Ljósberinn - 01.03.1941, Qupperneq 29

LJÓSBERINN
49
Drengilega gert.
Einu sinni voru hjón, sem áttu eplagarð,
log’ á haustin seldui þau mikið af eplum og
höfðu því dálitlar tekjur. Þau voru bæði
orðin gömul, og þessir eplapeningar vorui
eiginlega aðaltekjurnar þeirra. Fyrir þá
keyptu þau sér dálítinn matarforða til
vetrarins. En í nágrenni við þau voru
nokkrir drengir, sem lögðui það í vana sinn
að ræna eplum úr garðinum þeirra. Og' af
því þau voru svo gömul og mjög farið
að föriasit sjón, þá gátu, þeir svo vel farið
í kringum þau og rænt eplum þeirra. Þau
vissu ósköp vel, aðl þeir gerðu þetta og
þekktu drengina, en þau vildu heldur líða
skaðia, hn kæra þá fyrir lögreglunni.
Svoi bar það til einn dag, að foringi
drengjanna, sem hét Hinrik, íékk á óvænt-
an hátt samvizkubit af þessu háttalagi
þeirra og nú skuluð þið fá að heyra, h,vern-
\ig það atvikaðist.
Hinrik var náttúrlega það sem maður
kallar götustrákur. En hann var tápmik-
ill, snarráður og gekk með dugnaði að því,
sem hann tók sér fyrir hendur. Það var
því eðlilegt, að kaupmaðturinn í þorpmu
sneri sér til hans, þegar hann þurfti að
láta fara í sendiferðir eða eitthvað því um
Jíkt, og óvenjulega mikið var að gera.
Svoi var það laugardagskvöld eitt, síðla
sumars,, að Hinrik var kvaddur til sendi-
ferða hjá kaupmanninum. Hann átti að
sendast með vörur til ýmsra í þorpinu og
þar á meðal voru gömlu hjónin. Hann var
rétt að því kominn að drepa á dyr, er
hann sá að hurðin var í hálfa gátt og hann
heyrði að1 gömlu hjónin voru að tala samr
an. Um hvað voru þau aði tala. Það væri
gaman að heyra það! Hinrik heyrði, að
gamli maðurinn sagði:
»Nú eru eplin okkar að verða fullþrosk-
uð. En ég óttast, að drengirnir ræni meira
af þeim en í fyrra. Aðeins að þessi börn
athuguðu það, hve mikið tjón þau gera
okkur með því að ræna okkur eplunum,
sem eru aðal-tekjugrein okkar. Svo bæt-
isit það líka ofan á, að ég er orðinn svo
slæmur af gigtinni, að ég get ekki tínt.
eplin sjálfur, og þarf að fá aðfra til þess,
og það rýrir tekjur okkar líka. Ó, að Drott-
inn vildi nú blása drengjunum því í brjóst,
að láta eplin okkar í friði, og svo að ein-
hverjir góðhjartaðir menn vildu tína þau
fyrir okkur, okkur að kostnaðiarlitlu. Við
myndum láta nokkur epli í ómakslaun«.
Hinrik fékk ákafan hjartslátt, þegar
hann heyrði þetta. f eðli sínu var hann
ekki slæmur drengur, en hann var mikið
fyrir ævintýralífið gefinn, og mikið þess
vegna gaf hann sig athugunarlaust í ýms
ævintýri, og sakir þess hvað hann var dug-
legur, þá var hann allt af sjálfsagður for-
ingi. -— Nú varð hann að drepa á dyr.
Gamli maðurinn kom til dyra og bað hann
að koma með vörurnar inn í eldhúsið og
sýndi honum, hvar hann ætti að láta þær,
og svoj gaf hann 'honum fáeina aura í
óimakslaun og kvaddi hann vingjarnlega.
Nokkrir dagar liðu cg eplin voru orðin
fullþroskuð. Þann tíma hafði Hinrik nptað
til þess að tala við félaga sína, sem óneit-
anlega urðu allmikiö undrandi yfir því,
hvernig hann nú leit á málin. Nú barst
ekki talið að því, hvernig bezt yrði náð í
sem mest af eplunum í garði gömhii hjón-
anna, heldur ræddi hann nú um það við
þá, að' nú skyldu þeir allir vera samtaka
í því að hjálpa gömlu hjónunuim að tína
eplin og það skyldu þeir gera án endur-
gjalds. Þeir væru búnir að valda svo mikl-
um skaðá, að þeim bæri nú. að sýna lit á
að bæta það. Já, svo skyldu þeir setja
eplin í kassana fyrir gömlu hjónin og aka
þeim út um þoirpið til kaupendanna. Þess-
ar fögru og göfugu hugsjónir sínar útmál-
aði hann með svo miklum f jálgleik, að hann
vann alla drengina á sitt mál, og gam-
þykkt var síðan meðí öllum greiddum at-
kvæðum að gera sem foringinn vildi.
Gömlu hjónin urðu heldur en ekki hissa,
þegar drengirnir koimu og buðu þeim að
tína eplin af trjánum. Slíkt tilboð kom