Ljósberinn - 01.08.1941, Qupperneq 10

130
L JÓSBERINN
kvöldið áður höfðum við frétt, að þeir
myndu vera komnir svo langt upp með
Fjarðará, sem hagarnir náðu, og var það
æði löng leið. Við vissum, að »hestar Árna«
voru miklu nær, cg máttum nota þá, þeg-
ar við næðum þeim. En til þeirra var líka
aJllangt, og nú stóð svo á, að miklar rign-
ingar höfðu gengið, svo að allir lækir voru
í vexti, og sumir þá illir yfirferðar fyrir
litla drengi.
Það var hálfgerð ólund í okkur báðum
þennan morgun. Við vorum tæplega vakn-
aðir og veðrið var hráslagalegt. Eitthvað
fórum við strax að nöldra um það, hvor
við annan, að það væri ónotalegt, að þurfa
nú strax að fara að vaða lækina og vera
svo blautir í lappirnar, — ja, hver vissi
hvað lengi, það var mikið undir því komið,
hve mikið við yrðum að eltast við Kórax.
Annars vorum við nú ekki vanir því að
kveinka okkur við að vaða, en þetta var
bara ólund syfjaðra stráka. En þegar við
komum að Dagmálalæknum, en það var
fyrsta sprænan, sem við þurftum að fara
yfir, — og í þurrkum var hægt að stökkva
yfir hana í áföngum, á mörgum stöðum,
— var hann nú ófær okkur, þar sem við
komum að honum. Við gengum niður með
læknum, og ætluðum að reyna að vaða
hann niður við Fjarðará. En á þeirri leið
tókum við eftir því, að þarna voru fáeinir
klárar, rétt hjá okkur, — hestar einhverra
sveitamanna, sem komið höfðu í kaupstað-
ínn um nóttina.
Hvað var nú eðlilegra, en að taka tvær
af þessum bykkjum traustataki yfir læk-
inn? — en bara yfir lækinn! af því að
það var eiginlega brýn nauðsyn. Annars
voru það óskráð lög allra hestastráka í
kaupstaðnum, að taka aldrei hesta h,ver
’annars »traustataki«, nema þá rétt aðeins
til að sitja á þeim yfir ána. eða lækinn.
Var sjaldan út af þessu brugðið, enda var
það fljótt að vitnast, ef »heimahestum« var
þvælt nokkuð að ráði í óleyfi. Frekar kom
það fyrir, að farið var á bak aðkomu-hest-
um. En ekki þótti það drengilegt.
Við vorum nú víst ekkert að velta þessu
fyrir okkur, en tókum tvo klára, sem næst-
ir voru, bundum upp í þá og riðum þeim
yfir lækinn. En þegar þetta fyrsta skref
var stigið, fór fyrir oik’kur Árna eins og
oft vill verða, þegar brotin eru einhver lög,
— að þá virðist vera svo eðliiegt og fyrir-
hafnarlaust að stíga næstu skrefin. Rétt
fyrir innan Dagmálalækinn voru fen og
mýrar. Og okkur kom saman um, úr því
við vorum nú komnir á bak, þá munaði
hestana ekkert um að halda á okkur yfir
þessar toa-færur líka, — og þegar yfir mýr-
arnar var komið, og á sléttar grundir, ja.
— þá langaði okkur til að vita, hvort nokk-
uð væri »varið í« þessa reiðskjóta. Við sló-
um í og hleyptum á sprett. En úr þessu
varð þó enginn sprettur. Það mun hafa
verið ótemja, eða einhver galla-gripur, sem
ég sat á, því að hann tók því illa, þegar
ég danglaði í hann, jós og prjónaði lát-
laúst, í sömu sporum, þangað til hann var
búinn að fleygja mér af sér. Ekkert meiddi
ég mig, — en mér sárnaði, bæði við sjálf-
an mig og klárinn. Og það þótti mér verst,
að rétt í þessu voru tveir sveitamenn að
fara þarna fram hjá með ullarlestir, hinu
megin Fjarðarár, og ég heyrði að þeir
hlógu dátt. Árni hafði ekki farið langt
heldur. Ég sá að hann var að leysa út úr
sínum hesti og ég fór að dæmi h,ans, enda
langaði mig ekki á bak þessum klár aftur.
Við skildum hestana þarna eftir og ætluð-
um að reka þá til hinna hestanna aftur á
heimleiðinni. En nú var orðið stutt þangaö
sem Hnallur og Þytur voru og nú vorum
við glaðvakandi. Ölundin var rokin úr okk-
ur, enda var nú að gera sólskin. Ekki vor-
um við þó allskostar ánægðir með sjálfa
okkur. Það var eins og að við hefðum rank-
að við okkur, þegar við sáum til ferða
sveitamannanna. Ef til vill höfðu þeir nú
þekkt klárana, sem við höfðum verið að
þvæla yfir mýrarnar ‘og síðan ætlað að
þenja enn lengra, ef þeir hefðu verið þæg-
ari? Þetta var óráðvendni, hvernig sem á
það var iitið! Og þó að við værum hvorki
betri né verri en hinir hestadrengirnir í
kaupstaðnum. fundum við þetta báðir, —