Ljósberinn - 01.07.1941, Blaðsíða 18

114
L JÓSBERINN
og flæktist um fæturna á mér, sem upp úr
stóðu og líklega hafa 'ekki verið alveg
kyrrir. Pví að pessi augnablik, meðan ég
stóð á höfðinu, í ísköldu vatni, í fyrsta
skifti á æfinni, eru mér minnisstæð enn,
— ég hélt að nú væri alveg úti um inig.
Augnablikin hafa nú eflaust ekki verið
mörg, en ég bar mig illa, pegar mér var
bjargað og hét pví, að aldrei skildi ég fara
á höfuðið oftar. Helzt vildi ég hætta við
pessa praut og fór fram á pað við föður
minn, enda frétti ég pað »einna um daginn
að ýmsir drenganna myndu ekki koma oftar.
En við pað var ekki komandi. Ég varð
að halda áfram. Og ég fór alls ófús á sund-
æfingarnar, — sveikst um að stinga mér
og bar mig illa.
Pannig leið fyrsta vikan. Við fórum i
tjörnina 2svar og 3svar á dag. Ég var
allt af hræddur í gjörðinni, pví að allt af
var ég kaffærður, að minata kosti einu sinni,
í hvert sinn sem ég fór ofan i.
En pá er pað einn daginn, pegar við
erum að fara úr fötunum i tjaldinu, — pá
vorum við ekki orðnir nema 8 eða 10 garp-
arnir — að peir sögðu mér, einhverjir drengj-
anna, að pabbi væri að koma, — líklega
til pess að Bjá, hvað ég væri burðugur.
Og nú held ég að ég hafi sýnt einhverja
mestu prekraun, sem ég man éftir frá
bernskuárunum. Því að ég tók pá ákvörðun,
að fara nú á höfuðið út í og gjarðarlaus.
Ég -segi ykkur satt: petta var talsvert
mikil raun, pví að ég var ákaflega hræddur
við vatnið. Ég hljóp upp á bakkann með
hinum strákunum og rakleitt fram af honum
„á höfuðið“, án pess að líta við gjörðinni
sem kennarinn var að rétta að mér. Og
nú var pað svo skrítið, — nú var petta
einmitt svo ágætt, fannst mér, að fara í
vatnið á pennan hátt, — og ég synti fá-
einar lengdir mínar hjálparlaust!
Og pað var klappað fyrir mér, á bakk-
anum! Þið getið rétt aðeins getið pví nærri,
hvort ég var ekki hreykinn, svona með
sjálfum mér.
Upp frá pessu fór ég að hafa gaman að
sundnáminu og varð ágætlega syndur, —
en sérstaklega varð ég leikinn í pví að
vera lengi í kafi og hafði gaman af að
stinga mér. En ég held nú samt, að ég
hefði aldrei lært að synda í pessu kalda
vatni, ef mér hefði ekki verið haldið að
pví.
Sundið hefir verið uppáhalds íprótt mín
síðan, og sú ípróttin, sem ég hefi oftast
getað iðkað síðan ég varð fullorðinn. Og
sundið er íprótt, sem allir ættu að læra,
enda eru tækifærin nú miklu betri til pess
heldur en var í pá tíð, eða pegar ég var
drengur. Frh.
SÍÐASTA BÓNIN.
Jón litli vann allan daginn úti á engi.
Hann hlakkaði til kvöldgins, að mega koma
heim til pabba og mömmu, borða og hvíla
sig. Hann kepptist, við vinnuna, og því1 varö
hann feginn hvíldinni.
Eit.t kvöld, er hann gekk heim af engj-
um, mætti hann pabba sínum. Hann rétti
honum sendibréf og sagði: »Viltu fara með
þetta k pósthúsið fyrir mig?« Það dofn-
aði yfir Jóni, hann var að hugsa um að
hafa á móti því. Loks sigraði göfuglyndið.
Hann tók við bréfinu og sagði: »Það er
velkoimið,. pa.bbi minn«.
»Þú ert góður drengur. Guð blessi þig«,
sagði faðir hans. »Ég ætlaði að fara sjálf-
ur, en treysti mér varla til þess. Ég tek
nærri mér að biðja þig þess, ég veit að þú
ert svo lúinn«.
Þegar drengurinn kom aftur heim, var
faðir hans dáinn.
Jón minntist þess oft með gleði, aó hafa
gert með góðu það síðasta, sem pab'bi hans
bað hann.
Löngu, löngu síðar sagði Jón börnum
sínum þessa sögu..
Þá sögðu þau hvert við annað: »Við skul-
um allt af gera það, sem pabbi og mamma
biðja okkur. Við vitum aldrei nema þao
geti verið siðasta bónin«.