Ljósberinn - 01.07.1942, Qupperneq 16

100
LJOSBERINN
»Og hvað ætlar þú að gera þangað, vin-
ur minn?« spurði herramaðurinn.
»Eg get vonandi fengið þar húsaskjól
í nótt«, svaraði Andrés, »og get svo hald-
ið ferð minni áfram á morgun«.
»Reiddu þig ekki of mikið á það, þú ert
víst of illa útleikinn eftir meðferðina, sem
þessir þorparar hafa haft á þér, en þú ert
duglegur snáði. Komdu inn í vagninn, svo
að við getum tekið þig' með til Amiens,
við erum ekki nema örfáar míiiútur þang-
að, og ekki óhugsandi að við getum lagt
þig þar inn á sjúkrahús«.
Á meðan herramaðurinn var að tala vió
Andrés, hafði litla stúlkan nóg að gera
með að skoða Lappa. »En hundurinn,
pabbi, hvað eigum við að gera við hann?«
»Hundurinn? Hann getur setið hjá bif-
reiðarstjóranum«.
Andrési var nú hjálpað inn í bifreiðina,
en Lappi beið ekki eftir því að honurn
væri boðið inn. Án þess að hirða neitt
um að biðja um leyfi hentist hann í einu
stökki inn i bifreiðina og lagðist við fæt-
ur húsbóiida síns. Það var reynt að, konui
honum brott, en hann var hinn erfiðasti
og gerði sig líklégan til að bíta. Það var
bersýnilegt, að hann taldi það skyldu sína
að víkja ekki þversfótar frá húsbónda
sínum. Litla stúlkán, -sem Andrés heyrðí
að hét Marta, tók nú af skarið og mælti:
,»Lofið honum að vera hér, pabbi, þetta
er tryggur hundur og ég vil endilega hafa
bann hjá mér«.
Faðir hennar lét þetta eftir henni, og
bauð bifreiðarstjóranum að aka. Vagninn
lók að titra þegar vélin fór að þruma og
skarka, cn á næsta augnabliki varð þetta
að notalegu suði. Nú tóku hjólin að snú-
ast. Skógartrén, sem höfðu verið vottar
að illvirkinu, hrökluðust nú aftur á bak,
og svo komu önnur, gild og mjó, en öll
þutu þau fram hjá í bjarmanuin frá Ijós-
unum, en bifreiðin iiraðaði sér á fullri
ferð út úr náttdimmum skóginum.
Útlit Andrésar og hin djarfniannlega
framkoma hans hafði góð áhrif á þessa
heiðursmenn, og þeir tóku að spyrja hann
nánar, þegar búið var að koma sér þægi-
lega fyrir í vagninum.
»Þú kernur frá Parfs, hvert er svo för-
inni heitið?«
Andrés sagði nú frá dauða föður síns,
og að förinni væri heitið til bæjarins
Vandhelles í námuhéraði Norður-Frakk-
lands.
Þegar hann nefndi Vandhelles, litu þess-
ir tveir höfðingjar undrandi hvor á ann-
an. Þeir ætluðu einmitt sjálfir til Vand-
helles, þar sem annar þeirra, faðir Mörtu,
var framkvæmdarstjóri fyrir námunum,
og hinn, Fabert, yfirverkfræðingur í sörnu
deildinni, þar sem þau unnu Charles Clc-
ment og dóttir hans. Það var ekki hægt
að hugsa sér heppilegri tilviljun fyrir
Andrés.
Nú var ekki frekaf rætt um sjúkrahús-
ið í Amiens. Nú átti Andrés- að aka beina
leið til Vandhelles, og það var gleðileg
tilhugsun fyrir veslings barnið, að hann
gæti lcomið nokkrum dögurn fyrr á á-
kvörðunarstað, en hann hafði gert ráð fyr-
ir. Það var einhver munur á því að þjóta
af stað í stærðar bifreið, eins og auðkýf-
ingur, eða lötra fótgangandi eftir þjóð-
veginum. Hann þakkaði velgerðamönn-
nm sínum innilega, og bætti svo við:
»Það liggur við að mér þyki vænt um
að ræningjarnir misþyrmdu mér; annars
hefði ég elclci þorað að stöðva yður, held-
ur reynl að komast áfram, jafnvel með
beiningum«.
Herrarnir hlógu og Fabert mælti:
»Það er ágætt, að þú getur lagt allt út
á bezta .veg, það mun verða þér til stuðn-
ings og framdráttar, þegar móti blæs«.
Samræðurnar urðu nú f jörugar, og meira
að segja Marta litla tók þátt í þeim. Börn
hafa sérstaka hæfileika til þess að lcynn-
ast hvort öðru fljótt og vel, og brátt urðu
þau, Marta og Andrés, perluvinir. Og
Lappi sjálfur varð brátt hinn mesti vin-
ur ferðafélaganna, og margs konar sæl-
gæti, sem honum var gefið af nestinu,