Ljósberinn - 01.04.1941, Blaðsíða 8

64
LJÓSBERINN
væri mikii og' sár, sagoi Kann: »Grátið ekki
yfir mér! Grátið heidur yfir sjálfum yður
og börnuíril yðar. Peir dagar munu koma,
að menn munu segja við fjöllin: Hrynjið
yfir oss: Og við hæðirnar: Hyljið oss! Því
að sé þannig farið með hið skrúðgræna tré,
hvað mun þá verða gert við það, s,em
skrælnað er?«
Nú undraðist Símon stórum: »Hann er
sennilega spámaður, þessi maour«, hugsaði
hann með sér. Og hann sá hvernig farið
hafði um greinarnar, sem á götunni lágu.
En með fram veginum voru skrúðgræn ak-
asíutré, með stóra, gullna blómiknappa, sem
teygðu háar tignarlegar krónur gegn heið-
bláum vorhimninum. En Símbni fannst,
sem aldrei hefði hann augum litið fegurri
né tignarlegri stofn en einmitt þennan smá-
vaxna og fíngerða mann, sem gekk þarna á
undan honum á veginum, með þyrnikórónu
á höfðinu. Því að þegar .rnaðurinn sneri
,sér við, hafði Símon séð greinilega andlits-
drættina. Og þó að andlitið væri að vísu af-
myndað af þjáningum og hryggð, þá mátti
þó lesa í raunalegu augnaráðinu ástúð og
angurblíðu, s,em bar þess ótvírætt vitni, að
hann væri góður maöur. Og þrátt fyrir alla
niðurlæginguna, bar hann sig svo höfðing-
lega, semí væri hann konungur í dulargerfi.
Og Símoni var það nú ánægja að bera
krossinn, og hann rétti úr sér. Honum
fannst það heiður að vera krossberi fyrir
þennan mann.
»Eg skal bera krosainn fyrir þig alla leið,
vesalingur«.
Og þá nam þessi einkennilegi maður stað-
ar andartak og hvíslaði einhverju að Sím-
oni. Ég veit ekki, hvað það var, sem hann
sagði við hann; enginn heyrði það held-
ur nema Símon, og hann sagði það aldrei
nokkrum rnanni. Það er þess vegna ekki
hægt að segja neitt um þao. Ég hvorki get
nérvil geta neins til um, hvað það var, sem
þessi dauðadæmdi maður, saml göfugastur
hefir verið allra manna, hvíslaði að einstök-
um sálum. Og þó að hann hafi hvíslað ýmsu
Blessun fjórða boðorðsins
Þegar Geoirg Washington, fyrsti forseti
Banidaríkjanna, var 13 ára, þá vildil hann,
eins og svo margir áðrir ungir piltar, veröa
farmaður og gerast sjóliðsforingi. Móðir
hans var því mjög mótfallin, en vildi ekki
sylnja honum um það meol öllu, þó að hún
víjdi helzt að hann sæti heima.
Honum bauóst sú staða að gerast nýliði
á herskipi og broittfarardagurinn var
ákveðinn, og ferðakistan borin út; gekk
Georg þá inn til móðlur sinlnar til að kveðja
hana. Hann hitti hana þá grátandi. Þá var
honum nóg boðið. Hann gerði þá þau, boð,
að ferðakistuna skyldi bera inn aftur.
Hann vildi ekki sundurmerja hjarta mcð-
ur sinnar með eigingirni sinni.
Þegar móðir hans frétti þetta, þá sagöi
hún:
»Guð( hefir heitið þeim blessun, sem
heiðra foreldra sína og hann mun áreið-
anlega launa þér það, sem þú hefir gert«.
Og nú vita allir, að þaðl rættist.
að rníér, þá er það þó aldrei það sama, og
verður líka leyndarmál.
En þennan morgun skildi Símcin frá Kýr-
eneu merkingu spádómsins: »Þú munt
verða að bera þungá byrði einhverntíma,
en síðan mun byrðin bera þig!« Því að
hann bar krosis frelsara síns, fyrst nauð-
ugur, en síðan með ljúfu geði. En síðan bar
krossinn hann og allar æskusyndir hans,
það sem eftir var æfinnar.
Og þarna fann hann þá líka hamingj-
una, í þessari ferð sinni til borgarinnar, þó
að hún væri í annari mynd en hann hafði
hugsað sér.
En Símon og synir hans báðir, Alexand-
er og Rúfus, komu síðan mikið við sögu
hins rómverska kristni-safnaðar.
Th. Á. þýddi.
Gjalddagl blaðslns cr nú 15. apríl.