Ljósberinn - 01.07.1942, Síða 30

114
LJÖSBERINN
MAGNÚS RUNÓLFSSON:
LINDARRJÓÐUR
0, hvað oss Guð er góður,
sein gaf oss Lindarrjöður
og beztan blómagróður
og bjartan sumardag.
Ó, lofum Guð í ljóðum
og lofsöng andans hljóðum
vog inustu hjartans óðum
ið unaðsríkan liag.
Hér brosa birkiluudir,
hér bíða góðar stundir,
liér veitast vinafuudir,
sem verma líf og sál.
Á vatni sem í viði
er völ á ljúfum friði.
I þögn og kvæðakliði
er kunngjört lífsins mál.
Ilér býður Guð hið bezta
og blessuu lífsins mesta
ef viljum vér oss festa
í von og trú við hann.
Því höfníim heimsins táli
og hrindum auðsins prjáli
en fögnum friðarmáli,
sem frelsað getur mann.
Hve sæll er sá, er hlvtur,
og sannrar gæfu nýtur
og-^óðum Guði lýtur
og gefur honurn sig.
Hann kveður heimsins hylli
j)ótt hismið veröld gylli,
að friður Guðs hann fylli
um fagrau æfistig.
*
kvöddust með ósk um að hittast heil, áð-
ur lang-t liði.
Ofurstinn og' Henny hlógu aó lokum
hjartanlega að dálitlum atburði, sem gerð-
ist á síðustu stundu. Pað var, er Stígur af
gömlum vana tók hatt Elsu og setti hann
upp í staðinn fyrir húfu sína.
Ofurstinn tók utan um herðarnar á hon-
um og sneri honum að speg'linum, og meö
þessum g'laða hlátri, sem hljpmaði í hin-
um fyrrum svo þög'ulu stofum ofurstans,
lauk hinní kátbroslegu sögu Stígs og Elsu,
tvíbura-umskiftinganna litlu.
ENDIR.