Ljósberinn - 01.11.1941, Blaðsíða 17
L J ÓSBERINN
185
Sydimerhuvförin
27) J SAGA í MYNDUM eftir HENRYKSIENKIEWICZ
Mea, negrastúlka, sem var með þeim til
að hlynna að Nel, fann í klettaholu i rtá-
grenninu vatn. Það var nóg handa hest-
Linum og til að sjóða fulgana í, sem Cham-
is hafði drej)ið um morguninn. Negrinn
ungi borðaði á við tvo. En hann var líko
hjartanlega þakklátur hinum nýju hús-
bændum sínum, og undir eins og máltíð-
inni var lokið féll hann á kné, hneigði
höfuðið niður að jörð, sem tákn um að
liann vildi þjóna þeim allt sitt líf. Og með
söinu auðmýkt hyllti hann rifl'il Stasjo,
því honum þótti öruggast að ávinna sér
hollustu þessa hættulega áhalds.
Hann Isti yfir, að liann ætlaði að skiftasl
á við Meu að vaka, meðan »herrann mikli«
og'»Bíbí« svæfu, til þess aðeldurinn brynni
mamraa, líttu á, hvað Elsa hefir á höfðinu!«
En sú ógn og skelfing. Stígur þreif af
sér höfuðprýðina og leit á hana.
Dóra hristi höfuðið. »Þú ert nú alveg
rugluð,, Elsa«, en í sama vetfangi fékk hún
húfuna beint í höfuðið, og Stígur hljóp
skellihlæjandi upp stigann, Frh.
ekki út. Hann settist á hækjur sínar fyrir
framan Stasjo og muldraði eitthvert lag,
og endurtók í sífellu þessi orð: »Simba
kufa« (ljónið var drepið). En hvorki »herr-
ann mikli« né »Bíbí« gátu' sofnað. Stasjo
óttaðist að Nel væri búin að fá hitasótt,
því hendur hennar voru kaldar. Hann fékk
han til að'fara inn í tjaldið, þar sem hann
hafði húið um hana, eftir að hafa full-
vissað sig um að engar eiturslöngur leynd*
ust í grasinu.
Þre.vta og máttleysi gagntók Stasjo.
Hugsanir hans voru á reiki. Þótt þau væru
nú frjáls orðin, var hann órólegur og kvíð-
inn og fannst eitthvað óttalegt hafa skeð,
sem gerði honum þungt í huga. Loksins
varð honum hughægra. Hann virti lengi
fyrir sér náttfiðrildin, sem sveimuðu yfir
bálinu, og út frá því sofnaði hann. Kali
svaf líka, en vaknaði við og við og kast-
aði kvistum á bálið. Nótt var komin þeg-
ar Stasjo vaknaði og fór inn í tjaldið til að
gá að, hvort Nel svæfi. Síðan fór hann
aftur út og sofnaði. Allt í einu vaknaði
hann við að Saba, sem lá við fætur hans,
urraði.