Ljósberinn - 01.02.1944, Blaðsíða 15

LJÓSBERINN
HECTOR MALOT:
15
ÓSKILABARN
iii.
\
Fyrsta sýningin.
Næsta morgun liéldum við áfram
ferðinni. Sólin skein og Brio réði sér ekki
af kátínu. Hann var svo ánægður yfii
að hafa fundið nýjan vin. Eg greip báð-
um höndum um loðhaus hans og kyssti
hann. Vitalis brosti og sagði: „Það er rétt.
Látið sjá, að þú og Brio verði góðir vinir.
Hann er skynsamastur hundanna, og vitr-
ari mörgum manninum. Hann hefur að-
eins einn ókost. Hann getur ekki talað“.
Þar fannst mér Vitalis skjátlast. Við
Brio skildum hvor annan prýðilega, enda
þótt við gætum ekki talazt við.
„Við verðum að kaupa þér nýjan fatn-
að“, sagði Vitalis. „Fyrst og fremst verð-
ur þú að fá stígvélaskó í stað klossanna
þinna“.
„Á ég að fá stígvélaskó?“ sagði ég undr-
andi. Stígvélaskó hafði ég lengi haft á-
huga fyrir að eignast. í kirkjunni heima
hafði ég séð á sunnudögunum marga líta
aðdáunaraugum á gljáandi stígvélaskó
prestsins, þegar liann gekk inn kirkju-
gólfið. Og nú átti ég sjálfur að fá slíka
skó, og þar á ofan ný föt — það var dá-
samlegt. Eg fann ekki til þreytu um dag-
inn, ég gekk svo hratt, að Vitalis átti fullt
í fangi með að fylgja mér eftir og hann
hló oft að ákafa mínum.
Við náðum borginni Berry, þar sem
við höfðum ákveðið að staldra við og
halda fyrstu sýninguna okkar. Ég hafði
ekki séð reglulega borg áður með stein-
lögðum götum og háum húsum, og þótt
Berry sé í minna lagi, varð koman þang-
að heihnikill viðburður fyrir mig. Við
komum þar að kvöldlagi og Vitalis fór
til gistihússins og beiddist gistingar.
„Ef okkur tekst að vinna okkur inn
dálitla skildinga í borgunum, þá dugir
það ekki að þú lítir út eins og flækingur“,
sagði liann, og þegar við liöfðum lokið
við að borða, skipaði hann Bríó að vera
heima og gæta hinna meðan við færum
út. Bríó stóð upp á afturfótunum og
rétti Vitalis aðra framlöppina, en lagði
liina á hjartastað. Það þýddi, að húsbóndi
hans gat treyst honum.
Vitalis fór með mig til fornsala og þar
keypti liann ekki einungis stígvélaskó
handa mér, heldur einnig svart flauelis-
vesti, treyju og liatt, sem lagður var há-
rauðu bandi. Ég var hrifinn. Vitalis var
áreiðanlega góður liúsbóndi. Flauelið var
að vísu dálítið snjáð, en allt liitt var óað-
finnanlegt. Ef mamma hefði nú getað
séð mig, liefði gleði mín gersamlega ver-
ið fullkomin.
Ég fór strax í nýja búninginn, og Vital-
is bætti ennþá einum hlut við: hlýjum,
rauðum sokkum, sem náðu hátt upp fyr-
ir hné. Mér til mikillar undrunar skar
hann buxnaskálmarnar af, þar sem sokk-
arnir enduðu. „Ég er Itali“, sagði Vitalis
brosandi, „og það átt þú einnig að vera“.