Ljósberinn - 01.12.1941, Blaðsíða 17
L J Ó S B E R 1 N N
m
ÓL fyrir 60 árum í sveit, voru
með nokkuð öðrum hætti en
þau jól, sem við þekkjum nú
í kaupstöðum. Ég vil nú lýsa
hvernig; ég vandist þeim í æsku. Eg verð
þó að taka það fram, að um það bil,
sem ég var kominn það til vits og ára,
að ég muni eftir því, sem fyrir J>ar,
voru foreldrar mínir orðin fátæk, svo
sennilega verður þetta ekki lýsing á jól-
um hjá þeim, sem betri efni höfðu.
Forel'drar mínir voru í góðum efnurn
J'ramau af búskaparárum sínum. En þeg-
ar ég var 5—6 ára, varð i'aðir minn fyrir
slysi, sem lagði hann í rúmið í lreilt ár,
og fulla Iieilsu fékk hann aldrei eftir
það. Nokkrum árum seinna, missti móðir
mín einuig heilsuna. Og þá voru þau
með 7 börn, og mátti því lialda spart á,
til þess að lenda ekki á sveitinni.
Þrátt fyrir það hlökkuðum við börn-
in ákaflega mikið til jólanna. Strax eftir
veturnætur fórum við að telja vikurnar
til jólanna. Og þegar nær dró, töldum
við dagana.
Þá var það siður að sitja í rökkri, áð-
ur eu Ijós var kveikl. Ljós voru Iieldur
ekki annað en heimasteypt tólgarkerti í
baðstofu, en lýsislampi frannni í bæn-
um. Rökkursetan fór vanalega fram með
þeim hætti, að pabbi og mamma tóku
prjónana sína og prjónuðu af kappi. —
Pabbi var svo íljótur að pijóna, að oft
prjónaði hann sokk á einni kvöldvöku.
En á meðan þau sátu og prjónuðu, kenndu
þau okkur vísur, sáltna og bænir, eða
þau sögðu okkur sögur. Oft sögðu þau
okkur söguna af jólabarniuu, sem fædd-
ist í fjárhúsjötunni í Betlehem. A með-
an þau sögðu frá, sátum við þögul og
lilustuðum. En þegar söguruar þrutu,
gerðurn við ýmist að syngja eða að kveð-
ast á. Við kunnum mikið af vísum, og
liver þótti mestur, sem mest kunni, svo
ltann gæti kveðið hin í kútinn.
Þegar svo loksins var kveikt á kertinu,
voru leikföngin tekin frarn. Það voru
nú ekki bílar eða flugvélar eða annað
þvílíkt, setri börn Jtafa nú, til að leika
sér að. Nei! Það voru kindaleggir og
völur. Úr leggjunum gátum við byggt
heilar borgir og háa turna. Líka byggð-
um við úr þeitn fjárhús. Suma þeirra
höfðunt við litaða allavega lita, svarta,
rauða, græna, eða þá skjótta og skræp-
ótta. Þá höfðum við fyrir hesta og kýr,
og hétu þeir ýmsum fallegum nöfnunt,
svo sem: Skjalda, Búkolla, Branda o. s.
frv. Hestarnir hétu: Gráni, Skjóni, Rauð-
ur, Blesi og fleiri fallegum nöfnum.
Völurnar voru kindur. Þeim dreifðum
við um alla baðstofuna; lögðum svo á
alla reiðskjótana og riðum á stað til að
smala og reka kindurnar í hús. Þegar
þessari Qármennsku var lokið, höfðum
við tíma til að fara í feluleik, skolla-
blindu eða þá að ráða gátur.
Svona gekk tíminn og alltaf uálguðust
jólin. Nú var kominn fyrsti sunnudagur
í jólaföstu. Þá var skammtaður kvöld-