Ljósberinn - 01.07.1942, Qupperneq 9

ljösberinn
93
stíilkunni í rúminu frarn við dyrjian'.
Þegar fært þótti, var rúmið hennar flutt
út að glugga og sett jafnhliða rúmi Dídí,
— aðeins »náttborðkk á milli rúmanna.
Hún hét Jóhanna þessi Jitia stúlka og
Var dóttir prestshjóna norður í landi. Hún
Var lítlðeitt eldri eh Dídí, en álíka þroslc-
uð, þó að luín væri miklu betur að sér
um marga hluti en Dídí. Hún hafði ver-
ið mikið veik og þjáðist enn, fékk
^.valaköst, sem munu hafa verið ákaflega
erfið, því að hún gat ekki varist hljóð-
um. Það var eitthvað að hryggnum á henni
°g hún lá »í gipsi* og varð að liggja á
bakinu, eins og Dídí, og hafa lítið um
sig. Hún var búin að liggja í meira en
heilt ár, þarna á spítalanum, og þegar hún
var að spyrja læknirinn, hvort sér myndi
uú elcki batna bráðum, eða hvað hann
héldi að húu þyrfti að liggjh lengi, þ;i
svaraði hann henni venjulega því einu
aö klappa á kollinn á henni og segja:
»Vertu ekki að hugsa um það, Nanna
litla! Við gerum þaðsem við getum. Vertu
hara róleg!«
Svona var nú ástandið hjá Nönnu, vesal-
iugnum.
það reyndist þeim báðum til mikillar
skemmtunar, að komast þannig >í nábýli«.
úlg ekki voru þær lengi að kynnast, litlu
stúlkurnar. Pær höfðu strax svo margt
að segja hvor annari, að það mátti heita
að þær þögnuðu aldrei, frá morgni til
kvölds. Strax fyrsta daginn var nú samt
íarið að amast við »þessu sífellda masi
t ótætis slelpunum«. Pað var kerlingar-
f’rota í rúminu út við gluggann, hinu
'úegin í stofunni. Hún þjáðist meira af
geðvonsku en Itvillanum, sem hún var að
teita lækninga við, hún hafði verið
s^orin upp vegna hotnlangabólgu, og var
oi’ðin alveg frísk, en aðeins beðið eftir því
að skurðurinn greri, svo að hægt væri að
losna við hana af spítalanum, þar sem
’uín var öllum til leiðinda, sem nærri
-ifcnni lcomu.
Kn litlu stúlkurnar tóku þessu vel, þær
»skrúfuðu bara ofurlftið uiður í hátalar-
anum< það er að segja, þær vöndu sig
á að tala lægra, svona yfirleitt, þó að út
af brygði ef til vill öðru hvoru. Einkum
hafði Nanna frá mörgu að segja, sem Dídí
hafði gaman af að heyra. Nanna þjáðist
af heimþrá. ög henni var svo ótrúlega
mikil fróun í því, að ryfja upp og segja
frá ýmsu úr heimahögum sínum. Dídí
hafði aldrei komið í sveit. svo að þetta
var bæði nýstárlegt og skemmtilegt.
Það heföi nú verið gaman, að segja frá
ýmsu, sem á göma bar hjá þeim Dídí og
Nönnu, en það er allt óviðkomandi þess-
ari sögu, nema eitt atriði: Fyrsta daginn,
sem þær töluðust við, sagði Nanna, eftir
að nokkurt. hlé hafði verið á samræðun-
um:
»£g sá, að hann pabbi þinn færði þér
Nýja-testamenti, eða var það ekki?«
»Jú, -- þú sagðir mér þarna um morg-
uninn, að það væri indælasta bókin, sem
til væri, svo að ég bað pabba að gefa mér
það. ög hann gerði það strax - og svona
voða fínl líttu á!« Og Dídí tók Nýja-
testamentið sitt hróðug upp úr náttborðs-
skúffunni sinni og rétti Nönnu.
>Hefirðu aldrei lesið neitt í Nýja-testa-
mentinu áður?«
>N-ei. Það getur þó \erið, því að hun
amma mín átti gamla biblíu með stóru
letri og hún kenndi mér að lesa í henni.
En ég skildi aldrei neitt af því, sem ég
las þá. Og svo dó hún amma og ég veit
ekkert, hvað varð um gömlu biblíuna með
stóra letrinu*.
»Pað gerir hvorki til né frá alll sam-
an. En mér þykir svo vænt um. að það
skyldi einmitt vera Nýja-testamenti, sem
þú baðst hann pabba þinn um fyrst,
eftir að þú meiddir þig, því að ég er viss
um, að þá hefði.hann gefið þér, bvað sem
þú hefðir beðið bann um«.
»Eini Pétur! ertu alveg frá þér!<
»Ég er alveg viss um það. En nú skal
ég segja þér dálítið. Ég er alveg viss um
það, að mér batnar aldrei, — það er langt