Ljósberinn - 01.03.1941, Side 32
52
LJÓSBERINN
betra heimili. Hún gekk inn til konunnar,
þar sem hún svaf. Hún ýtti við henni og
reyndi að vekja hana, en það var ekki hægt.
Eftir margar tilraunir hætti hún. Hún
öneri við fram að dyrunum; þar stóð telp-
an. Það var eins og hún væri gestur og
áhangandi gömlu konunni.
»Það er bezt, að þú komir og scfir heima
hjá mér í nótt«, siagði gamla kcnan.
Allt andlit telpunnar ljómaði af fegin-
leik. Gleðin glitraði í augum hennar.
»Já, þakka yður fyrir, já, ég skal koma
m.eðl yður og vera í nótt.. Við skulum flýta
okkur«.
Telpan skauzt inn og hrifsaði nokkrar
námsbækur með sér, sem lágu á gólfinu.
Hún tók líka svuntu, sem hékk á þilinu.
Svo opnaði hún hurðina og skotraði aug-
unum flóttalega til stjúpu sinnar. Gamla
konan tók nú í hönd telpunnar og leiddi
hana niður stigana. Þeir voru óhreinir og
hver öðrum verri.
Á næstu hæð fyrir neðan bjó Pétur Páls,-
son. Þangað fór gamla konan. Hún bað
hann að gera svo vel og fara upp til stjúp-
unnar um kvöldið og segja henni að Emma
litla væri hjá sér. Hún rétti honum nafn-
spjald sitt og bað hann ennfremur að skila
til stjúpunnar aðí vitja telpunnar milli kl.
9—11 daginn eftir.
Nú gengu þær heim til gömlu konunnar.
Litla stofan hennar var snotur. Emmu
þótti hún vera konungsbústaður. Alls stað-
ar mátti setjast. Alls staðar mátti koma
við, Það mátti velta sér hvar sem var í
stofunni. Allt var fágað.
En ekki voru húsakynnin stór, þó hlýleg
væru. Það mátti heita að ekki væri hægt
að s,núa sér við í stcfunni. Litla stúlkan
kunni sér ekki læti. Á svona heimili hafði
hún aldrei fyrr átt kost á að scfa.
Gamla konan fór úr yfirhafnarfötum
sjnum og færð'i telpuna úr vosklæðunum
og vafði hana inn í ullarábreiðu.
Það var sól og hlýja í stofunni, þótt kom-
ið væri kvöld. Ylgeislar stöfuðu. úr andliti
gömlu konunnar og af henni lagði hlýju.
Hún hljóp um eins og hún væri ung. Hún
hitaði teið, lagði dúkinn á borðið, smurði
brauðið og kom með diskana, Á borðinu
stóð lampi Oig lýsti vel. Gamla konan sett-
i,st niður og hellti í tebollann sinn og annan
handa fósturbarninu sínu.
»En hvar er nú litla lambið?« sagði
gamla ko.nan við sjálfa sig.
Hún sá ekki telpuna. Hún hafði skriðið'
í teppinu niður úr legubekknum og aði
hærri enda hans,. Þar lá hún á grúfu.
»Æ, hún hefir verið orðin örmagna af
þreytu«, hugsaði gamla konan, »hún er
sofnuð þar:na«.
Hún tók ábreiðuna ofan af Emmu og
ýtti: við henni.
E'mma gegndi ekki.
Gamla konan heyrði ekka. »Hvað er
er þetta«, hugsaði hún. Hún sá að Emma
lá þarna á bæn cg grét. Gamla konan hlu.st-
aði. Emma bað og sagði:
»Guð! Almáttugi Guð! Lofaðu mér aðí
vera hérna, ekki að'eins í nótt, heldur á
meðan ég lifi, góði Guð, gerðu þaði fyrir
mig að lofa mér að vera hérna. heyrirðu
ekki til mín, góði Guði? Eg vil ekki fara,
ég get ekki farið aftur«.
Gamla konan komst við. »Guð blessi þig,
barnið mitt.«, sagði hún, »ha,nn hefir heyrt
bæn þína, þú skalt fá að vera hérna, á
meðan ég lifi«.
Emma stóð upp, tók höndum um háls
gömlu konunnar og kysti hana.
Gamla konan vafði um hana ábreiðunni
og setti hana hjá sér í legubekkinn.
Emrna hristi Ijósu hárlokkana frá and-
liti sér. Hún hallaðist að vanga gömlu kon-
unnar og faldi hvíta hönd sína í hélugráu
lokkasafni gömlu, konunnar.
1.—2., 3., 4. og 5. tbl. úr síðasta
árg. (1940). Þeir útsölumenn, semkynnu
að hafa eitthvað af þessum blöðum
afgang8 eru beðnir að endursenda þau
til afgreiðslu blaðsins.