Ljósberinn - 01.05.1941, Blaðsíða 6

82
LJÓSBERINN
ÞEGAR EG VAR DRENGUR
III.
Mér eru settar l'fsreglur.
Eg var alinn upp í miklu ástríki, e.n við
strangan aga. Mörg voru, þau boðorð, sem
fyrir mér voru brýnd og gengið ríkt eftir
að eg- héldi. Sum þeirra hélt eg sæmilega,
—önnur miður, og sum þessara bcðorða
held ég ósjálfrátt enn í dag, og tel mér hafa
Verið það mikið happ, aði foreldrar minir
skyidu brýna þau fyrir mér. Hinsvegar
braut eg mörg þeirra og gleymdi þeim svo
alveg, — cg það hefir verið mér hið mesta
ólán. En svona gengur þetta, — við sjáum
það fyrr eða síðar, hve happadrjúgt það er
iað hlýða heilræðum ástríkra foreldra, —-
og hvað það er svo, að hinu leyt.inu misráð-
ið, að temja sér ekki þegar í bernsku, á
meðan ástríkis og stuðnings foreldranna
nýtur við, — að hlýða ölhnm heilræðum
foreldranna, því að ástríkir foreldrar gefa
börnum sínum aldrei nema 'góð heilræði.
Eg' ætla nú ekki að telja upp allar þær
lífsreglur, sem mér voru, settar, þær voru
svo ósköp margar. En það má t. d. nefna
þrjár þeirra, því að þær eiga alstaðar við:
Pað var t. d. lagt ákaflega ríkt á um
það, að eg segði aldrei ósatt. Petta, er nú
auðvitað brýnt fyrir ykkur öllum, lesendum
»Ljósberans«, — en hvérnig gengur að
halda þetta boðorð? Eg segi ykkur satt, að
oft átti ég í bröisum við þaö. En það var
gengið ríkt eftir því, að ég héi.di það og ég
barðist oft góðri baráttu í því skyni. En
einmitt, þessvegna hefir þetta boöorð verið
mér talsvert minnisstætt fram á þennan
dag, og eg hefi haft gcðan vilja á að halda
það, þó að útaf hafi brugðiði, því miöur.
Það kemur manni alltaf í kol!; fyrr eð'asíðar.
Þá var mjög fast gengiði eftir því, að
ég væri vandvirkur. Þetta er líka ákaflega
algengt heilræði, og það er miklu þýðing-
armeira, þegar út í lífið kemur, heldur en
ykkur kann að gruna. Af óvandvirkni og
kæruleysi, sem eru talsvert skyldir ókost-
ir, getur hlotist stórtjón. En vandvirknin
vercur mönnum ekki eðlileg, nema að börn-
in temji sér hama í foreldrahúsum og í
skólanum, meðan kostur er á að njóta til-
sagnar og handleiðslu í þessari góðu dygð,
og æfa sig í henni á smámununum.
Og svo var nú þriðja heilræðið eða boð-
orðið, sem ég nefndi. Eiginlega er hægt
að tákna það með einu orði: Þrifnaður, en
það er þó talsvert yfirgripsmikið og kem-
ur marg't til greina. Og' þó að þetta kunni
að þykja ákaflega meinlaust boðorð', þá er
það þó í raun og veru þýðingarmeira en
margan grunar. Út í þá sálma ætla ég
ekki að fara. En þetta var það boðorðið,
sem mér gekk langsaml,ega bezt að halda,
eftir að ég fór að hafa noikkurt vit.
Móðir mín var sjálf fádæma þrifin kona,
jafnvel svo, að sumum þótti úr hófi keyra,
ekki fíízt leikbræðrum mínum, þegar hún
stóð yfir þeim, til þess að vera viss um,