Ljósberinn - 01.10.1941, Blaðsíða 10

150
L J ÓSBERINN
vildi þá til, að illkvittnir strákar hrópuðu
til hennar ókvæðisorð, úti á götunni.
Dídí bar út blaðið í stóru hyerfi fyrir
vestan Túngötu. Það þótti í þá tíð eitt-
hvert leiðinlegasta hverfi blaðakrakkanna
á vetrum. Göturnar voru: svo slæmar og
þar var svo dimmt. En Dídí var nú orð-
in þarna svo kunnug, að hún hefði getað
borið blaðið blindandi og skilað þvi rétt
í hvert hús.
Einn daginn, —- það var komið fram í
desembermánuð, — bað afgreiðslumaður-
inn hana að halda fyrir sig á blaðastranga
til ferðamanns. sem bjó á Herkastalanum,
— um leið og hún færi þar fram hjá. Það
var úrhellis-rigning þennan dag, talsvert
hvasst og glerhált á götunum. Dídí trítl -
aði af stað með blöðin sín í vaxdúks-tösku
undir vinstri handleggnum og blaða-strang-
ann í hægri hendinni. Hún skilaði strang-
anum í Herkastalann, en þegar hún kom
út þaðan, sýndist henni að betra mundi
vera að ganga Túngötuna norðan megin,
og ætlaði að hlaupa þvert yfir götuna, að
hprninu á Uppsölum. Hún tók undir sig
stökk við 'útidyrnar á Herkastalanum, og
var rétt komin út götuna, þegar bifreið
•kom fyrir Herkastala-hornið, sunnan Suð-
urgötu, á all-mikilli ferð. Dídí varð hverft
við, svo að henni fipaðist eitthvað og hún
féll á götuna á grúfu. Bifreiðarstjórinn
steig á hemilinn, en bifreiðin var keðju-
laus og lét ekki að stjórn í hálkunni. Það
skifti engum togum: litla stúlkan varð und-
ir vinstra framhjólinu áður en bifreiðar-
stjórinn gat stöðvað bifreiðina. Hann hljóp
út og fór að stumra yfir Dídí. Hún lá
meðvitundarlaus á milli fram- og aftur-
hjólanna. Og þegar maðurinn tók hana upp,
sá hann sér til skelfingar, að báðir fæt-
urnir myndu verá brotnir.
Þó að veðrið væri vont, flyktist fjöldi
fólks að bifreiðinni, og fékk vesalings bif-
reiðarstjórinn mörg óþvegin orð í eyra, um
glannalegan akstur, klaufaskap og skeyt-
ingarleysi. En hann heyrði ekkert af þessu.
Hann fann til með litlu stúlkunni, — og
honum þótti vænt um, að hún var í öng-
viti. Honum fannst, að hann myndi ekki
hafa getað horfst í augu við hana. Hann
varð að flýta sér að koma henni upp á
spítala, hagræddi henni í aftursætinu cg
ók síðan allt hvað af tók upp Túngötu.
Það stóð svo heppilega á, að yfirlækn-
irinn var staddur á spítalanum, aldrei
þessu vant um þetta leyti dags. Var því
nægt að bera Dídí litlui rakleitt inn í að-
gerðastofuna og læknirinn kom þangað
samstundis og rannsakaði meiðslin og
ástand hennar yfirleitt. Báðir fæturnir
voru brotnir og hún var hrufluð á enninu.
Líklegt að það væri þeim áverka að kenna,
að hún var svona lengi meðvitundarlaus.
Heilahristingur?
Nei, — hún opnaði augun og leit undr-
andi í kringum sig.
»Guði sé íof!« tautaði bifreiðarstjórinn.
Hann hafði ekki viljað fara, fyrr en hann
vissi eitthvað um það,.hve mikil meiðslin
voru.
»Hvernig- líður þér, keriing mín!« sagði
læknirinn glaðlega. »Illt í höfðinu?« Hann
nefndi ekki fæturna. Þeir voru senni-
lega dofnir enn þá.
»Ekki mikið. En hvar er ég? Ég þarf
að flýta mér, — Vísir--------—«
Hún sagði ekki meira, en rak upp hátt
og skerandi óp. Hún hafði eitthvað ætl-
að að hreyfa annan fótinn. En svo leið
yfir hana aftur.
»Þér skuluð nú fara niður á afgreiðslu
»Vísis««, sagði læknirinn við bifreiðastjór-
ann, — »því þetta er líklega einhver blaða-
sölu-stúlka, — og rannsaka þar, hvort ekki
er hægt að komast fyrir hver hún er eða
hverra manna, svo að hægt sé að gera for-
eldrum hennar aðvart. Ég þarf að svæfa
hana á meðan ég ér að gera að fótunum
á henni. Það er öllu óhætt, — höfuðið
óskaddað, nema þessar skrámur. En fæt-
urnir eru illa leiknir, einkurn hægri fót-
urinn«.
Bifreiðarstjóranum þótti vænt um, hvað
læknirinn sagði þetta alúðlega. Engar
s