Ljósberinn - 01.01.1946, Síða 7

LJÓSBERINN
7
Gölluðu frímerkin
Eimleslin blés og þaut af staS.
Jens teygði sig út um gluggann.
„Vertu sæl, mamma“, hrópaði
hann og veifaði með húfunni.
Móðir hans, sem stóð á stöðvar-
pallinum, brosti. „Vertu sæll, Jens“,
sagði hún, „góða ferð, og mundu nú að
skrifa mér á hverjum degi“.
„Það skal ég muna. Vertu sæl, vertu
sæl!“
Hávaðinn í lestinni var svo mikill,
að orðin drukknuðu. Vagnarnir hlykkj-
uðust eins og höggonnar eftir teinunum
af stöðinni í Stokkhólmi. Það leið ekki
á löngu, þar til frú Lund sá ekki neitt
nema húfu sonar síns. Hún lagði af stað
heim aftur. „Nú er ég alein eftir“, hugs-
aði hún, „en Jens er góður drengur, og
hann skrifar víst á hverjum degi“. Frú
Lund var ný orðin ekkja og var fátæk.
Þá sagði Kristinn:
„Nú sé ég það, að betra er að bíða kom-
andi dýrðar en að girnast gæði þessa
heims“.
Þá mælti Fræðari:
„Þú hefur rétt fyrir þér, því að það,
sem sést, er stundlegt en hið ósýnilega er
eilíft. (2. Kor. 2, 18). En gæta verður
þú þess, að sýnilegu hlutirnir og lioldlegt
hugarfar vort er svo náið hvort öðru og
hið ósýnilega og eilífa svo fjarstætt voru
holdlega hugarfari, að liið sýnilega verð-
ur oss kært en hið ósýnilega og eilífa
fjarstætt oss, eins og raun verður á“.
ætti betra með
að vinna fyrir Jens. En það kostaði inik-
ið að byrja og hún átti ekkert til. Nú
vann hún fyrir sér með saumaskap og
þegar bróðir hennar, sem átti lieima í
Norður-Svíþjóð bauð Jens lieim til sín
í sumarleyfinu, þáði hún heimboðið.
Raunar mundi hún sakna sonar síns. Það
vissi hún, en hann mundi hafa gagn af
ferðinni, og hún gat sparað ofurlítið sam-
an, því að Jens þurfti mat sinn, og allt
var svo dýrt. Um þetta hugsaði frú Lund
á leiðinni lieim til sín, og Jens hugsaði
líka um það sama, svona til að byrja með,
en ekki leið á löngu áður en liann gleymdi
öllum áhyggjum, því það var margt, sem
fyrir augun bar.
Móðurbróðir hans tók vel á móti hon-
um. Hann var bóndi, og Jens hafði margt
að sjá. Allir voru góðir og glaðir, og þetta
var liátíð fyrir borgardrenginn. En þó
dagarnir liðu 1 leik og glaumi, þá gleymdi
Jens ekki mömmu sinni. Þó að langt væri
til pósthússins, fór Jens þangað á liverj-
um degi með bréf, og í því voru allar frétt-
ir, sem Jens gat til tínt. Póstafgreiðslu-