Ljósberinn - 01.11.1941, Blaðsíða 8

176
LJÖSBERINÍ
hér verður látið fara vel um þig, — er
það eltki systir«.
»Það skal verða gert, doktor«, sagði
gamla nunnan. »0g hérna í stofunni er
önnur lítil og dugleg stúlka, sem við gel-
um fært nær Dídí á morgun. Það verður
skemmtiiegt, — heldurðu það ekki Dídí?«
Dídí skildi ekki vel, það sem nunnan
sagði, því að hún sagði það á þessu sama
hrognamáli, — en hana rámaði þó í mein-
inguna. Og við verðum nú héðan af að
segja það á hreinni íslenzku, sem nunnan
kann að segja fleira í þessari sögu. Þaö
fer betur á því.
Læknirinn tók nú í hendina á Dídí og
kvaddi hana.
»Get ég nokkuð látið gera fyrir þig?«
spurði hann.
»ö-já, — ef það er ekki mikið ómak, --
þá langar mig til að láta hann Guðjón á
Vísis-afgreiðslunni vita, að þetta er allí
í lagi, — og biðja hann að fyrirgefa, að
ég gat ekki borið út blaðið.
»Fyrirgefa þér? Hann á eftir að biðja
þig fyrirgefningar á því, að hann var að
þeyta þér þennan útúrkrók, — hann sagði
mér það sjálfur í símanum áðan, að þú
hefðir skroppið fyrir sig með blaðastranga
í Herkastalann, og líklega orðið fyrir
óhappinu í þeim erindum. En það er áreið-
anlegt að honum líður ekki vel út af þessu,
manngarminum, því að hann var svo ákaf-
ur, að ég held helzt að hann hafi viljað
múta mér til þess að gera á þér eitthVert
kráftaverk. En ég er búinn að segja hon-
um hvernig þér Iíður.. Og vertu nú sæl,
Dídí litla. Systurnar verða góðar við þig.
Og ef þú finnur mikið til í nótt, skaltu
hringja bjöllunni þarna. Þú færð þá eitt-
hvað sem dregur úr sársaukanum«.
Að svo mæltu snerist læknirinn á hæli
og skálmaði út úr stofunni.
»Vesalingurinn hann Guðjón. Alll af er
hann eins. Og nú heldur hann að þetta
sé sér að kenna! — og getur líklega ekki
sofið í nótt«.
Rétt í þessu konx unga nunnan inn með
hressingu handa Dídí. En nú var Dídí
svo þreytt og syfjuð, að hún dreypti aðeins
á því, sem nunnan færði henni — og stein-
sofnaði.
Nunnan stóð stundarkorn og horfði á
litlu stúlkuna í rúminu. Síðan gerði hún
krossmark á brjóst hennar og enni, dróg
síðan tjaldið fyrir rúmið og gekk hljóð-
lega út. Framh.
Öruggasta skjólið.
Einu sinni geysaði eldur á gresjunum
miklu í Amei'íku og brunnu þá hús
margra, sem nýlega höfðu tekið sér þar
bólfestu.
Þegar eldinum slotaði brugðu éinhverj-
ir sér út að brunasvæðinu, til að vita, hvort
þar væri nokkuð að finna, sem bjarga
mætti.
Þeir riðu þá fram. hjá húsi, sem var
brunnið niður að grunni. En skammt fxá
húsinu sáu þeir eitthvað liggja á. vellin-
um, sem líktist hænu.
Reið þá einn þeirra þar að til að sjá,
hvað þetta væri. Og það stóo heima, þetta
var hæna, kolbrunnin á höfði og á baki.
en vængirnir voru útbreiddir eins og hún
væri að skýla einhverju ineð þeim.
Þá ýtti einhver þeirra við hænunni með
svipunni sinni; hlupu þá jafnskjótt franx
þrír ungar. Þeir höfðu fengið öruggt skjó!
undir verndarvængjum móður sinnar, með-
an eldurinn geysaði kringum þá. Móðirin
hafði fórnað lífi sínu til að bjarga þeim.
Jesus sagði: »Hversu oft vildi ég ekki
safna sgman börnum þínuin eins og þeg-
ar hænan safnar ungum sínum undir
vængi sér. Og þér vilduð það ekki«.
Uiiffu leseudur! Stjrklö blaðið .ykkur «g
litTCg-fð því njja kaupeiirtur!