Ljósberinn - 01.10.1941, Blaðsíða 26

166
L JÖSBERINN
i Kemur út einu sinni í múnuði, 20 slður,
og auk þess jölablað, sem sent verð-
ur skuldlausum kaupendum.
i Argangurirm kostar B krúnur. Gjalddagi
er 16. apríl.
Sölulaun eru 15% af 5— 14 eint. og 20fi
af 15 eint. cg þar yfir.
i Afgreiðsia: Bergstaðasti'æti 27, Keykjavík.
Sími 4200.
; Utaníiskrift: Ljósberiun, Pósthólf 30-1,
Reykjavik.
i Prentsmiðja Jóns Helgesonar Bergs'.str. 27.
Pú æskumaður.
Pú œskumadur, long er timans leid,
en Ijósin Já, er senda geisla um veginn,
pú horfir gladur fram á fjörs píns skeid,
þér finnst sem, eilífd búi »hérna megin«,
pér viróist allt svo fugurt, blítt og bjart,
á bernsku þinnar vonarheidu dögittn,
á sœlli draumatíd pig töfrar margt,
pú trúir naumast pungum raunasögum,
pú hgggur pér til hamingju' opna leid
rned hjarta glatt, sem elskar, vonar, práir,
pér sýnist nautnabrautin björt og heid,
svo brátt pú hinni mestu sælu náir.
Þrönga hliðið.
Erlingur litli hafði eignast fimm aura.
Af því að hann var ekki nema f jögra ára,
þá voru fimm aurar honum stórfé. ITann
geymdi hann vandlega í hægri hnefa sín-
um hálfan dag; en bágt átti hann með
að hafa hann þar til langframa; lét hann
eyrinn þá detta niður í blómglas. Það var
eitt af þeim blómglösum., sem eru allvíð að
efan, síðan þrengri, en víkka svo aftur
neðst.
Þarna var fimmeyringurinn vel geymdur
neðst á botni glassins, og skammt var milli
þess, að Erlingur gæfi honum auga.
En svo kom að því, að Erlingur þurfti á
fimmeyringnum að halda: hann hitti Leif
á götunni með lakkríspípu í munninum.
»Hvað kostar hún mikið?«
»Fimm aura«, svaraði Leifur.
Erlingur hljóp þá upp dyraþrepin, hratt
eins og ör væri skotið og að blómglasinu
og stakk hendinni niður í það. Hann var
svo heppinn að geta komið hendinni niður
í það, þó að mjótt væri. Hann gat gripið
fimmeyringinn og kreppt hnefann, því að
hann mátti fyrir enga muni missa af þess-
um dýrmæta sjóði sínum. En nú kom babb
í bátinn. Hann gat ómögulega náð hencL-
inni upp úr glasinu. Hún sat þarna blý-
En æsku pinnar hylling hverfur brátt,
og hjarta pitt ad sönnurn fridi leitar.
En, ungi vinur, berdu höfud hátt,
er heimur pér um gædi iifsins neitar.
(Sveitabarnid). E. E. Sv.
föst., af því að hún var knýtt. Fór hann þá
að háskæla.
»Hvað gengur á, Erlingur?« spurði
mamma og hljóp til hans og sá óðara,
hvernig sakir stóðu.
»Slepptu fimmeyringnum, Erlingur!«
Sleppa fimmeyringnum, nei, það var eng-
in leið.
»Þú nær ekki upp hendinni að öðrum
kosti«, sagði mamma.
Og svo varð hann að sleppa fimmeyr-
ingnum og þá náði hann hendinni upp úr
glasinu.
Svona fer fyrir oss, þegar við eigum að
ganga gegnum þrönga hliðið. öll eigum við
eitthvað af fimmeyringum, sem við verð-
um að sleppa. Sumir verða að sleppa
skemmtunum, aðrir peningum og enn aðrir
vinum. öllu verðum við að sleppa, sem
kemst upp á milli Guðs og okkar, ef vér
eigum að komast á þá leið, sem liggur til
himinsins.