Ljósberinn - 01.07.1942, Page 8

92
LJOSBERINN
Smásaga um litla Reykjavíkur*stúlku.
Eftir Theodör Árnason
[Frh.] Ef nú væri haldið áfram að lýsá
öllu, sem bar fyrir Dídí á spítalanum, eins
og gert hefir verið hingað til, yrði þetta
jniklu lengri saga en til var ætlast, Þess
gerist heldur ekki þörf. Við komumst að
efninu, þó að ekki sé tekið nema það
helzta, sem fyrir bar.
Dídí vandist því fljótlega að liggja
svona hreyfingarlaus að rnestu leyti og á
bakinu. Það er auðvitað mikil þving-
un fyrir fjörmikla stúlku, að mega ekki
hreyfa sig, vera alfrísk í rúminu, en mega
ekki koma út fyrir dyr, eða réttara sagt:
geta það ekki. En Dídí var íurðu fljót að
átta sig á þessu og sætta sig við það. Og
hún var fljót að venjaSt vistinni á spítal-
anum. Að sumu leyti hafði henni aldrei iið-
ið betur á æfinni, eða jafn vel, — allir voru
svo undur góðir við hana, hún fékk þarna
miklu betri mat, en hún hafði vanist og yf-
ir því var vakað, að henni gæti liðið sem
bezt. Hún fékk heimsóknir sem glöddu
hana og henni höfðu jafnvel verið send-
ar gjafir frá bráðókunnugu fólki. T. d.
hafði heimsótt hana, — tveim dögum eft-
ir að hún varð fyrir slysinu, — skipstjóra-
frú, sem hún kannaðist við. Hún átti
heima í »stykkinu«, sem Dídí hafði borið
»Vísir« í. Þessi frú hafði átt dóttur á reki
við Dídí, og höfðu þær þekkst dálítið. En
litla stúlkan dó af inflúensunni um haust-
ið. Hún hafði verið einbirni, og eftirlæti
foreldra sinna, og Dídí hafði séð það,
þegar hún kom með blaðið á daginn,
eftir að litla stúlkan var dáin, að kon-
an hafði varla getað afborið sorgina. Dídí
hafði kennt svo innilega í brjósti um kon-
una og hana hafði langað svo mikið til
að vera góð við hana og gleðja hana. En
hvað gat hún gert, vesalings fátæka og
umkomulausa smástúlkan. En konan þessi
mun þó einhvern veginn hafa fundið hug
Dídí í hennar garð og það hafði hlýjad
henni. Og nú kom hún sjálf í heimsókn
lil Dídí og var svo undur góð við hana
og færði henni stærðar böggul, sem hún
bað hana að eiga.
Dídí starði á frúna, stórum augum og
vissi ekkert, hvað hún átti að segja.
»Já, Dídí litla, mér þykir vænt um, að
mér skyldi hugkvæmast að gefa þér
þetta. Þetta eru nærföt og náttföt og ým-
islegt smádót, sem þú kant að þarfnast,
meðan þú ert hérna á spítalanum. Hún
átti þetta hún Dúfa litla, elsku stúlkan
mín, sem ég missti. Hcnni þótti vænt um
þig, þó að þið þekktust ekki mikio, — hún
dáðist að þér. Og Dúfa var lílca góð stúlka,
eins og þú. Og ég er viss um, að ef hún
gæti séð til okkar núna, þá yrði hún glöð.
Ég veit, að hún hefði einmitt viljað þetta,
að fötin sín færi til þín. Og ég vona bara
að þú kveinkir þér ekki við að vera í
þeim, þó að Dúfa litla hafi notað þau
áður«.
Frúnni var farið að vökna um augu og
það voru að koma tár fram í augun á Dídí.
Hún rétti fram báðar hendurnar og frú-
in laut ofan að henni og kyssti hana inni-
lega, en Dídí vafði handleggjunum utan
um hálsinn á henni.
Og nú var Dídí þarna eins og ofurlítil
æfintýra-prinsessa, í dýrindis silki-nátt-
fötum í spítalarúminu sínu.
Raunar kom manni það svo fyrir, að
alt stefndi að því að eyðileggja Dídí. Og
það er ekki ólíklegt, að það hafi verið
rétt á takmörkum að svo yrði. En það
v a r ð þó ekki. Litla stúlkan í rúminu
fram við dyrnar og Nýja-testamentið urðn
til að afstýra því, — og meira en það.
Og nú víkur sögunni einmitt að »litlu