Ljósberinn - 01.07.1941, Blaðsíða 19

LJÓSBERINN
115
PHtnr eöa §túlka
Skáldsciga eft-ir E. Fenmore
FIMMTI KAFLI.
Páll og- Stígur fóru með sporvagni út
að Charlottu-lundi, en stigu út þar, þvi
að Stíg þótti skemmtilegra að ganga. Pað
var glaða sólskin og blikaði á hin bláu sund.
»Það væri gaman að sigla — Páll«, sagði
Stígur. En Páll skýrði honum frá, að mað-
ur gæti nú ekki umsvifalaust »tekið sér
bát«, en það hélt Stígur að væri ósköp
vandalaust.
»Eigum við að fara í skóginn?« spurði
Páll, en um leið og þeir ætluðu að beygja
þangað, kpm eineykis-vagn hfaðinn ávöxt-
um. Hesturinn fældist bifreið, sem kom á
fleygiferð. Hann þverbeygði inn á gang-
stiginn, braut aðra vagnstöngina og skall
flatur. ökumaðurinn var unglingspiltur.
Hann stökk út úr vagninum og fór að bisa
við hestinn; en vesalings skepnan hafði
dottið ill.a; aktýgin hertu að hestinum, og
hann slengdi til höfðinu., svo að við lá í
sífellu, að hann lemdi því í brptin af vagn-
stönginni.
»Eg skal hjálpa þér«, hrópaði Páll, sem
all,t af kenndi í brjósti um skepnur. »Eg
skal halda kyrru höfölnu á honum, meðan
þú lagfærir aktýgin og reynir að vikja
brotna kjálkanum til hliðar. En gættu þín
vel, að hesturinn reki ekki í þig fæturna«.
»Já, bisið þið við þetta,. svo skal ég halda
við hjólið!« kallaði Stígur.
Vagninn- hafði staðnæmst í dálitlum
halla, og var því hætt við„ að hann ylti
niður á drengina og hestinn þá og þegar.
Stígur brauf upp ermar sínar í skyndi
og þreif í hjólið. Hann var sterkur í hönd-
unum og hélt af öllu afli, meðan ekillinu
losaði aktýgin og lagfærði vagnkjálkann.
Þegar það var búið, gat hesturinn þegar
risið upp — og þá sleppti Stígur hjólinu.
»Kærar þakkir.,' kærar þakkir«, sagði
pilturinn og var sýnilega glaður, er hann
sá, að ekkert var að .hestinum. »En hvað
litla ungfrúin hlýtur að vera sterk!«
»Já, það geturðu reitt þig á«, sagði Stíg-
ur og braut ermarnar enn þá lengra upp.
»Sérðu vöðvann þann arna„ »bíseps« heitir
hann, það hefi óg lært í skólanum, finndu
bara!« og hann rétti handlegginn í áttina
til ekilsins.
»Heyrðu, EIsa«„ sagði Páll hlæjandi, »mér
finnst, það ætti að vera nóg, að þú sýndir
mér þetta. Já, hann er nógu góður vöðv-
inn sá arna, en þú ert sú skringilegasta
telpa, sem ég hefi nokkurntíma þekkt. Þú
hefðir átt að vera strákur, eins og hinn
tvíburinn. Það er kraftur í þér. — En
nú áttu að sjá Dýragarðinn«.
Þegar klukkan var orðin hálf fimm,
héldu þeir Páfl og Stígur áleiðis í áttina
til Brúns-fjölskyldunnar og voru ekki sér-
lega hrifnir af því„ að nú var frelsi þeirra
lpkið í svipinn.
»Hver á þarna heima?« spurði Stígur,
er þeir gengu fram hjá óvenjulega falleg-
um og stórum garði með hárri girðingu
umhverfis.
»Það er Falk ofursti — það eru nú ein-
kennilegar manneskju.r«, sagði Páll. »Já,
konan er nú annars dáin fyrir löngu. Þau