Ljósberinn - 01.03.1941, Qupperneq 31

LJÓSBJBRINN
5!
Fátæka telpan.
Pað var ósköp kalt, enda var komið fram
á vetur. Það var líka versta veður, Dg engir
fóru út, nema þeir, sem höfðu áríðandi er-
indi. Fáförult var því í borginni.
Þar sem Langagata og Breiðagata mæt-
ast stóð lítil telpa. Hún skalf af kulda.
Kjóllinn hennar var þunnur og rifinn. Telp-
an var á níunda ári. Hún leit á þá fáu,
sem fram hjá fóru og kallaði: »Kunningi
á tvö auira«.
Nokkrir gengu þar fram hjá, en þeir
litu ekki á litlu stúlkuna og vildu ekki
kaupa »ikunningja«. Lcks. kom gömul kona
og gekk fram á iitlu telpuna, þar sem hún
stóð kallandi og rétti fram blaðiö.
Hún bað gömlu koinuna að kaupa af sér
blaðið. En rétt í því missti gamla konan
böggul úr pjönkum sínum. Telpan flýtti
sér að taka hann upp og rétti konunni
hann.
»Þakka þér fyrir, barnið mitt«, sagði
■ gamja kpnan mjög góoíega.
aöi á konu sína til þessj að sjá uppskeruna
og þau, tárfeldu af gleði.
Verzlunin gekk í bezta máta. Eftir
nokkra daga voru öll eplin seld, cg Hinrik,
sem hafði í þessu sem öðru alla forystu
á hendi, kom. til þess, að »gera upp« reikn-
ingana. Það var falleg fjárupphæð, sem
hann lagði í lófa gamla mannsins fyrir
seldu eplin. Og þegar hann ætlaði að borga
Hinriki fyrir hjálpina, sagði hann, að þeir
tækju enga borgun, því þeir væru aðeins
að bæta þann órétt, sem þeir hefðu i
fram-mi haft við þau.
»Guð blessi ykkur alla, kæru drengir«,
sagði gamli maðurinn klökkur. »Ef þið
temjið ykkur guðsótta og góða siðu, og
grandvart líferni, leitandi trausts hjá
Drottni á íreistinganna stundum, þá get-
ið þið verið þess fullvissir, að líf ykkar
verður gleðiríkt og þið verðið í orðsins
beztu merkingu gæfumenmc.
Lausl. þýtt úr »Kirkeklokken«.
Hún ætlaði að halda áfram leiðar sinn-
ar, en þá heyrði hán, að telpan fór að gráta.
»Hvers vegna grætur þú, litla stúlka?«
spurði gamia konan. Hún virti telpuna ná-
kvæmlega fyrir sér. »Þér er líklega kalt,
auminginn. Hví grætur þú? Hvað gengur
að þér?«
Gamla konan leit framan í telpuna. Hún
hafði grátið.
»Ég er dæmalaust syöng, en það er nú
ekkert. Mest kvíði ég fyrir að koma heim«.
»Hefir þér orðið eitthvað á heima? Hef-
ir þú nokkuð gert af þér«.
»Nei, nei, en ég hefi ekki selt nema tvo
Kunningja, og það er nóg til þess að stjúpa
mín bæði ber mig og smánar mig«.
»Hvar á hún heirna?«
»Hún á heima í Miðgötu 90 á kvistinum
bakdyramegin«.
»Eg ætla þá að fylgja þér heim og biðja
stjúpu, þína að láta þig gera eitthvað, sem
er þér hollara og gefur meira af sér«.
»Æ, það er svo dæmalaust ömurlegt
heima, ég get ekki komið heim. Ég vildi
að ég væri dáin, eins og Öli óíg Nanna«.
»Segðu þetta ekki, barnið mitt, við fáum
að deyja, þótt við óskuni þess ekki. Guð
hjálpar þér, vesalingur litli, ef þú treystir
honum og reynir að vera gcð stúlka. Komdu
nú heim til þín með mér«.
Heima hjá litlu stúlkunni var ófagurt,
Herbergið var lítið. Öþrifnaðurinn var ein-
valdur í kytrunni. Hálmflet var inni. Yfii-
því var ábreiðuslitur. 1 fletinu lá kvendi
eitt og hraut. Hún hélt á brennivínsflösku
í hendinni. Hjá fletinu lá stóll á hiiöinni.
Hjá honum stóð koffort. Á því voru blaut-
ar gólftuskur, ogtbitar, prjónaföt, blað-
sneplar, smjörlíki og grautarslettur, kert-
isstúfur í olflösku og nokkrar eldspýtur.
I horninu frammi við dyrnar lá fata og
klárubrot.
Loftið í herberginu var rakt og kalt.
Öþefurinn var óþolandi.
Gamla konan hrökk við, þegar hún opn-
aði og leit. inn. Henni hvarflaði í hug, hvort
ómögulegt væri að útvega litlu telpunni