Ljósberinn - 01.10.1941, Blaðsíða 14

154
LJÓSBERINN
hestanna. Kórax hafði á mér auga og
færði sig inn eftir réttinni, sem fjarst mér,
en loks tókst mér að króa hann inni í einu
horninu á réttinni. En réttin var undir
kletti, og á þá hliðina komst klárinn hvergi,
en hinu megin við hann rak ég klárana
sem þéttast — og loks var Árni fyrir fram-
an hann á réttarveggnum. Ég komst nú á
bak klárnum, sem næstur Kórax var, og
með hægð tókst mér svo að komast á bak
honum sjálfum á meðan Árni var að gæla
við hann. Hann nötraði að vísu, vesalings
klárinn, en nú var þó Björninn unninn, og
Árni smeygði múlbeizlinu upp á hausinn
á honum.
»Hann á fyrir því að skokka með mig
heim, þrjóturinn sá arna«, sagði Arni, þeg-
ar við vorum búnir að teyma hestana sam-
an, — lét reiðbeizli við hann og stökk síð'
an á bak.
Frá réttinni og niður á aðalveginn eru
mýrar og hallar nokkuð undan fæti. Við
vorum báðir orðnir gramir við klárinn,
eins og áður er sagt, og í bræðinni sló Árni
í hann með snærisspoita. Kórax tók við-
bragð og hentist áfram niður mýrarnar.
Ekki veit ég hvernig- á því stóð, að Kór-
ax tók allt í einu eitthvert viðbragð aftur, á
sprettinum, rann til og snar-stanzaði síðan.
En Árni var laus í sessi og léttur og hent-
ist fram af klárnum í fögrum boga og
kom niður í mýrina, beint á b,öfuðið, —
andartak stóð hann á höfði, spriklandi fót-
unum, því að höfuðið hafði sokkið lítils-
háttar í gljúpan jarðveginn, — og settist
síðan, — roggandi, eins og Chaplin í gamla
daga, þegar búið var að henda í höfuðiö
á honum nokkrum múrsteinum.
Ég veltist um af hlátri,.— þetta var svo
skoplegt allt saman, byltan og Árni, þar
sem hann sat roggandi og var að reyna
að nudda aurleðjuna úr augunum á sér
með aurugum höndunum. Ég varð að fara
af baki og þvo framan úr andlitinu á Árna
með blautum vasaklút, — og við hlógum
báðir látlaust, því að Árni tók þessu ekk-
ert illa: »Þetta átti ég skilið«, sagði hann
bara, »það á aldrei að slá í svona klára«.
En Kórax stóð kyrr álengdar og horfði á
okkur. Og okkur Árna sýndist það sama báð-
um: að hann vera glottandi — í augunum.
Nú er ekkert frekar um þetta að segja.
En það gerðist dálítill eftirleikur í 'sam-
bandi við þessa hestasókn.
Síðari hluta dags vorum við Árni með
öðrum drengjum að æfa okkur í sundi í
Garðarstjörninni. Þegar við vorum að
klæða okkur, í tjaldinu, var kallað til okk-
ar af tjarnarbakkanum, að þar væri menn,
sem vildu finna okkur félaga — strax. Við
vorum komnir í buxurnar, að vísu, en báð-
ir berfættir, og þannig hlupum við út. Og
mér leizt satt að segja ekki á blikuna, þeg-
ar ég sá hverjir voru komumenn, því að
það var faðir minn, — en hann var þá
um tíma settur lögreglustjóri þarna í kaup-
staðnum, — og einhver sveitamaður, og
hann all þungur á brúnina.
»Þið eruð fallegir pejar«, sagði pabbi
all byrstur, »— stelið hestum, ríðið þeim
í spretti langar leiðir og skiljið þá svo
eftir uppi á öræfum, — og það þreyttum
ferðahestum«.
»Já, — og — —« og nú ætlaði sveita-
maðurinn að fara að segja okkur sína mein-(
ingu. En pabbi greip fram í og sagði:
»Ég skal segja það, sem segja þarf við
þessa snáða«. — Og síðan við okkur: »Nú
farið þið, eins og þið standið, sækið klár-
ana c.g komið með þá að bæjarfógetaskrif-
stofunni. Ég veit hvað þið þurfið að vera
lengi, ef þið notið lappirnar eins og á að
nota þær, þegar svona stendur á, og ef
þið verðið mínútunni lengur en þörf er á,-
þá verðið þið báðir hýddir á »kontórnum«,
þegar þið komið með hestana. Raunar ætti
nú ekki að vera nein leið fyrir ykkur að
sleppa við hýðingu, en af því að ég veit
að þið eruð báðir rass-sárir eftir eltinga-
leikinn við Kórax í morgun, — og svo
ert þú nú ef til vill ekki sem bezt fyrir
kallaður í kollinum, Árna-tetur, — þá ætla
ég ekki að vera harðari við ykkur, en þið
eigjð skilið«.