Ljósberinn - 01.01.1946, Blaðsíða 5

LJÓSBERINN
5
Þau skorti einmitt peninga til að geta
keypt sér daglegt brauð. Guð ætti að geta
lijálpað núna eins og þá.
Þá fór Rósa litla að eins og drengur-
inn, hann Hinrich. Ilún kraup á kné og
bað: „Kæri, góði Guð, þú, sem hjálpað-
ir honum Hinrich Wichern og systkinum
hans, hjálpaðu okkur nú líka! Láttu liann
pabba minn fá atvinnu, því að þú sérð
hve við eigum bágt! Góði Guð, hjálpaðu
okkur nú fljótt! Amen“.
Mamma liennar var í eldhúsinu og af
því að dyrnar á milli voru ekki vel aftur,
komst hún ekki hjá að heyra bæn Rósu.
Hún roðnaði af blygðun vegna þess, að
hún minntist þess, að hún hafði einu
sinni notað þessa leið, en nú liafði gremj-
an útrýmt Guði úr hjarta hennar. Þögul
barátta var nú háð þar og hún leiddi til
sigurs. Guð fékk að nýju bústað í lijart-
anu.
Um miðdegisverðarleytið daginn eftir
kom faðir Rósu hlaupandi upp tröpp-
urnar og inn til þeirra.
„Nú liefur þú fengið atvinnu, pabbi!“
kallaði Rósa á móti lionum fagnandi.
„Hvernig veiztu það, telpa mín?“
spurði hann undrandi.
„Jú, ég bað Guð um það í gær, og nú
8® ég það á þér, pabbi“, svaraði Rósa.
Tár komu fram í augu hans og hann
sagði: „Einkennilegt er þetta. Stórkaup-
maðurinn, sem ég leitaði eftir atvinnu lijá
í dag, sagði um leið og hann sá mig: Sjáið
þér til, þér eruð maðurinn, sem mig
dreymdi í nótt. Það eruð þá þér, sem
eigið að verða nýi gjaldkerinn minn“.
Þá spenntu þau þrjú mannanna börn
greipar og þökkuðu Guði í auðmjúkri
LITLI DRENGURINN,
SEM VARÐ LÆKNIR
Hann Palli svo lipur var piltur og kær
Iijá pabba og mömmu hvern dag,
og ætíð svo blíður og einlægur hlær,
því allra hann bæta vill hag.
Hann lærði að skrifa og lesa í bók
og Ijómandi vel honum gekk,
með djörfung í huga þá drengurinn tók
sín dæmi og rétt þau hann fékk.
En léttur og glaður liann leikur sér þá
í litla og indæla stund,
svo kallar hann: „Pabbi, nú koma ég má
í K. F. U. M. þar á fund.
Nú syngja ég bráðum má sjálfur í kór,
þá sér þú hve glaður ég er“.
Og Palli í livelli svo prúður út fór,
en pakka í hendinni ber.
Því gleyma nú ekki má gjöfinni hér,
sem Grímur hann átti að fá,
sá vinurinn beztur af vinunum er
og vill honum kærleika ljá.
Svo árunum fjölgar. Páll orðinn er stór
og elskar Guðs heilaga mál,
en menntaveg ágætau maðurinn fór
og mikil á gæði í sál.
Þá framtíðarstöðu með fagnandi önd
hann finnur í Guðs barna hjörð,
og liorfir svo út yfir heiðingja lönd
og hlýðir Guðs kalli á jörð.
Sem læknir og trúboði ljúfur og kær
þá líknað hann getur í neyð,
hann treystir á Drottinn og takmarki nær,
svo trúr hér um ævinnar skeið.
Margrét Jónsdóttir
jrá Búrjelli.
bæn, lionum, sem heyrir bænir og sendir
hjálp sína á réttum tíma.
Bamavannen. — Sj.