnar í morg-
un«.
Þessu lofaði ég og' skildi það þannig,
að hann vildi síður aði ég væri að fara
þangað inn. Og' svo leitaði ég á lcftinu og
sneri þar öllu við, sem ég réði við, en fann
enga hænuna.
Daginn eftir sat ég svo uni þá gulu. Ég
þurfti ekki lengi að bíða, hún kom fram
á tröppurnar og viðraði ság. Brá sér síðan
ofan að læk, sem þar rann skammt frá,
fékk sér að drekka og for s.vo heim að
húsinu aftur. Hún hoppaði upp tröppurn-
ar, spásseraði síðan inn í anddyrið, — en
þær dyr voru allt af apnar á daginn, —
og svo tók ég til fótanna á eftir henni.
Hún var komin upp í miðjan stigann,
þegar ég ko.m í dyrnar. Leit hún þá við,
og mun hafa kannast við þann, sem þar
var á ferð, því að hún tók viðbragð og
flýtti sér allt hvað af tók upp stigann. Og
það stóð heima, að þegar ég kom upp á
stigabrúnina var gula hænan að skjótast
inn í svefnherbergi Þorsteins,, — dyrnar
votru oipnar, eins og daginn áður, — og sú
gu5a var að skríða undir rúmið, þegar ég
kom inn í herbergið.
Ég varð alveg forviða, því að ég þóttist
strax skilja, hvernig í öllu lá. Þorsteinn
Erlingsson var ákaflega mikill fuglavinur,
og nú hafði ljota, gula hænan leitað á hans
náðir, hann skilið vandræði hennar og auð-
vítað talið sjálfsagt að liðsinna henni, —
þó að við værum vinir og hann vissi hvaða
vandræði þetta bakaði mér.
Og þegar ég leit undir rúmið, var sú gula
búin að búa um sig í hreiðrinu sínu, —
öskjum utan af pípuhatti Þorsteins. Hafði
Þíxrsteinn lagt ullarflóka í boitninn á öskj-
unum, svo að rétt aðeins sá á hausinn á
hænunni, ef hún teygði úr hálsinum, —
og nú gerði hún það og horfði á mig, hrædd,
fen hróðug sýndist mér hún vera, Vindla-
kassa hafði Þorsteinn lagt á hvolf hjá öskj-
unum, tiil þess að gera hænunni hægra
fyrir að komast upp í hreiörið sitt. Og
vatnskál var þarna á gólfinu (en tóm)
Otg hænsnabygg í annari skál, — allt í lagi!
Rétt í þes,s,u kom Þorsteinn upp.
»Jæja, ertu búinn að finna hænuna þína,
Tiddi minn! Láttu hana eiga sig. Ég ætla
að tala við hana mömmu þína. Það er synci
að lofa ekki hænuskömminni að koma fram
ungunum sínum. Og ég' hefi gaman af að
hafa hana hérna hjá mér«.
Og' Þorsteinn talaði viði mömmu og allt
féll í Ijúfa löð þeirra á milli um gulu hæn-
una.
Hún kom fram níu ungum, •— en af
þeim hóp voru átta hanar. Frh.
Arkarsmiðirnir hans Nóa.
Stúlka nokkur kostaði kapps um að
safna fé ti! kr'istniboðs og annarar kristi-
legrar starfsemi. En hins vegar lét hún sér
í léttu rúmi liggja, þótt hún væri óhlýðin
foireldrum sínurn eða vanrækti störf sín
innan húss; það gat jafnvel komið fyrir,
að hún skrökvaði sér til afbötunar, ef hún
var of lengi utan heimilis..
Þá var það, að einn af bræðrum hennar
lagði fyrir hana þess.a spurningu:
»Anna mín, hvað varð af arkarsmiðun-
um hans Nóa?«
Spurningin kom flatt á hana o>g vissi
hún því eiginlega ekki, hverju hún, ætti
að svara.
Hann átti auovitað við það, að arkar-
smiðirnir mörgu hefðú ekki gengið í örk-
ina og hefðu þar af leiðandi druknað í
flóðinu. Alveg á sama hátt eru þeir marg-
ir, sem taka þátt í kristilegu starfi eða
styðja það á einhvern hátt, en ganga ekki
sjálfir inn í Guðs ríki.
Fyrir alla slíka mætti að réttu lagi ieggja
spurninguna:
»Hvað varð af arkarmvfdmwm hans
Nóa?« Hún er vel fallin til að vekja sam-
vizku þeirra, sem byggja sáluhjálp sína á
ytri guðsdýrkwi einm saman, —