Ljósberinn - 01.10.1941, Blaðsíða 20
160
LJÓSBERINN
mikið að þess háttar. Hann varpaði önd-
inni mæðilega: »Að maður skuli nú líka
þurfa að skrifa bréf í sumarleyfinu! Það
er sveimér andstyggilegt, hér um bil eins
og að skrifa stíla«.
Bréfið varð stutt og laggott:
»Kæra Elsa, það er gott, að frétta að þér
líður vel og að þú ríður á stórum hesti, ég
vildi óska að það væri ég? Ég hefi bara
rifið einn, af kjólunum þínum. Þú setur
engin merki í bréfið þitt, það er hirðuleysi,
segir hr. Petersen í dönsku. Það er and-
styggilegt, að skrifa, komdu endilega á
laugardaginn.
Þinn einlægur bróðir
Stígur.
Eftirskrift.
Þú getur bara þorað að labba, í hvítu
tennisfötunum mínum, ef Gréta hefir lát-
ið þig fá þau. Þú getur sjálf verið sóði«
»Nú brjótum við það saman«, sagði Stíg-
ur við sjálfan sig, »og fáum frímerki hjá
Júllu frænku, og svo skrifum við utan á
það, en það er það allra versta — nei, það
getur frænka gert«, sagði hann, þegar
hann var búinn að rífa sundur þrjú um-
slög af þeim fáu, sem hann átti. Það er
svo voða erfitt að skrifa beint, og það er
svo smábarnalegt að strika utan á bréfið*.
Þegar hann hafði afráðið þetta, hljóp
hann inn með bréfið, lét skrifa utan á það
og fékk frímerki og þaut síðan ofan stig-
ann og hljóp þvert yfir torgið, en þar hafði
hann séð póstkassa. Hann furðaði sig á
því, að fólkið á torginu sneri sér og horfði
á eftir honum, en hann hafði enga hug-
mynd um hvers vegna, fyrr en hann kom
heim aftur og mætti etatsráðsfrúnni á út-
leið í portinu,
»Ég hljóp með bréfið yfir í póstkassann,
frænka!«
»En góða barn, þú ert berhöfðuð!«
»Ég set aldrei upp hatt, þó að ég hlaupi
með bréf í póstkassann«.
»Nei, heyrðu, veiztu nú hvað, Elsa«,
Stlgur hljðp yfir torgið að póstkassanum.
sagði etatsráðsfrúin, »þú fæi'ð mig ekki
til að trúa því, að Emma frænka þín láti
bróðurdætur sínar hlaupa berhöfðaðar út
á götu, það væri líka óteœmtilegth
»Jæja, ég gelymdi því bara«, svaraði
Stígur hálf-sneyptur, »en það gerir ekki
neitt hérna, Júlía frænka, því að hér þekk-
ir enginn mig«.
»En fólk þekkir mig ög þá, sem búa í
mínu húsi«, svaraði etatsráðsfrúin hátíð-
lega, »og þú verður að lofa mér því ábyggi-
lega að muna héðan af, bæði hver þú ert,
og hver ég er«.
Stígur hugsaði með sér, að hið fyrra
gæti nú orðið nógu erfitt, en lofaði þó að
gera sitt bezta.
I sama bili komu þau Páll og Dóra hlaup-
andi ofan stigann.
»Nú áttu aftur að velja, Elsa«, kallaði
Páll, »viltu fara með mömmu og Dóru út
í bæ og borða köku í fínni kökubúð, eða