Ljósberinn - 01.05.1941, Blaðsíða 16

92
LJÓSBERINN
Konungsríki himinsins.
Stundum kom það fyrir, að Jesús fór í
burtu úr Kapernaum og Pétur sá hann
ekki tímunum saman. Þorpið varð þá mjög
hljóðlegt og einmanalegt. Þá voru engir
hópar af fólki á ströndinni, eða fyrir fram-
an dyrnar á iitla, hvíta húsinu þar sem
Jesús dvaldi. —
»Hvert fór Jesús?« spurði Pétur mömmu
sína um daginn. »Hann fór í langt ferða-
lag yfir í hin þorpin, til þess að kenna fólk-
inu og lækna, þá, sem eru sjúkir«, sagoi
mamma hans. »Sumir segja að hann ætli
aði fara alla leið upp til hinnar stóru höf-
uðborgar Jerúsafem, jafnvel þó að þar séu
menn, sem eru að hugsa, um að deyða
hann«.
»Skyldi hann koma aftur?« spurði Pétur.
»Ég veit það ekki«, sagði móðir hans döp-
ur í huga. Pétur litli hugsaði mikið nokkra
stund, en svo hljóp hann út 'til að leika
sér. Sólin var að setjast á bak við hæðirn-
ar, og hann hafði bara tíma til þess að
hlaupa niður til strandarinnar áður en
hann færi að hátta. Þegar hann kom fyr-
ir hornið á þrönga strætinu sá hann nckkra
menn ganga á götunni á undan sér. Hann
fór því að hlaupa, til þess að sjá hvaða
menn þetta væru. Þaðl var mikið ryk á
fótum þeirra og klæðum, þeir voru s.veitt-
ir og þreytulegir útlits, eins o.g þeir væru
búnir að ganga langa leið. Þeir töluðu hátt
saman, alveg eins og þeir væru reiðir.
»Hvað skyldu þeir vera að tala u,m?«
hugsaoi Pétur undrunarfullur og herti á
hlaupunum.
En þá sá hann a,ljt í einu, hvar Jesús
var á gangi, skammt á undan þeim. Fæt-
ur hans og klæði voru, einnig þakin ryki, af
því að hann hafði líka gengið langa leið
með hinum ferðamönnunumi, Pétur h'ljóp
til hans og stakk litfu hendinni sinni í hina
sterku hönd Jesú. Jesú brosti af því að'
hann vissi, að Pétri þótti vænt um, að hann
var kominn aftur. Og þeir gengu saman
þangaðl til þeir kamu að húsinu, þar sem
Jesús dvaldi. Þá gekk Jesús inn og hinir
fylgdu honum allir nema Pétur. Hann stóð
í opinni dyragættinni og hcrfði inn á með-
an Jesús settist niður og talaði við vini
sína. Það tók enginn eftir því annar en
Jesús aol Pétur stóð þarna í dyragættinni.
Þeir voru svo niðursokknir í samræðurn-
ar. Eftir stundarkorn leit Jesús upp og
kallaði á Pétur og lagði handlegginn um
háls honum cg talaði svo við vini sína á
meðan Pétur stóð svona frammi fyrir þeim
öljum, og fann hann til sín og var ákaf-
lega hamingjusamur. Þegar Jegús hafði
loikið ræðu sinni laut hann niöur að Pétri
litla og kyssti. hann og sagði: »Guð blessi
þig«. Og Pétur hljóp nú út á götuna. Það
var orðið nærri, dimmt — hann var búinn
að dvelja þarna svo lengi.
»Hvað skyldi mamma, segja?« hugsaði
hann cg tók nú til fótanna og hljóp eins
og hann gat. Þegar hann nálgaðist húsið
sitt, sá hann mömmu sína standa fyrir ut-
an dyrnar og vera að gá að honum.
»Mamma, mamma«, kallaði hann um leiö
og hann hljóp til hennar. »Ég hefi verið
heima hjá Jesú. Hann er kominn aftur.
Ég hefi verið að hjálpa honum«.
Móðir hans leit niður á litla andlitið hans,
sem var eldrautt af hlaupunum.
»HjáJpa Jesú! Hvað meinar þú með því?«
spurði hún.
»Hann kallaði á mig«, sagði Pétur drjúg-
ur, og ég stóð frammi fyrir öllum fullorðnu
mönnunum, sem hann var að tala við«. Og
hvað sagði hann við þá?« spurði móðir hans
undrandi. Pétur hugsaði sig um augnablik.
Hann gat ekki munað þaðl »Jú, mamma,
nú man ég það«, sagði. hann loks. »Kon-
ungsríki himinsins. Hann talaðii um kon-
ungsríki himinsins«.
»Konungsríki himinsins«, endurtók móð-
ir hans blíðlega. »Ég ætla að fara á morg-
un og hlusta á hann«.
»Ég skal fylgja þér, mamma«, sagði Pét-
ur ákaf.ur. »Jesús, þekkir mig«.
Móðir hans brosti. »Við skujum fara
bæði, elskan mín«, sagði hún ástúðlega. »En