Ljósberinn - 01.12.1941, Blaðsíða 28

216
LJÖSBERINN
og pabba*. Börnin litu hvert á aunad
spyrjandi auguni. Þau voru óvön svona
ógreinilegri utanáskrift. En það leið ekki
á löngu, að þetta skýrðist fyrir þeini.
Elztu börnin í systkinahópnum, sem far-
in voru að hugsa, litu á Mörtu og sögðu
í einu hljóði: >Það er til hennar Mörtu!*
Hún leysti utau af bögglinum í ákal'a og
með skjálfandi höudum og þegar hún sá
hvað það var, varð hún fyrst liljóð og
alveg orðiaus. Hún varð frá sér numin
af gleði. Svo tók hún til að hoppa á
gólfinu eins og ketlingur, með ópum og
fagnaðarlátum og gleðitárin streymdu
niður kinnarnar. Það er ómögulegt að
koma orðum að fagnaðarsæiu hennar.
Hún tók þenua dýrgrip siun með sér í
rúmið og á jóladagiun sat hún tínium
saman, frá sér numin við að skoða öskj-
una með þessu undursamlega innihaldi.
Húu mundi aldrei á æfi sinni dirfast
að nota einn einasta dropa af þessum
ilmandi lög. Það var henni fullkomin
nautn að lykta að eins af því. Og gleðin
hélzt áfram komandi daga. Minningiu
ein, um að hún væri eigandi að þessum
kjörgrip, gat hvenær sem var komið
henni roða í kinnar og ljóma í augun.
Það var föst venja í þorpinu, að halda
kristniboðshátíð á hverju sumri, sunnu-
dagiun næstan á undan uppskerunni. Á
þá hátíð kom fjöldi fólks, einnig úr ná-
grannabæjunum og það þó langt væri að
sækja. Þá var safuað saman öllu því er
fullunnið hafði verið á saumafundnm
um veturinn og öllu sem gefið var, til
þess að selja á hátíðiuni, til ágóða fyrir
kristniboðið. En salan mátti ekki fara
fram, fyrr en eftir kl. 6 um kvöldið.
Þetta var hinn rnikli hátíðisdagur árs-
ins. Það var byrjað á að undirbúa hann
löngu fyrirfram. Stórt þreskihús var tek-
ið til afnota í staðinn fyrir kirkju og
skreytt með laufum að innan. Kaffihorð-
in voru sett upp úti á grænni jörðinni.
Móðir Mörtu litlu var veik og gat því,
sér til mikillar sorgar, ekki verið með
í þetta siiin. »Ég skal þá vera heima lijá
þér, þér til hughreystingar-, sagði Marta
og strauk liárlokk frá enni mömmu sinn-
ar. »Nei, far þú til hálíðarinnar*, sagði
mamma heunar í bænarróm. »Mig laug-
ar nú eiginlega til þess, af alveg sér-
stakri ástæðu*, sagði Marta og trúði nú
mömmu sinni fyrir því. að hún heí’ði
gefið gjöf til kristnihoðsins, til jæss að
litlu börnin í heiðingjalöndunum fengju
tækifæri til að heyra um barnavininn,
sem keunslukonan í sunnudagaskólan-
um hafði sagt svo margt undurfallegt
um. »Einu sinni sagði kennslukonan, að
við gætum aidrei fullþakkað allt það
góða, sem við hefðum fengið fyrir hann,
og hið bezta, sem þið eigið, skuluð þið
gefa honum, sagði hún. Og þá langaði
mig til að gefa honum eitthvað. En eg
átti ekki nema einn einasta hlut, sem eg
gat gefið, allt annað var svo lítils virði.
Eg tók öskjuna mína upp og horfði lengi
á hana og svo kvaddi eg hana. Eg hefi
nú átt hana svo lengi, að eg gat vel ver-
ið án hennar, hugsaði eg með mér, og
svo fór eg með hana til Andrésar, til
þess að liann skyldi selja hana á upp-
boðinu. Þess vegna langar mig til að
vera við uppboðið, til að heyra, hvort
hún verður seld fyrir gott verð.
Þegar móðir hennar heyrði þetta, varð
henni svo óhægt um mál, að hún gat
ekkert sagt. Hún scrauk kollinn á litlu
stúlkunni sinni, og tárin brutust fram í
augun, glóandi af sótthitanum. »Þetta
var vel gert af þér«, sagði hún loks með
veikum rómi. »Litla barnshjartað þitt var
ástfangið í þessum litla grip, sem pabbi
og mamma gáfu þér í jólagjöf, og hann
hið bezta, sem þú áttir í eigu þinni. En
þú hefir sigrað sjálfa þig vegna frelsar-
ans og þú þarft aldrei að iðrast þess.
Farðu nú til hátíðarinnar!*
Uppboðshaldarinn stóð á liátíðarsvæð-
inu og bauð upp hvern hlutinn af öðr-
um. í græskulausu gamni hældi hann
hverjum hlut og taldi upp allskonar