Ljósberinn - 01.10.1941, Blaðsíða 23

LJÖSBERINN
163
Brófið.
Sólin -skein hlýlega inn um gluggann hjá
frú Herne, sem sat og saumaði með vélinni.
Hún var ekkja. og átti tvö börn, sem auð-
vitað þurftu að fá mat dag hvern., og þess-
vegna reyndi hún með iðni sinni að afla
peninga til þess. En hún hafði ekki látið
hugfallast, og á meðan vélin suðaði, hljóm-
uðu hennar glöðu söngvar: »Ég á trúfast-
an föður, sem að eilífu elskar mig«.
Þá var drepið á dyr og fyrir utan s,tóð
húseigandinn, hr. Lindberg. Hann sagði
kurteislega:
»Góðan daginn, frú Herne«. Því næst'
bætti hann við: »Eg ætla aðeins að segja
yður, að ég verð að fá húsaleiguna greidda
á laugardag, annars mun önnur fjölskylda
fá íbúðina«.
Og svo fór hann aftur.
Hversu mjög leiddist frú Herne þetta
þó! Kjarklaus hné hún niður og grét um
leið og hún tjáði hinum himneska föður,
sem aldrei hafði látið hjá líða, að hjálpa
henni, neyð sína. Litlu. seinna heyrðust fóta-
tök úti á tröppunum, það voru Rósa og
Hjálmar, sem komu heim. Hún þurrkaði
í flýti tárin af sér, svo að þau skyldu ekki
sjá hversu hrygg hún var. En það leið
ekki á löngu, þar til Hjálmar litli spurði
móður sína, hvers vegna hún væri sorg-
bitin, og svo fékk hann að vita dálítið um,
að þau skorti peninga til að borga húsa-
leiguna með.
Þetta kvöld lá Hjálmar lengi andvaka
í rúminu sínu. ö, hversu hann óskaði, að
hann væri orðinn s,tór og gæti unnið fyr-
ir móður sinni! Hún skyldi þá fá alla þá
peninga, sem hann ynni sér inn, því að
hann hafði lofað föður sínum, áður en
hann dó, að vera góður við móður sína.
Á meðan Hjálmar lá þannig og velti þessu
fyrir sér, fékk hann þá hugmynd, að hann
skyldi daginn eftir fara til frænda síns,
og tala við hann um ástandið.
»Hvað það er þó erfitt með alla þessa
fátækt«, sagði frændinn, þegar hann sagði
konunni sinni, að Hjálmar hefði sagt, að
móöir hans og þau systkinin yrðu að flytja
úr íbúðinni, ef þau gætu ekki greitt húsa-
leiguna á laugardag.
»Já, ef við bara hefðum nokkur fjárráð
til þess að hjálpa þeim«, andvarpaði hann.
»Eg hefi talað við hr. Lindberg, en hann
vill ekki gefa frest. Nú ætla ég að reyna
að skrifa nokkrum mönnum, sem ég þekki,
og vita hvort þeir vilja hjálpa«. Og það
gerði hann.
Á föstudaginn kom Hjálmar litli aftur
til að frétta, hvort svar hefði komið við
bréfinu; en frændi hristi höfuðið og sagði:
»Við verðum að bíða dálítið enn þá og
vona, að góður Guð hjálpi. Eg kem að
tala við móður þína á morgun«.
Hjálmar hélt aftur heim á leið og á
meðan hugsaði h,ann: »Það er ekki auð-
velt fyrir Guð að svara fljótt. Hann hef-
ir svo margt að annast«. Hjálmar hélt
nefnilega, að frændi hans hefði skrifað til
hins góða Guðs.
Um leið og hann nú gekk fram hjá póst-
húsinu, fékk hann löngun til að líta þar
inn og heyra hvort þar myndi ekki vera
bréf, þrátt fyrir allt, Það gat víst hent
sig, að góður Guð hefði skrifað nafn móð-
ur hans utan á það. Litlu síðar stóð hann
inni, fyrir framan hátt borð með grind-
um, en bak við það sat gráhærður mað-
íur, og Hjálmar ávarpaði hann með þess-
um orðum:
»Hefir ekki komið bréf með peningum
í til mömmu?«
Póstmeistarinn var í þann veginn að
gefa honum önugt afsvar; en þegar hann
virti Hjálmar nánar fyrir sér, varð hann
viðkvæmur í lund og spurði vingjarnlega:
»Hvað heitir móðir þí,n?«
»Frú Sara Herne, og við búum í Torg-
götu 5. Bréfið átti að vera frá föður vor-
um á himnum, og mamma átti að nota
peningana fyrir húsaleigunni«.
Póstmeistarinn var að því kominn að
reka upp skellihlátur; en hanr, fékk sig