Ljósberinn - 01.11.1941, Blaðsíða 10
178
LJÖSBERINN
sem treysta Guði og biðja hann um hjálp.
Hafið þið ekki heyrt eða lesið um Davíð
Livingstone. Hann er frægur um allan
heim, fyrir það að hann fyrstur allra
manna, þorði að leggja inn í hin ókunnu
lönd í Afríku, til þess að boða vesalings
svertingjunum þar kristna tru. En þá voru
svertingjarnir þar alveg siðlausir. Peir
voru mannætur og nálega eins hættuleg-
ir hvítum mönnum og villidýrin. En Davíð
Livingstone lét það ekki á sig fá. Hann
ferðaðist árum saman óhræddur á meðal
þeirra. Hann hugsaði sem svo, að það væri
vilji Guðs að hann kenndi þessum vesaling-
um að þekkja Guð, og gerði sitt til að
hjálpa þeim til að verða að mönnum. Og
ör því svo væri myndi Guð sannarlega
vernda hann. Ogl Guð verndaði hann. Guð
lét hann vinna sér svo ást þessara manna
að þegar hann að síðustu dó langt, langt
inn í óbyggðum Afríku þá báru þeir'lík
hans daga, já vikur og mánuði, til sjávar,
svo að það fengi hvíld í ættlandi hans.
Nema hjartað. Það grófu þeir í Afríku —
til minja um ást hans til þeirra og hvern-
ig hann hefði fórnað lífi sínu fyrir þá.
Enn ætla ég að segja ykkur eina sögu
um hvernig þeir sem eiga Guð að, þurfa
ekkert að óttast — ekki einu sinni dáuð-
ann.
Hún er einmitt tekin úr bók biskups-
ins, sem ég nefndi áðan. Það var á sunnu-
degi í Osló. Börnin höfðu verið í sunnu-
dagaskóla og voru nú á heimleið í hóp
eftir götunni. Þau gengu auðvitað gang-
stéttina og eins og þeirra er vandi, þá
leiddust margar stúlkurnar og sumar raul-
uðu versið, sem þær höfðu seinast sungið
í skólanum, sem var á þessa leið:
»Enginn þarf að óttast minna
en Guðs börnin smá«.
Þá kom dálítið sem var alveg voðalegt.
Það kom bifreið á fleygiferð og bifreiða-
stjórinn var fullur. — Ér það ekki hræði-
legt að nokkur skuli drekka sig fullan —
munið það drengir — lofið því að drekka
ykkur aldrei fulla, Iielztí að smakka aldrei
áfengi.
En þegar bíllinn fór hjá börnunum tók
hann á sig beygju og rann upp á gang-
stéttina. Þar safnaðist nú um hann múg-
ur og margmenni. Tvö börnin höföu fól-
brotnað, sum höfðu fcngið minnit skráveif-
ur, en Sunnifa, elzta stúlkan, hafði ícnl
undir hjólinu, og bíllinn farið yfir hana.
Þegar hún var dregin undan kom í Ijós
að það var úti um liana.
Ennþá var þó líf með henni, og einn
kennarinn tók hana í fang sér, og bar
hana inn í hús hinumegin við götuna. Þar
lagði hann hana upp á borð, setti kodda
undir höfuðið á henni og þurrkaði fram-
an úr henni blóðið.
Þarna lá nú Sunnifa Iitla, hún grét ekki
eða barmaði sér, lá bara grafkyrr með
lokuð augu og dróg þungt andann.
Svo lauk hún upp augunum, og sagði
við kennarann sem stóð þarna grátandi
hjá henni.
»Skilaðu kveðju til pabba og mömmu
og systkina minna og segðu þeim, að ég
geti ekki komið heim til að borða í dag.
en að þau megi ekki gráta mín vegna.
því mér líður vel, ég veit hvert ég á að
fara«. Hún lokaði augunum og lá andar-
tak grafkyrr. Svo lyfti hún litlu hönd-
unum með spenntum greipum inóti himni.
og þau heyrðu að hún hvíslaði:
»Kæri Jesú, nú verður þú að hjálpa mér,
nú verður þú að hjálpa mér, nú verður
þú — að hjálpa — mér — inn — í — him-
ininn til þín — kæri Jesú —« hendurnar
féllu máttlausar niður. Sunnifa litla var
dáin.
Nú ætla ég ekki að segja ykkur fleiri
sögur. En ég ætla aðeins‘síðasl að minna
ykkur á, að Guð almattugur getur ekki
aðeins verndað okkur frá öllu. Hann getur
líka hjálpað okkur til alls sem gott er.
Farðu því til hans með allt, allt sem þú
berð fyrir brjósti. Bið þú hann að gera þig
stóran og góðan — eða stóra og góða.