Ljósberinn - 01.08.1941, Blaðsíða 4

124
LJÓSBERINN
Aucassin brá þá brandi sínum og hugðist að sæ'kja að þoim.
Sagan um Nicolete og Aucassin
Æfintýri fyrir börn eftir Axel Bræmer.
[Nl.] Þegar Aucassin leit hinn haglega
gerða laufskála, vissi hann að Nicolete
hafði reist hann, og hann minntist henn-
ar með hinum ástríkustu orðum. NicoJete
hafði falið sig skammt frá, en nú gaf hún
sig fram. Þau féllust í faðma og voru mjög
glöð. Aucassin setti Nicolete upp á reið-
skjóta sinn. Síðan lögðu þau af stað og
héldu förinni áfram, unz þau. komu niður
til sjávar, því að þau óttuðust hefnd gamla
greífans.
Frá ströndinni sáu þau skip sigla fram-
hjá. Aucassin veifaði í áttina til sæfar-
anna og fékk þau Nicolete flutt um borð.
En þegar út á rúmsjó var komið, skall á
ofviðri. Loks rak skipið inn á ókunna höfn
við borgina Torelore. Þar bárust Aucassin
þau tíðindí, að konungurinn ætti í styrj-
öld. Hann tók sér þá vopn í hönd, steig
á bak gunnfáki og setti Nicolete fyrir
framan sig. Síðan reið hann upp að borg-
arvirkinu.
»Hvar er konungurinn?« spurði hann.
Honum var tjáð, að koinungurinn lægi rúm-
fastur. »En hvar er þá drotningin?« spurði
Aucassin. »Hún er í stríði«, var svarað.
Það þótti' Aucassin furðulegar fréttir.
Hann gekk inn í borgarvirkið og fann brátt
herbergið, þar sem konungurinn lá rúm-
fastur. Hann ávítaði hann harðlega og
bauð honum að fylgjast með sér þangað,
sem orustan væri háð.
Brátt komu þeir á orustuvöllinn. En það
var merkilegur bardagi, sem þar var háð-