Ljósberinn - 01.01.1946, Blaðsíða 6
6
LJÓSBERINN
Kristinn hjá Fræðara: Frekja og Biðlund
ÚR „FÖR PÍLAGRÍMSINS11
Nú þótti mér Fræðari taka í hönd
Kristni og fara með hann inn í herbergi
eitt lítið. Þar sátu tvö börn, sitt á livor-
um stól. Eldra barnið liét Frekja, en hið
yngra Þolinmó'Sur. Frekja var næsta súr
á svipinn, en Þolinmóður ógn liægur og
stilltur.
Þá spurði Kristinn: „Hvers vegna ligg-
ur svona illa á Frekju?“
„Það kemur til af því að fóstri þeirra
vill að þau bíði beztu gjafanna, þangað
til eftir nýárið, Frekja vill fá þær undir
eins, en Þolinmóður er fús til að bíða“.
Nú sá ég að maður kom til Frekju og
færði henni fullan sekk af dýrindis grip-
um og hellti úr lionum fyrir fætur henni.
Frekja þreif þær upp og var hin glaðasta
og hældist um og hló að Þolinmóði.
En er ég liafði horft á liana litla stund,
þá var hún búin að skutla öllu í ýmsar
áttir, svo að ekki voru nema druslur eftir.
Þá mælti Kristinn við Fræðara:
„Skýrðu þessa sýn fyrir mér“.
Þá mælti Fræðari:
„Þessi börn eru tvær óeiginlegar mynd-
ir. Frekja á að tákna börn þessa heims,
en Þolinmóður börn hins komanda lieims.
En þú sér af líkingunni, að Frekja vill
fá allar góðu gjafirnar á þessu ári, eða
með öðrum orðum: í þessum heimi; eins
er því farið um börn þessa heims; þau
vilja hljóta allar gjafir sínar í þessu lífi;
þau geta ekki beðið til næsta árs, eða til
þess er næsti heimur tekur við, eftir gæð-
um sínum. Máltækið gamla: „Betri er
einn fugl í hendinni en tveir á þakinu“
er í miklu meiri metum hjá þeim en allir
vitnisburðir Guðs mn gæði annars lieims.
En eins og þú sást Frekju sólunda öllu
á einu augabragði, svo ekki varð eftir
nema druslur einar af öllum hennar gæð-
um. Svo mun og fara fyrir öllum sams
konar mönnum við lok þessa heims.
Þá mælti Kristinn-:
„Nú sé ég, að Þolinmóður er vitrari
en Frekja og það af mörgum ástæðum.
Því að bæði bíður liann rólegur eftir
liinurn beztu gjöfum og svo nýtur liann
dýrðar sinnar, en Frekja verður að sitja
að úrganginum einum, sem ekkert gagn
r(,(.
er 1 .
„Já, og svo verður þú að bæta því við,
að dýrð hins komanda heims er eilíf, en
glys þessa heims hverfur skjótt. Frekja
liafði því ekki eins gilda ástæðu til að
hlæja að Þolinmóði, þótt hún fengi sín-
ar beztu gjafir fyrr, eins og Þolinmóður
mun liafa til að hlæja að Frekju, þegar
hann fær sín gæði síðar. Því að það, sern
fyrr kemur, verður að rýma fyrir því, sem
á eftir fer, því að það, sem síðast kemur,
þarf ekki að rýma fyrir neinu öðru, því
að þar fer ekkert á eftir. Sá, sem því fær
sinn hluta afmældan fyrst lilýtur að liafa
tíma til að eyða honum; en sá, sem öðl-
ast sinn hlut síðast, lilýtur að njóta hans
um eilífð alla. Þess vegna sagði Abraham
við ríka manninn:
„Þú ldauzt þín gæði, meðan þú lifðir
og Lazarus á sama hátt sitt böl; þess vegna
verður hann nú huggaður, en þú kvelst“.
(Lúk. 16, 25).