Ljósberinn - 01.05.1941, Blaðsíða 11

L JÓSBERINN
87
Piltur eda §túlka
Skáldsaga eftir E. Fenmore
FJÖRÐI KAFLI.
Stígur var steinsofandi morguninn eftir,
þegar stofuþernan kallaði:
»Klukka(n er hálf átta, uingfrú El.sa«.
»Hvað ætli mig varði um þad«, hugsadi
Stígur, »Elsa getur farið á fætur«. Svo
lygndi hann augunum og varð þess var,
að hann var ekki heima, og nú fór hann
smám saman að muna allt saman.
Stúlkarn kallaði aftur.
»Ég- heyri!« svaraði Stígur,. sem var ekki
alveg vaknaður enn þá; en nú kom stúlk-
an inn í stofuna og dró tjöldin frá g'lug'g-
anum.
»Það er hafragrautur klukkan 8«, sagði
hún.
»Svei«, sagði Stígur.
Stúlkan leit hálf hissa á li.tlu ungfrúna,
en fór þó þegjandi út úr herberginu og tók
upp um l,eið reimabol, sem lá við dyrnar.
Stígur fleygði af sér rúmfötunum og
stakk fótunum fram úr rúminu,
»Þetta verður sannarlega ekki leikur«,
hugsaði hann og hvarflaði augunum yfir
allan telpu-fatsnaðinn,, s.em hann hafði fleygt
í allar áttir kvöldið áður. Eh er klukkan
sló þriðja fjórðungisslagið, og hann sat enn
aðigerðalaus, brást; hann allt í einu við og
fór að trcíjá sér í háu sokkana svörtu. Verst
gekk með boJinn. Ilann mundi, að Margrét
hafði hneppt hann á bakinu, en er hann
sneri hon.um fyrir sér, virtist honum bol-
uripn vera hér urn bil eins á alla vegu,
og' þótti því bezt ,að hneppa hann að
framan.
En þegar hann gekk yfir aðl þvottaskál-
inni, varð hann þess. var, að tveir skringi-
legir halar þvældust um fæturna á hon-
um. Og þá mundi hann allt, í einu eftir,
að -þessar skringilegu, rófur höfðu haldið
uppi sokkunum, og' að Margrét hafði hjálp-
að hon.um til að hneppa þær ■— og' að þetta
var það eina, sem honum hafði fundist dá-
lítið vit í af öll.u. »stelpu‘-draslinu«. Því að
það var þó gott, að sokkarnir hémgu uppi.
Hann braut heilann um þetta dálitla
stund, s,vo smeyg'ði hann handleg'gjunum
upp úr ermaopunum og vatt sig' og sneri
á alla vegu, unz hneppimgin var komin aft-
ur á bakið, og' sokkaböndin gátu komið að
haldi. En nú gat hann með engu móti kom-
ið handleggjunum aftur inn í ermaopimi.
Og er klukkan sló 8, og hann var orðinn
e],dra.uður í framan af áreynslu, hætti hann
við allt saman.
»Hvað gerir það«, hugsaði hann, »ég þart
svo sem ekki ao fara í þetta, ef að allt
hjtt, er í lag'i! Það er gott, að þetta er síð-
asti dagurinn!«
Og er hann loksins var kominn að kjóln-
um, hlammaði hann sér niður á stól og
sagði hreinskilnislega: ».Ja — aumingja
stelpurnar!«
Honum gekk sæmilega vel að komast í
kjólinn, og’ er ölluan þessum áhyg'gjum var
af honum lét.t, fór hann út að glugganum
og leit út, og nú varð hamn: þess fyrst var,
að þessi stóri gluggi, var hurð út að breið-
um veggsvölunum, sem lágu meðfram öll-
um gluggunum. Hann greip á svípstundu
í sinerilinn og þaut.út á svalirnar ------
ó — hamingjan góða, hvílík sjón!
Allt stóra torgið var baðað geislaflcði
morgumsólarinnar og' f.ullt af aldinum cg
allskonar ávöxtum ... þar voru fullar körf-
ur og fullir vagnar, litlir vagnar og stórir,
hestvagnar og .handvagnar, endalaust, og
vagnarnir stóðlu’ í langri röð eftir götunni.
Em á sjálfu torginu rétt, fyrir neðari
gluggana blikaði á fullar körfur og vagna
af rauðurn eplurn, grænum og gulum per-
um ogstórum, bláurn plómum, já, þar voru
meira að segja, alla vega litar plómur af
öllum stærðum, og fullir vagnar af ribs-
berjum, sólberjum og kifsiberjum.
Það var eips og allt g'óðgæti heimsins
hefði stefnumót hérna á torginu; hér voru
inndælar gulrætur, en Stíg þótti svo gott
að naga þær, og ódæmin öll af grænum
baunum og all.s kyns matjurtum, En mesta