Ljósberinn - 01.10.1941, Blaðsíða 6

146
L JÖSBERINN
Smósaga um litla Reykjavíkur*stúlku.
Eftir Theodór Árnason
IDI LITLA missti hana mömmu
sína í inflúenzunni, pestinni
skæðu, sem h,ér geysaði fyrir
röskum tveim áratugum og
skildi eftir sorgir og sársauka svo að segja
í öðru hvoru húsi í bænum. Ef til vill er
það nú orðum aukið, en mörg voru börn-
in í Reykjavík, sem þá misstu pabba sinn
eða mömmu, eða þau bæði, og margir for-
eldrar, sem misstu börnin sín. Og víst hef-
ir aldrei verið eins mikið grátið í Reykja-
vík og haustið 1918.
Dídí grét ekki mikið. Henni hafði þó
þótt vænt u(m hana mömmu sína, — og
hún var viðkvæm líka. En það var eins
og hún skildi ekki það sem gerzt hafði,
fyrst í stað, og þegar hún áttaði sig á því
til hlýtar, þá — já, þá var ekki til neins
að vera að gráta. Dídí litla var ekki nema
10 ára, en hugarfarið var miklu þroskaðra,
að vissu leyti, heldur en sá aldur benti
til. Hún var eitt þessara vesalings barna,
sem alast að miklu leyti upp á götunni,
ef svo mætti segja. Heimili átti hún að
vísu, því að í Reykjavík eiga öll börn eitt-
hvert heimili að nafninu til, en það var
kaldranalegt heimili og gleðisnautt, — en
Dídí vissi vel, hvernig notaleg heimili geta
verið, — hún hafði oft séð slík heimili í
svip, og það var hennar mesti harmur og
hafði verið, frá því að hú:n hafði nokkurt
vit á slíku, að hún skyldi ekki eiga heima
f notalegu umhverfi. En pabbi hennar var
geðstirður maður og kaldlyndur, og hann
skifti sér aldrei neitt af Dídí litlu, nema
þá til þess að ávíta hana eitthvað. Og þeg-
ar Dídí vantaði eitthvað, alveg bráðnauð-
synlega, eins og t. d. aura fyrir skósólum,
eða jafnvel þó það væri ekki annað en
stílabók eða pennar, þá varð hann óður
ojr uppvægur, og gerði þá ekki annað það
kvöldið, en að nöldra um »peningaaustur«.
En hann var lítið heima. Hann vann við
grjótmulning, »fyrir innan bæ«, — fór í
vinnuna áður en Dídí vaknaði á morgn-
ana og kom ekki heim fyrr en á kvöldin,
og ,hafði þá venjulega allt á hornum sér.
Pað kom þá nefnilega fyrir, að konan, —
móðir Dídí, — hafði ekki verið heima held-
ur um daginn, því að hún var mikið úti,
og var þá, ef til vill, ekki komin heim þeg-
ar bóndi hennar kom úr vinnunni. Þá var
enginn matur til handa honum, — og stund-
um var þá líka allt á öðrum endanum í
herberginu þeirra, eins og skilið hafði ver-
ið við það um morguninn. Og þá var spaug-
laust að vera heima, — og mikið voru slík
kvöld leiðinleg, fannst Dídí.
Það kemur ekki þessari sögu við, hvað
mamma Dídí var að gera úti. Hún var
ákaflega léttlynd og henni leiddist heim-
ilið og heimilissitörfin, — og stundum leidd-
ist henni jafnvel Dídí litla líka, og sinnti
henni miklu minna, en litla stúlkan þarfn-
aðist. En Dídí litlu þótti vænt um mömmu
sína, því það var gaman að vera hjá henni,
þegar vel lá á henni. Hún gat verið svo
kát á daginn, þegar hún var heima,, og þær
tvær einar. Og þá vildi Dídí helst vera
inni hjá mömmu sinni.
En eins og skilja má af þessu, þó að
hér hafi verið farið fljótt yfir sögu, þá
átti Dídí litla enga sséldaræfi. Og hún
vandist þessvegna á það snemma, að bjarga
sér sjálf að ýmsu leyti. Það var t. d. svo
ákaflega fyrirkvíðanlegt, að þurfa að biðja
pabba sinn um aura, þegar hana vantaði
eitthvað smávegis. Mamma hennar lét hana
allt af gera það sjálfa. Henni þótti nóg
á sig lagt, þegar hún þurfti að biðja Jón
um eitthvað, sem stærra var, t. d. efni í
kjól handa Dídí,, eða eitthvað því um líkt.