Ljósberinn - 01.04.1941, Blaðsíða 9
L JÓSBERINN
66
ÞEGAR EG VAR DRENGUR
II.
Iíandleið&ia.
Ég minnist þegs frá bernskuárumi mín-
urn, hvað mér leið allt af vel þegar ég
hafði leyst eitthvað vel af hendi, sem for-
eldrar mínir höfðu falio mér, eða þegar
ég hafði sigrast á sjálfumi mér og hlýtt
einhverju sem fyrir mig var lagt, — ein-
hverju banni, til dæmis. AJlt var þá svo
unaðslegt, það lá svo vel á foreldrum mín-
um og það lá vel á sjálfum, mér.
Ég veit, að þið kannist við þetta; að það
er eins og veröldin og lífið sé með allt öðr-
um svip, þegar þið eruð þæg, heldur en
þegar á ykkur sækir þrjózka og óþægð'.
Það virðist þess vegna vera ákaflega áríð-
andi og eftirsóknarvert að vera allt af boð-
inn oig búinn til þess að leysa af hendi sem
vandvirknislegast það, sem fyrir okkur er
íagt, og reyna allt af að sigrast á þrjózku
og óþægð, -— því að ég er viss um, að það
er umi ykkur, eins og var um mig, að mér
fannst1 veróldin öll miklu bjartari og 'nota-
legri, þegar ég var »gcður drengur«, held-
ur en þegar á mig sóttu óþægðarhviðurnar.
Og aiveg er þetta eins, að sínu leyti, um
samband okkar við Guð. Það bregst ekki,
að okkur Jíður vel, ef við getum gert eitt-
hvað fyrir hann, og þegar við hlýðnumst
því, sem vio vitum, að honum er þóknan-
legt., eða sigrumst á otkkar eigin vilja og
neitum okkur um eitthvað, sem við vitum,
að honum, Jíkar ekki. Og mskið væri lífið
indælt, ef við værum aJlt af — alla daga
— þæg Guðs börn.
Það er ekki hægt að búast við að svo
sé, en við verðtun að reyna að muna allt
af eftir því, hvað mikið er undir því komið.
Við vitumi nú svona hér um bil, hvernig
Guð vill að við hegðum okkur daglega. Það
þarf eiginlega ekki að segja okkur það, —
við finnum það á okkur. En svo kemur það
líka oft fjjir, að Guð.vilJ, að við gerum
eitthvað sérstakt fyrir sig. Þá er það eig-
inlega ekkert komið undir okkar eigin vilja,
hvernig tiltekst, því að þá er eins og að
hann stjórni alveg athöfnum okkar. Oft
er það þá svo, að við vitumi ekki af þessu
sjálf eða gerum okkur ekki grein fyrir því,
en stundum er þetta sva áþreifanJegt, að
ekki getur neinn vafi á því leikið, að Guð
hefir tekið í hendina á okkur og leitt okk-
ur. Og það er dásamlegt, þegar urn er hugs-
að eftir á.
Það hefir kiomið 'æði oft fyrir í mínu
lífi, að Guð hefir þannig tekið í hendina
á mér. Og ég skal nú s,egja ykkur frá
fyrsta atvikinu, sem ég man eftir af því
tagi.---------
Þegar ég var á fimmta árinu, datt ég i
sjóinn og var nærri druknaður. Hafði álp-
ast fram, á bátabryggju, með öórum, svip-
uðum óvita, jafnaJdra mínum, við komist
ofan í léttabát, sem» þar var bundinn og
farið að burðast við að vagga honum, —
standandi, hvor á sinni þóftunni. Og þang-
að til vorum við að bisa við þetta, — við
vorum svo litlir hnoðrar og léttir, að bát-
urinn haggaðist varla, — að ég s,takkst á
höfuðið í sjóinn, á milli bátsins og bryggj-
unnar og sökk eins og steinn. Ég missti
víst fljótt meðvitundina. En gámall mað-
ur, og hrumur var þarna skamrnt frá, eitt-
hvað að dunda, og það var víst hending
ein, að hann heyrði ópiin í hinum strákn-
um, því að hann var heyrnarsljór. Og hann
brá við, en þó ekki skjótt, því að hann var
hrummr, eins og áður er sagt, — og bjarg-
aði mér.
Þetta er nú svo alvanalegt, að krakkar
detta í sjóinn, og ekkert í frásögur færandi
í sjálfu, sér. En þetta varð til þess, að móð-
ir mín tók það Joforð af mér, að vera sem
minnst á ferli á bryggjunum og fara aldr-
ei út í báta, nema þá að fullorðnir menn
væru, þar og leyfðu það. Þetta voru ákaf-
lega strangar reglur, og ég oft hæddur fyr •
ir þæx-, — jafnvel eftir að ég var orðinn