Ljósberinn - 01.04.1941, Blaðsíða 13

L JÓSBERINN
69
Etatsiráðisfrúin leit út um g'luggann yf-
ir höfuð Stígs. Þögn hans hafði gert hana
.blíðari í s,kapi. »Lítt,u, á, Elsa litla, þarna
er Páll og Dóra«.
Stíg.ur gægðist út uimi giuggann, Það var
nú yfir ár, síðlan hann hafði séð nokkurt
þeirra, og nú var Páll fermdur. Hann var
hár drengur og gelgjulegur og hinn mesti
bókabéus. Náttúrufræði var uppáhald
hans; hann var fróðari um köngulær, næt-
urfiðrildi og eyrnarstingi en nokkur af
skólabræðrum hans. Stíg.ur leit mjög upp
Stlgur stökk upp á fótskörina á lestinnd.
til hans. Að hugsa sér aðl lesa skólabækur
sínar og þykja »gaman« 'að því------—
og þurfa aldrei að beita brögðum.
Dóra var algerlega ólík bróður sínum.
Hún var á aldur við Margréti og var þegar
orðin dálítil stórborgar-stúlka. Hún var lag-
ieg í andliti, ljóshærð og dökkeygð, var allt
af fallega klædd, og allt fór henni vel. En
svo voru líka fötin eitt helzta umhugsun-
arefni Dóru litlu, og henni virtist það ólíkt
mikilvægara, að hatturinn hennar færi
henni vel en að vita„ hvaðla ár Napóleon
vag fæddur — eða hvenær hann varð keis-
ari, Stíg virtist hún vera svo fulforöinsleg,
að hann ætlaðá að fara að taka oifan fyrir
henni, en rak fingurna upp í blómsveiginn
á hattinum og. var fljótur að átta sig.
Hann kinkaði kolli til hennar, hálf feimn-
isiega, en þa,ut svo til Páls frænda síns
og þreif hraustlega í höndina á honum;
»Jæja, hvernig líður þér, karl minn?«
hrópaði hann glaölega.
Páll varð hálf forviða á þessari fremur
karlmannlegui kveðju lítillar stúlku. Og
Dóra glápti á hann.
»Það mætti ætla, aðl hún væri strákur,
ef maður vissi ekki betu.r«, sagði etatsráðs-
frúin cg andvarpaði. »Hún er alveg hræði-
legur telpukrakki. Ætlarðu ékki að heilsa
frænku þinni?« spurði hún upphátt.
Stígur fann á sér, að hann hafoi hlaupið
á sig, og mundi nú allt í einu, eftir, hve
feginsamlega Margrét var vön að taka á
móti vinkonum sínum — hann hljóp því
upp um hálsinn á frænku sinni og rak að
henni rembingskoss.
Dóra fór að hlæja og lagfærði á sér hatt-
inn. »Farðu þér bara hægt«, sagði hún
brosandi. »Þú ert víst idálaglegur æringi«.
Stígur mátti ekki vera að því að svara,
því að nú sá hann, að ferolafólkið var að
leggja af stað frá stöðinni með dót sitt.
»Bídd.u ofurlítiðl!« kallaði hann, »ég stekk
snöggvast eftir töskunni minni«, og áður
en liin voru búin að átta sig, var hann
þotdnn af stað, sva að kjóllinn slettist. um
fæturna á honum, og nú hljóp hann eftir
lestarpallinum þangað, semi farangurinn
var afhentur.
»Hún er alveg ómöguleg«, sagði frú Greg-
ers mæðulega við börn sín. »Páll, flýttu
þér á eftir henni og reynclu að ná í tösk-
una hennar. Við komum svo á eftir í hægð-
umi 0|kkar«. ,
Páll náði ekki »frænku sinni« fyrr en
á afgreiðslunni. Þar var troðfullt af fólki,
og heimtaði hver sitt. Stágur hafði á svip-
stundu rekið augun í tösku sína, sem stéð
ofan á stóru, ferðakoforti. Og áður en Páll
var komin til hans, hafði hann troðið sér
inn í mannþröngina, klifrað hálfa leið upp