Ljósberinn - 01.04.1941, Blaðsíða 11

LJÓSBERINN
76
U naósscetir &)um.arda.gar!
Sólin kyssir land og haf.
Lífið allt er Ijúfur drawmur,
— Ijóð, er Drottvm sjálfur gaf.
A'ftur hlýt ég barnsms björtu
bemskugleoi, von og þrá,
heyri fossinn stilla strengi,
■—stari í leiöslu á fjöllin blá.
Heyri aftur hJjórna í eyrum
hafsins þimga, djúpa nið,
}iei/ri blóm\ og grasið gróa,
gegnimi vorsins strengjaklið.
Niður fjöllin Ijúfir lækir
léttan hojrpa út í sjó,
kveða dátt við blóm á bökkwm,
byitast gegmvm engi og mó.
Elsku pábbi, elsku mamrna!
Ögn er gott að vera hér.
Litia systir, litli bróðir,
leiJcið yklcwr glöð hjá mér.
SólsJcimhláttrar, Ijósir Jokkar,
Ijúflingsaugu, stór og blá.
Litia systir, litli bróðir,
léttfætt sJcoppa til og frá.
Litla systir, litli ■ bróðir,
lítið ekJci á mig sem gest.
Eg er barn, á hérna heima,
heima er líka allt af bezt.
Kolbrún.
Þungi tíeyring'urinn
Það var einu si'nni í frímínútum í skól-
an,uim, aet kennslukonan bað Pétur litla að
fara í búð hjá Dal kaupmianni og kaupa
þar smávegis fyrir 90 aura. »Ég læt þig:
hafa 1 kronu«, sagði h,ún, »en afganginn
má-ttu sjálfuir eiga«.
Pétur þakkaði og hljóp af stað, svo hratt,
sem ha:nn gat. Dal stcð fyrir innan búðar-
borðið sjálfur.
»Jæja, hvað var það, sem þú áttir að
kaupa«, spurði Dal brosandi.
Og það var nú hitt og þetta og loks
brjóstsykur fyrir 10 aura.
»Það s.ka,It þú fá«, sagSi kaupmaður og
kinkaði kolli vingjarnlega.
En þegar bú.ið var að afgreiða Pétur og
hann var búinn að bo-rga krónuna, þá fékk
hann tíu aura til baka, því að vörurnar
höfðu þá lækkað uiml það í verði. Pétur varð
hissa.
»Kennslukonan sagði, að hún ætti að fá
vörur fyrir 90 aura.
»Þær vórur hafa lækkað«, sagði Dal,
»sv:o að þær verða tíu. aurum ódýrari«.
Pét.ur hljóp þá aftur á leið til skclans.
Þá var eins cg honum fyndist vera hvíslað
að sér: »Þennan tíeyring mátt þú eiga, því
að kennslukonan veit ekkert um þennan
afslátt«. Og Pétur hélt eyrinum.
En er hann var nú aftu-r seztur í sætið
sitt, í skólanumi, þá var hvorki gott né gam-
an að sitja þar lengur. Hann beið þess, með
óþreyju, aö skólinn væri úti, svo að hann
gæti farið heim.
Og skólatími.nn tók loksins enda þann
daginn; hljóp Pétur þá heim. En það fór
á sömu leið; það var sami drunginn yfir
öJlu, Samvizka hansi var allt af að segja:
»Þú hpfir stoiið«. Skildi Pétur þá, að þaö
vaa’ þessi aumi tíeyringur, sem allt þetta
var að kenna. Hann sofnaði seint það kvöld
og vai’ að hugsa uml tíeyringinn og ekki
gat hann lesio kvöldbænina pína fyrr en
hann- vai’ búinn að fastráola með sér, að
segja kennslukonunni upp aila söguna.