Ljósberinn - 01.02.1944, Blaðsíða 13

LJÓSBERINN
13
Sjá, ég stend við dyrnar.
HrÍÐARVEÐRINU vaí slotað og sólin
skein glatt á láð og lög. Eg bjóst til að
ganga út mér til hressingar og ætlaði jafn-
framt að ljúka nokkrum viðskiptaerind-
um í bænum um leið.
Sýningargluggar verzlananna voru
smekklega skreyttir, en þó voru það
gluggar listverzlunar einnar, sem sérstak-
lega vöktu athygli mína.
Ég staðnæmdist við þá um stund, nið-
ursokkinn í að skoða myndir þær, er
sýndar voru, og á meðan bar þar að þrjár
litlar stúlkur á að gizka á aldrinum 7—8
ára. Þær voru auðsjáanlega á heimleið
úr skóla, því að þær báru hver sína skóla-
tösku í hendinni.
„Nei, sjáið þið fallegu myndina
hérna!“ sagði ein þeirra.
„En þessi mynd er þó allra fallegust,
þar sem frelsarinn stendur og ber á lok-
aðar dyr“, sagði þá önnur.
„Af hverju gerir hann það, María?“
sagði liin þriðja. „Hann getur þó kom-
ist inn hvar sem hann vill“.
„Nei“, svaraði hin. „Þetta eru hjarta-
dyrnar, og ef maður vill ekki leyfa frels-
aranum að koma þangað inn, þá kemst
liann það ekki og verður oft að standa
lengi og berja árangurslaust. Það segir
liann pabbi minn“.
„Hugsið ykkur, við eigum alveg eins
mynd heima hjá okkur“, sagði hin þriöja,
„en liún er miklu stærri og fallegri. Hún
annna mín gaf pabba og mömmu hana
í jólagjöf, og hún liefur liangið uppi í
dagstofunni hjá okkur. En fyrir liálfum
mánuði var afmælið lians pabba, og þá
var lialdin veizla og mörgum boðið. All-
ir veizlugestirnir komu í grímubúning-
um og það var dansað alla nóttina. Þá
var frelsaramyndin tekin af veggnum og
látin upp á loft á meðan“.
Svona héldu þær áfram að masa sam-
an á heimleiðinni, en ég heyrði ekki meira
af því, því að ég stóð einn eftir við glugg-
ann og horfði á eftir þeim. Samtal þeirra
liafði gefið mér ærið umhugsunarefni.
Eru þeir ekki allmargir, sem setja frels-
arann upp á loftið í margar stundir, daga,
vikur og jafnvel enn lengur, af því að
umhugsunin um hann er þeim óhentug
og ógeðfelld, og návist lians kemur í bága
við orð þeirra, athafnir og alla framkomu
í eitt eða annað skipti.
Má liann ekki knýja á oft og lengi hjá
mörgu mannshjartanu, án þess að opn-
að sé fyrir honum.
Sannarlega er ekkert mannshjarta, sem
hann ekki knýr á, seint og snemma, í
von um að einhverntíma kunni að verða
opnað.
Opna þú á meðan enn er tími til.