Ljósberinn - 01.04.1941, Blaðsíða 10

66
L JÓSBERINN
talsvert stálpaður, — að minnsta kosti að
því leyti, að ég fór aldrei út á sjó, nema
að ég léti mömmu vita af því áður.
En þá vill það til einu sinni, — ég var
þá á þrettánda árinu, •— að ég er eitthvað
að flækjast niður við sjó, og sé smádreng
á bát skammt frá landi. Bregður svo kyn-
lega við, að mig grípur einhver. óviolráð1-
leg löngun til þess að fara út í bátinn til
drengsins. Eg hugsaði ekki um það frekar,
en kallaði til hans og bað hann að koma
að, og skyidum við róa eitthvað meðfram
fjörunni að gamni okkar. Drengurinn tók
þessu, vel, því að hann var svci lítill, aö
hann réð ekki við árarnar. Tók ég nú vió
þeim og réð ferðinni.
Nú var í sjálfu sér ekkert eðlilegra en
að ég notaði þetta tækifæri til þess að
stytta mér leið heim til mín, því ég var víst
í sendiferð fyrir móður mína, og ekki voru
nema fáein áratog að lendingu rétt fyrir
neðan húsið okkar, en hinsvegar all-langur
spölur að fara, á landi. En ég stefndi bátn-
um í þveröfuga átt, alveg ósjálfrátt, cg
reri »lífróður«, með fram landi. Sjórinn var
aJveg ládauður, og þegar ég var búinn að
róa spölkorn, lagðist ég á árarnar og skim-
aði í kringum mig. Það kom oft fyrir að
silungur var þarna í sjónum. Þóttu það
jafnan góð tíðindi, ef einhver sá silungs-
»vak«, því að þá var brugðið við og »dreg-
ið fyrir« með neti, semi allt af var til taks
á bryggju, sem þarna var, — þeirri sömu,
þar sem ég hafði dottið í sjóinn forðum.
Og þarna vao' silungs-vak, miðja vegu
milli bryggjunnar og bátsins. — Og þaö
kom aftur — nei, — Guð minn góóur! Þetta
voru þrír, ofur litlir fingur. Við skildum
þetta jafn snemma b£ðir, ég og lith dreng-
urinn, og hann fleygði sér grátandi niður
í austurinn í bátnum, en ég tók til áranna.
Ég var við því búinn aðl þurfa að kafa
eftir barninu, og ég kveið því ekki, því að
ég var vel syntur; en til þess kom ekki,
því að þegar ég kom að, þar sem barnio
var í sjónum, var það ekki sokkið dýpra
en það, að ég gat seilst eftir hárinu á koll-
inum á því, lyft því þannig upp á yfirborð,
en síðan náð góclum tökum og dregið það
upp í bátinn.
jE’n ,þá lá við að ég ætlaði að gugna, —
snöggvast. Þetta var drengur á fjórða ári,
semi heima átti í sama húsi cg ég og mér
þótti svo vænt um, sem hefði hann veriö
bróöir minn. Og ég hélt að hann væri dauð-
ur. Ég harkaði af mér, »hvolfdi« lionum
þversum yfir aðra þóftuna og kreisti upp
úr honuimi sjóinn eftir beztu getu^ en kall-
aði um leið til manns, sem ég sá á gangi,
skammt frá,bryggjunni og bað hann að ná
í lækni. Hann skeytti því engu, heldur kom
hlaupandi cían bryggjuna, og ég reri þá
upp að. Vildi þá svo vel til, að þarna bar
að tvo frakkneska skútuskipstjóra, sem-
koimu okkur til hjálpar. Var farið méð
drenginn inn í hús, sem var rétt hjá
bryggjunni, og þar fóru skipstjórarnir
strax að.hamast á litla drengnum, og reyna
að dæla, í hann lífi. Var það sérstakt lán,
að' þeir voru. þarna staddir, og kunnu þetta,
því að ekki náðist, til læknisins, fyrr en
allt hefði verið u,mi seinan. En langt hafði
drengurinn verið leiddur, því að1 þeir voru
því nær heila klukkustund að glíma um
hann við dauðann.
En Guö hafði ætlað Kalla litla lengra
líf. Hann lifnaði við og var ekki aumari
en það, eftir allt. hnjaskið, aðl hann sagði
fyrst orða, þegar hann var búinn að líta
í kringum sig: »Ég er svangur!«
Þið getio' nú því nærri, að ég var glaður
yfir því, að hafa orðið til þess að bjarga
þessum litla vini mínum; En mér var þetta
alveg ósjálfrátt. Og þarna hafði enginn
maður verið nálægt, þegar drengurinn datt
út af bryggjunni, svo 'að hann hefði
drukknáð, ef ég hefði ekki verið sendur
til að bjarga honum.
Ég sagði engum frá því þá, nema for-
eldrum mínum, hvernig stcð á ferðum mín-
um á þessum slóolum, og þaui þóttust, skilja
það, eins og ég hefi skýrt það hér, — að
G.uð hefði þarna notað mig til þess »að gera
fyrir sig handtak«. Th: Á.