Ljósberinn - 01.03.1941, Page 34

4>ydimerkurförin
2i) J SAGAÍ MYNDUM eftir HENRYICSIENWEWICZ
Svo mikil varð neyð þeirra i'œstu daga, að
Stasjo varð að fara út og betla til að bja,rga Ne:.
og sér frá hungurdauða.. Dag einn hitti h.ann trú-
boða og hjúkrunarkonu, sem grétu. yfir örlögum
barnanna, er hann h.afði sagt þeim sögu þeirra.
Þau miðluðu. börnunum af sínu, þó þau vœru sjálf
að farast af hungri:. Stasjo mætti þeim morguninn
eftir og fékk hjá þeim nrál af hrísi og tvo kinin-
skammta. Trúboði.nn sagði honum að gæta. þeirra
vel, því hann óttaðiat, að þau fengju hitasótt, er
þau kæmu til Fashoda eðla á leiðinni þangað.
»Þrð inunuð i.ra um ót.oLar -ióuii1':,, ;>.,gói Iru-
boðinn, »þar sem fljótið flæð'ir yfir bakkana og
myndar foræði. A þvl svæði vægir hitasóttin ekki
einu sinni negrum. Gætið þess, ,að tjalda ekki að
nóttu, nema kveikt hafi verið bál«. »Við h.ljótum
að deyja«, stundi Stasjo. Trúboðinn gerði þá kross-
rnark á brjós,t hans og sagði: »Treystu Guði. Pú
hefir eklci afneitað honum, svo hann mun vernda
þig«. Stajso reyndi líka að vinna. Dag nokkurn
innvann hann sér tólf döðlur, sem hann færði
Nel glaður 1 bragði.
Nel gladdist mjog ytir uó sj.i þ^t,„a uy).i.naicia-
ávexti sína og vildi gefa Stas.jo með sér af þeim.
Hún tyllti sér á tá til þess nð stiriga upp í hann
döðlu, en Tiann sagði: »Ég er búinn að borða, ég er
svo saddur, svo saddur«. Hann brosti, en varð að
bita á vörina til að fara ekki: að gráta, þvl hræði-
legur sultur kvaldi hann. Hann ákvað að fara dag-
inn eftir og vinna. Kn það fór á annan veg. Um
morguninn komu skilaboð frá AbdullaJpi um, að
úlfaldalestin ætti að leggja af stað um náttmál.
Idrys, sem enn var vei'kur, varö að vera eftir.
Gebhr vissi afar vel, að kalífinn vildi, koma
þeim sem fyrst burt úr bænum, svo það vitnað-
ist ekki hve hann hefði launað þei.m illa, og
Gebhi' sárgramdist það. Gremja. hans bitnaði iyrsl
og fremst á Stasjo. Pettai var sa,nnkallaöur kvala-
dagur fyrir Stasjo. Honum var ekki einu sinni
leyft að farai út og betla, heldur va.rð hann að
þræla við klyfjarnar, s,em var verið að ganga frá
til fararinnar. Þetta varð honum miklu þungbær-
ara vegna þess, að sultur og þreyta þjáðu, hann.
Hann var viss um, að dauðinn biði sin á leiðinni.