Ljósberinn - 01.02.1944, Blaðsíða 10

30
vesalings fátæki pilturinn. Hann var nú
alveg búinn að gleyma öllum sulti, og
ætldi nú um gólfið fram og aftur, svo
að brakaði í hálffúnum gólffjölunum.
En skyndilega nam hann staðar. Hvers
vegna skyldi liann ekki hætta á það?
Hann var þó hárviss um, að það sem hon-
um hafði dottið í'hug, var hreint og beint
snjallræði. Auðvitað var þetta hin mesta
áhætta fyrir hann sjálfan. En hvað um
það. Hann stóð einn uppi í lieiminum,
livort sem var, og víst var um það, að
enginn grét það, þó að illa færi fyrir hon-
um. En þetta gat líka lánast vel — já, og
þá hreppti hann kóngsdótturina.
Kóngsdótturina! Já, ég hætti á það!
Eg vil hætta á það. Sá hefur ekki, sem
hættir ekki. Vogun vinnur, vogun tapar.
Hann þvoði sér nú í snatri og fór í
gamlan lóslitinn frakkagarm, sem frændi
hans einn liafði gefið lionum, þegar liann
átti að taka stúdentsprófið. Hreinan kraga
var ekki um að tala; liann hafði ekki
haft ráð á því lengi, lengi, að láta þvo
og strjúka liálslín sitt. Stígvélin lians voru
heldur ekki sem fínust. En látum nú
gamminn geysa.
Nú var honum ekkert að vanbúnaði.
Hann setti upp liúfuna, alla fituga, og
hljóp niður þrepin í einu hendingskasti.
Allt fólkið í liúsinu þaut út við þennan
undirgang. Svo hlammaðist hann brokk-
andi út allar götur til hallar kóngs. Svo
var mikið óðagotið á lionum, að hann rak
um koll prest og herforingja, kerlingu
og dáfríða yngismey, sem urðu á vegi
hans. Hann kærði sig kollóttan um það.
Það sem á reið fyrir honum var það, að
enginn yrði fyrri til en hann.
Og nú var hann kominn að hallardyr-
LJÓSBERINN
\
unum. Verðir kóngs gláptu á hann og
dyravörðurinn spurði ruddalega: „Hvaða
erindi skyldi liann eiga?‘
Já, hvorki meira né minna en það,
að liann ætlaði sér að lækna kónginn!
„Humm! Já. Það var nú ekki svo vit-
laust. En annars var ekki útlit fyrir, að
hann hefði mikið vit á því“.
Jú, stúdentinn hélt því hiklaust fram
að hann gæti það, ef sér væri bara leyfð
innganga — því fyrr, því betra.
Dyravörðurinn muldraði eitthvað í
skeggið um óðagot og liávaða; en loks
spurði hann, hver það væri, sem hann
ætti að segja til.
„Kirkjurotta stúdent“, svaraði stúdent-
inn.
„Fágætt nafn er það. Aldrei hef ég
nú lieyrt það fyrri. Gakktu inn!“ sagði
dyravörðurinn og fylgdi honum inn eftir
hallargöngunum.
Iljartað tók að berjast í brjósti stú-
dentsins. Haún sá kóngsdótturinni bregða
fyrir á bak við liurð, sem stóð í liálfa gátt,
Þegar kóngur heyrði, að maður væri
úti fyrir, sem ætlaði að lækna liann, þá
setti hann upp kórónuna, tók veldissprot-
ann sér í hönd og stakk ríkiseplinu und-
ir hönd sér, stefndi síðan allri konungs-
fjölskyldunni og öllum ráðherrunum á
sinn fund, til þess að það skyldi vera
sjónarvottar.
Allt af leið kóngi jafnilla. Hann gekk
friðlaus um gólfið með aðra höndina á
„feita“ vanganum.
„Gerið svo vel! Kom inn!“ stúdentinn
gekk inn og leit á alla þessa tignu sveit
með hjartslætti miklum. En lionum virt-
ist kóngsdóttir kinka kolli til sín og þá
óx honum aftur hugur.