Ljósberinn - 01.07.1941, Blaðsíða 10

106
LJÓSBERINN
húsið,, og hún varð að vaka margar nsetur
hans vegna, lét hún eins og ekkert væri.
þó að hún þekkti hann strax. Dreng-urinn
þekkti hana líka. aftur, samvizkan kvaldi
hann, þegar hann sá illt launað með góðu.
Hann játaði illverk sitt, og iðraðist helm-
iugi meira, þegar hann heyrði, að hún
hafði líka þekkt hann aftur. Á þennan hátt
bældi systir Dóra smatt og smátt niður
hið illa umtal, ekki með því að verja sig
eða sinn málstað, heldur með því að vinna
í anda Jesú; og þegar nýtt og stærra
sjúkrahús var relst árið 1868, og henni
var falin stjórn hans, varð hin aukna á-
byrgð henni aðeins ný forréttindi t.il að
fórna sér allar stundir.
Hún var óþreytandi að finna upp*
leiki handa börnunum og hughreysta
hina þjáðu. Hún nefndi hvern einstakan
sjúkling sérstöku gælunafni, annað hvort
sem hrós eða sem .hógværa,, en áhrifaríka
áminningu, því að enda þótt hún væri um-
kringd af þjáningum, sjúkdómumog' dauða,
hlustaði hún aldrei af tómum vana á fólk
eða fannst það ómak að bera byrðar þess.
Ávallt var hún upplífgandi og eðlileg, með
næmt eyra og.skilningsgóðan hug, og þrátt
fyrir slitróttan nætursvefn við að líta eft-
ir .hættulega veikum sjúklingum, jxitti
henni það ekki leiðinleg skyldustörf, hel.d-
ur var hún aol gera að veruleika orð Mörtu:
»Meistarinn er hér og vill finna þig«. Eins
og hún hafði verið föður sínum sólskin,
var hún nú einnig sclskin fyrir alla'hina
Iíðandi og deyjandi, fyrir alla þá, sem ekk-
ert annað áttu til að gefa aftur en þakk-
látt hjarta.
ílinmitt um þetta leyti mættust leiðir
hennar og ungs manns, sem hafoíi alla þá
menntun, sem systur Dóru fýsti aö hljóta;
au.k þess var hann vel innrættur, en ekki
trúaður. Svo kænlega hafði sálaróvinurinn
lagt net sitt, að systir Dóra flæktist í það
og I,ét glepjast til að halda, að hún við hlið
unga mannsins gæti haft meiri not af hæfi-
leikum sínum,. jafnframt og hún vonaði að
vinna hann smám saman fyrir Guð. Trú-
lofunin var líka opinberuð, en var skömmu
síðar slitið'. Með enn meiri kostgæfni reyndi
hún nú að vera öllnm allt. Á kvöldin gekk
hún frá einu rúminu til annars til að biðja
með hverjum einstökum, og væri nokkurr-
barnanna sérstaklega sjúkt, tók hún þau
með sér inn í herberg'ið sitt til að gæta
þeirra sjálf, alveg eins og hún vakt-i per-
sónulega yfir hverjum sjúkling, sem hafði
verið skorinn upp. Þegar einhver minnti
hana á, að að hún ætti, að hlífa sér, gat
hún sagt: »Ég þoii að siofa þar, sem ég sit,
sjö nætur í röð, bara ef ég get. lagst nið-
ur áttundu nóttina, og hvað eftir annað
stcðust- þessi ,orð í reyndinni. Sérstök hvatn-
ing og gleði urðu henni þakkarorð lítillar
stúlku,, sem á dauðastund sinni sagði:
»Þegar þú kemur til himínsins, ætla ég að
mæta þér við perluhliðiö með blómvönd<<.
Þessi einlægu og barnslegu orð glöddu hana
mjög, einmitt á þessum tíma, þegar sorgin
þjakaði henni svo mjög. Enda skrifar hún
um þetta leyti í bréfi til vinar síns: »Ég
hefi lært að elska Guð meira; og eilífðin er
orðin miklu rneiri veruleiki í augum mér nu
en fyrr«.
Þó var eins og hún þráði víðara starfs-
svið, og stríðið milli Þýzkalands og Frakk-
lands 1870—71 fyllti hana löngun eftir að
halda lengra út í hinn stóra heim; en í
kyrrðinni frammi fyrir augliti Drottins
fann hún þó, að skýstólpinn stóð á sama
stað, og hún var hlýðin við hina himnesku
sjón. Guð blés henni í brjóst., að bjóða kven-
fólki bæjarins á hjúkrunarnámskeið, og
fjöldi mikill tilkynnti þátttöku-sína, þó ekki
reyndar úr þeim hóp„ sem hún hafði hugs-
að sér. en án þess að fara í martngreinar-
álit tók hún við öllu úr hendi Guðs. Það,
sem f.vrir henni vakti, var þó ekki einvörð-
ungu fraðsluboðskapur, heldur einr.ig, eins
og hún kiomst að orði„ að »öðlast náð til að
hafa þá éinu lífsreynslu að gera allt af
kærleika til G,uðis«. Þess vegna gekk hún
sjálf á undan og tók erfiðustu verkin að
sér, aldrei bað hún aðra að gera það, sem
hún ekki gerði sjálf, og þessi ósérhlífni