Ljósberinn - 01.11.1944, Qupperneq 19

ljósberinn
155
Gamla konan leit á Ingu og las í and-
litsdrætti hennar. Hin hyggnu augu henn-
ar höfðu skyggnzt inn í misjöfn kjör
mannanna og lesið í mörg ólík andlit.
Á þann hátt hafði þroskast hjá henni
meðfæddur hæfileiki til að sjá og skilja
ttiargt, sem fer fram hjá fólki yfirleitt.
„Hvers vegna vilt þú vita forlög þín?“
„Hvers vegna? Bara af því ég vil vita
þau. Það er svo margt, sem ég vil
vita“.
„Setztu hérna við hliðina á mér. Svo
getum við talað dálítið, saman um for-
lögin“.
Inga settist.
„En spilin?“ sagði lmn spyrjandi.
„Ég spái ekki í spil, heldur í andlils-
drætti“.
„Verður það líka rétt?“
„Miklu réttara. Sittu svoleiðis, að ég
sjái framan í þig“.
Inga settist þannig, en henni leið illa
undir hinu rannsakandi augnaráði gömlu
konunnar; liennar eigin augu reikuðu.
Af einhverjum ástæðum liafði hún ekki
góða samvizku frammi fyrir þessu hyggna
°g sjáandi augnaráði. Hún skildi þó ekk-
ei't í því, þar sem að liún gat ekki ásak-
að sig fyrir neitt. Því allt, sem var öðru
vísi en það átti að vera, var kringum-
stæðunum að kenna, en ekki henni. Þar
að auki var það framtíðin og ekkert ann-
að, sem spákonan átti að sjá.
„Hm, hm“, sagði gamla konan, eius
°g hún uppgötvaði nokkuð og Inga fyllt-
lst eftirvæntingu.
„Þú ert óánægð með tilveruna“, sagoi
sh gamla.
Það fannst Ingu hún hafa vitað áður
ekki hafði hún komið til að heyra það.
„En þú hefur enga ástæðu til að vera
óánægð“, bætti gamla konan við.
Það var nýtt fyrir Ingu. Hver hafði
ástæðu til að vera óánægður, ef ekki hún?
Gamla konan tók hina hvítu og mjúku
hönd Ingu litlu í sína grófu liönd og
horfði á hana.
„Þessi litla hönd þarf ekki að vinna
mikið, sé ég. Einhver vinnur fyrir þér
og gefur þér allt, sem þú þarft með“.
„Það gerir fóstri minn“, sagði Inga,
óþolinmóð eftir að fá lokið þessu tali um
það, sem hún þegar vissi. Segðu mér eitt-
hvað um framtíðina“.
„Við komum að því smám saman. —
Heldur þú að framtíðin komi fljúgandi
til okkar, án nokkurs samhengis við það
yfirstandandi. Þá liefur þú ekki enn þá
lært stafróf framtíðarinnar, enda þótt þú
liafir að líkindum lifað í seytján ár“.
„Ég er seytján og liálfs árs“.
Gamla konan kinkaði kolli.
„Seytján ára. Það er vorið. Það er mik-
ið líf í vorinu, og þú skalt ekki halda
að sumarið komi á annan liátt en úr vor-
inu. Blómlinappar vorsins verða blóm
sumarsins og ávöxtur haustsins. Eigi ég
að geta sagt nokkuð um sumar framtíð-
ar þinnar, verð ég að þekkja eitthvað af
því, sem falið er í blómlinöppunum fyr-
ir framan mig“.
Inga fór nú að skilja, livað vakti fyrir
gömlu konunni og ásetti sér að sætta sig
við þessa seinlátu og undarlegu aðferð
hennar við að spá. Spákonan hélt áfram,
þar sem hún hafði liætt:
„Jæja, svo fóstri þinn vinnur fyrir þér
og gefur þér það, sem þú þarft með. En
fóstra þín, kennir hún þér ekki einhverja
gagnlega liluti?“