Ljósberinn - 01.07.1942, Qupperneq 18

102
LJÖSBERINN
litið var kinnfiskasogið og hrukkótt.
Hann hélt á skriðljósi í hendinni og lyfti
því hátt, til þess að geta betur séð bróð-
ursoninn, sem gekk nú til hans. Hitt fólk-
ið hélt sig meir i skugganum. í fögnuði
sínum tók gainli maðurinn ekkert eftir
bifreiðinni. Með þeim handleggnum, seni
honum var laus, tók hann um háls And-
résar, beygði sig niður að honum, liyssti
hann og mælti:
»En hvað þú ert líkur honum — en hvað
þú ert líkur honum. Það er alveg eins
og veslings Marteinn sé kominn sjálfur«.
Andrés var himin-lifandi yfir hinum
hjartanlegu viðtökum og endurgalt ást--
aratlot frænda síns. Seint og síðar meir
tók nú Gharles eftir skuggunum, sem
stóðu fyrir utan ljósbaug skrlðljóssins.
»Hver er þarna?« spurði hann, »og
hvernig stendur á því að þú ltemur á þess-
um tíma nætur?«
Nú kom verkfræðingurinn nær og
mælti:
»Það erum við Martel, Clement minn
góður. Við komum með snáðann hingaö
til þín. Við fundum hann á þjóðveginum
mjög illa á sig kominn, en frá því getur
hann sagt yður síðar«.
»Já, kæri föðurbróðir minn, ég á það
þessum herrunn að þakka, að ég liefi ferð-
ast eins og prins«, mælti Andrés, »ég kom
hingað í bifreið«.
Clemenl tök nú að láta í ljósi þakklæti
sitt, jafnvel þó honum væri ekki fylli-
lega ljóst, hvernig í öllu þessu lá.
»Og fyrst að ferðalangurinn er nú kom-
inn heilu og höldnu í höfn, er hann kom-
inn í yðar hendur«, mælti framkvæmd-
arstjórinn, »en hann er nú ekki -alveg ein-
samall, hann er með uppáhaldið með sér,
þessi náungi hérna tilheyrir bróðursyni
yðar«.
En nú heyrðist Marta litla kalla utan
úr myrkrinu í bænarróm:
»Andrés. Vilt þú vera verulega góður?
Gefðu mér Lappa, ég skal vera fjarska
góð við hann. Ég verð svo glöð, ef þú vill
láta mig fá hann. Viltu ekki gera það?«
Það var eins og litla Parísarbúann
kenndi til í hjartanu. Átti hann að fara
að gefa hundinn sinn, sem honum þótti
svo vænt um. Honum fannst, að það væri
eins og að skilja við sig' hjartkæran vin.
En það gat ekki komið til nokkurra rnála
að neita dóttur mannsins, sem hafði bjarg-
að honum og verið svo góður við hann.
eða neita litlu telpunni sjálfri, sem bað
s\-o ísmeygilega. Hann lét því ekkert bera
á eftirsjá sinni og sorg, þegar hann svar-
aði:
»Vitanlega skalt þú fá hann, mér þykir
vænt um að geta gert þér þessa ánægju«-
Það var eins og litla stúlkan hefði him-
in höndum tekið. En hún hafði gleymt
að taka Lappa með í reikninginn. Hann
stritaðist og' sperrtist rösklega við, þeg'-
ar hann var látinn inn í bifreiðina og
húsbóndi lians var ekki með, og þegai'
bifreiðin rann brott heyrðist ýlfrið og
\einið í hundinum langar leiðir. Andrés
tárfelldi, þegar hann steig inn yfir þrösk-
uldinn á nýja heimilinu.
Undir eins og hann var kominn inn í
húsið komu þær mágkona hans og frænka
hans, Klóthildur, sem höfðu varpað yfi'-'
sig einhverjum spjörum í skyndi, niður
stigann, og nú var hann umfaðmaður að
nýju.
Aðalheiður mágkona hans var um fer-
tugt. Hún hafði ekki unnið í námunum
og var því ungleg enn og blómleg. Það
var ekki einungis að hún væri manni sín-
um samhent og dugnaðarkona og skör-
ungur, og þo allt af væri nóg að gera i
heimilinu hafði hún samt tíma til að
hjálpa nág'rönnunum og liðsinna þeim, ef
þeim bar að höndum sorg eða sjúkdóm-
ur. iTún reyndist þeim eins og engill og
sýndi það og sannaði, að hinn iðjusami
hefir allt af tíma til að gera gagn. Og þó
hafði hún fleiri að annast en mann sinn
og dóttur. Hún hafði leigjanda í húsinu,
Mikael Lebert að nafni, og átti hann litla
Framh. á bls. 104.