Ljósberinn - 01.08.1941, Qupperneq 9

L JÓSBERINN
129
THEÓDÓR ÁRNÁSOH:
ÞEGAR EG VAR DREKGUR
V.
Hestapiennska.
Sumarið, sem ég lærði að synda, kynntist
ég dreng, sem Árni hét, og var á svipuðu
reki og ég. Hann var úr sveit norður í
landi og nýlega fluttur í kaupstaðinn með
foreldrum sínum, þegar sundnámið byrj-
aði. Við urðum brátt góðir vinir, — upp-
haflega einskonar »þjáninga-bræður«, því
að báðir vorum við ragir v'ið vatnið í
fyrstu, en venjulega látið eitt yfir okkur
báða ganga, því að við vorum yngstir í
nemendahópnum. Var það t. d. skemmtun
sundkennarans, þegar við vorum farnir að
geta fleytt okkur, að taka okkur, sinn með
hvorri hendi, og fleygja okkur í tjörnina,
— þegar kalt var og við kveinkuðum okk-
ur við að fara út í. Vorum við þá vanir
að leita hvor að öðrum, »neðansjávar«,
fara í áflog og koma þannig upp á yfir-
borðið, með andköfum og ólátum.
Um svipað leyti urðum við nágrannar.
og vorum saman öllum stundum upp frá
því, í mörg ár. Fór allt af vel á með okkur,
svo að ekki varð alvarlegur ágreiningur á
milli okkar nema í eitt skipti. En þá flug-
umst við líka á, eins og grimmir hvolpar,
þangað til að okkur var komið og við skild-
ir. Vorum við þá báðir dasaðir og fór hvor
heim ti'l sín. En daginn eftir mættumst
við á miðri leið, á brúnni yfir Fjarðará,
en heimiíi okkar voru sitt hvoru megin,
svo að segja við brúarsporðana, — og sætt-
umst heilum sáttum.
Við höfðum báðir yndi af hestum. Árni
var hestum vanur úr sveitinni og pabbi
hans átti tvo gæðinga, sem nefndir voru
Þytur og Hnallur. En faðir minn átti hest,
sem var nefndur Glófaxi, kostaklár, sem
mér þótti undur vænt um. Og- enn voru
tveir hestar í okkar umsjá á sumrin, eftir
að við vorum orðnir það stálpaðir að við
gátum »hnytt upp í klára«, — en það voru
hestar sýslumannsins, Ospakur og Kórax.
Annars áttu margir kaupstaðarbúar sæmi-
lega góða hesta, sem hafðir voru á gjöf
í Fljótsdalshéraði á vetrum, en heima við
á sumrin. Og það var þá starf okkar Árna,
að sækja »okkar hesta«, þegar eitthvað
átti að nota þá, og þóttumst við þá allvel
ríðandi, þegar við þeystum heim með þessa
fimm gæðinga. Mikið var þá gaman að
lifa, í sólskini og sumarangan, enda vorum
við glaðir og frjálsir eins og fuglarnir í
loftinu, — eða næstum því. Ekki var þetta
þó »eintómt sætabrauð«, því að stundum
voru hestarnir óþægir við okkur, — eink-
um átti Kórax þátt í því að gera okkur
gramt í geði og koma út á okkur svitan-
um, því að hann var ljónstyggur og fæl-
inn, og urðum við oft að eltast við hann
langa lengi, áður en liann varð handsam-
aður. Og ýms smávegis óhöpp gátu komið
fyrir og erfiðleikar í þessu hestastússi, en
yfirgnæfandi' var þó gamanið. Og þó að við
værum stundum arðnir lúnir, þegar búið
var að ná hestunum, þá gleymdist sá lúi
fljótlega þegar á bak #var komið, •— því
að þá var oft riðið greitt heim, nema þeg-
ar svo stóð á, að hestana átti að nota í
langferð. Þá vorum við svo nær^ætnir að
hlífa þeim, og þóttumst vera hyggnir hesta-
menn. En lítið munaði þá nú um það, þessa
stólpagripi, að halda á okkur, hnoðrunum,
þó að brugðið væri á sprett.
Eg ætla nú að segja ykkur frá einum
degi við þetta frjálslega og skemtilega
starf. Ekki var þó sá dagur skemmtilegur
til enda. öðru nær. En það skiptist á gam-
an og alvara, og þessvegna er hann til þess
fallinn, að honum sé lýst hér.
Það átti að nota sýslumannshestana og
hest föður míns í langferð og við Árni lögð-
um af stað snemma morguns, með beizli
og snæri, að leita þeirra. Hestarnir höfðu
ekkert verið snertir í marga daga, en