Ljósberinn - 01.12.1941, Blaðsíða 22
21«
LJÖSBERIN N
jólaeálmana uieð þeim. Lögregluþjónninn
varð ánægður með blutskifti sitt, og hann
og engillinn gengu sanihliða uni göturn-
ar og rauluðu jólasálina, sem allir inenn
kunna og englarnir auðvitað lika.
Engillinn nam staðar fyrir framan stórt
og fallegt hús, sem var uppljómað með
stóru jólatré. Lögregluþjónninn nam líka
staðar og hugsaði um, hve yndislegt hlyti
að vera að fá að njóta jólanna í ró og
næði. Engiliun langaði líka til að fara
þarua inn, og það gerði hann, en lög-
regluþjónninn stóð eftir á götunui. Þá
sagði engillinn lágt: »Góða nótt og gleði-
leg jól!' um leið og hann livarf inn í
z húsið.
Börniu í þessu húsi höfðu áreiðanlega
ástæðu ti) að vera glöð. Þau áttu stórt
jólatré og kyustur af leikföngum. Þar
gat á að líta alls konar ávexti og sæl-
gæti, sem hörnum þykir gott að borða.
Þar var brúðuhús, örkin lians Nóa með
öllura dýrunum, trumbur og básúnur,
mvndabækur, brúður og skautar. Börn-
in, sem áttu þetta voru þrír drengir og
ein stúlka, Elleu að nafni. Faðirinn sat
við borðið og ias jólakortin, og móðirin
sat á hægindastól við gluggann. Húu var
þreytuleg í bragði, og það var eðlilegt.
Hún hafði sjálf skreytt litln, fallegu
brúðuna, lem 1á á grúfu hjá legubekkn-
um, og hún hafði hug6að ástúðlega um
litlu stúlkuna sína við hvert nálspor. En
henni fannst hún ekki hafa náð tilgangi
sínutn. Börnin voru hávaðasöm og þau
virtU6t alls ekki vera ánægð með öll
leikföngin. Þau höfðu ekki lengur ánægju
af jólatrénu, sem þau höfðu þó hugsað
um síðustu 2—3 vikurnar. Þau hvörfl-
uðu frá einu til annars, og óskuðu sér
annars en þau fengu. — Hún var að
hugsa um bernsku sína, og hún minntist
sérstaklega eins jólakvelds, sem henni
hafði fundizt yndislegt. Og þegar hún
bar saman ytri fátækt þess kvelds og
allar skrautlegu gjaíirnar, sem börnin
hennar fengu nú, þá harmaði hún það
að þau voru alls ekki ánægðari en hún
var þá. Þá datt henni snjallræði í hug.
• Komið liingað, börn*, sagði hún. »Ég
ætla að segja ykkur dálitla sögu*. Nú
kom barnfóstran inn, til þess að sækja
yngsta barnið. Þegar hún opnaði hurð-
ina, smaug engillinn inn í stofuna, og
þegar hann sá að börniu söfnuðust í
kringum móður sína, fór hann þangað
líka og settist á meðal barnanna. Litla
drengnum, sein átti að fara að hátta, var
leyft að hlusta á söguna, og hann klifr-
aði upp í kjöltu móður sinnar.
•Hveruig er sagan, mamma?* sögðu
þau öll í einu hljóði. Litla stúlkan sett-
ist á skemil við fætur móður sinnar, en
drengirnir stóðu við hlið henuar. Sagan
var á þessa leið:
• Einu sinni var lítil stúlka. Hún var
níu ára, þegar þessi saga gerðizt, eins og
þú, Ellen. Hún átti ástríka móður, en
faðir hennar var dáinn fyrir ári síðan.
María litla var svo hrygg í huga, að hún
hélt að hún gaiti aldrei orðið glöð aftur.
En eftir því sem jólin nálguðust, hlakk-
aði hún þó til þeirra með barnslegri
gleði. Hún vissi vel, að síðan faðir henn-
ar dó, hafði móðir hennar ekki getað
veitt þeim eins mikið og áður. Hún hafði
líka spurt Maríu að því, hvort hún vildi
heldur fá snotra jólagjöf eða lítið jóla
tré. María kau6 strax jólatréð, og bróðir
hennar, Emil, sem var sex ára gamall,
var alveg sammála systur sinni. Þau
keyptu tréð, og það stóð niðri í garðin-
um og þangað fóru systkinin daglega tii
að dáðst að því. A aðfangadaginn var
tréð borið inn í stofuna og María fór
ein niður í bæinn. Hún hlakkaði mikið
til þessarar ferðar, því að uú ætlaði hún
að kaupa jólagjafir handa mömmu siuni
og bróður. Hún fór með sparipeningana
sína, sem voru að upphæð 95 aurar í
kopar, og Maríu fannst hún sannarlega
vera ve) efnuð. Eu þegar hún kom iun
í leikfangaverzlunina var þar fyrir margt
fólk, og varð hún þá svo einurðarlaus,